Goðasteinn - 01.09.2010, Side 33

31
Goðasteinn 2010
aðir í skím unni, en sjálfsagt leit ég ekki betur út og var vísast alls ólíkur sögu-
hetju úr lækna róman, í hálm stunginni lopa peysunni. Heitar og sveittar höfðu
hálm dýnur nar þrætt okkur stráum alla nóttina og við skókum okkur af kláða
langt fram á dag.
Kaffikanna var sett yfir eldsloga og brátt lyfti ilmurinn sálinni upp í æðri
víddir. Veiðikofinn var bölvað ræksni og hrollur í okkur. Stíg vélin tóku rök við
leistaklæddum fótunum sem urðu fegnir gúmmí vist. Félagi minn var aðeins
litlu ósyfjaðari en ég og saug loft milli tanna nýburstaðra úr geymdu vatni.
Kaffið drukkum við til hálfs og settum afganginn á hitabrúsa. Það er synd
og skömm að láta heitt og gott kaffi kólna afskiptalaust.
Skömmu síðar vorum við unglingarnir komnir í framsóknarúlpur, annar
ljósa en hinn dökka. Ég held að við höfum verið bráð mynd arlegir að sjá því fátt
er glæsilegra en vopnaður maður í framsókn arúlpu. Auðvitað bar tannlækn-
irinn af í búningi sínum. Hins vegar var enginn áhorfandi að því og niðamyrkur
þó að svo hefði verið.
Daginn áður höfðum við yngri mennirnir heimsótt landeiganda sem á mikið
gæsaland en tannlæknirinn var þá ókominn. Landeigandinn var gildur bóndi en
ekki man ég hvað hann heitir.
Við fórum tveir á Trabantbifreið og nú kann frómur lesandi að spyrja hvað
tveir læknar voru að gera á Trabantbifreið. Skýringin var auðfengin og væri að
vísu efni í aðra frásögn en er í stuttu máli sú að kunningi okkar hafði ætlað á
Trabant austur á firði. Á Selfossi glapti Bakkus drenginn og fylgdi honum með
púkum sínum að brúar stólpanum á Markar fljóts brú. Pilturinn sofn aði neðan
kants. Lög regla tók við honum og færði til fangelsis en ég bauð fóstur fyrir bíl-
inn; hann var lítt eða ekki skemmdur. Ég var þá milli bíla.
Við börðum upp á hjá bóndanum og hann tók okkur vel. Ég var nýkominn til
starfa og bóndi þessi var einn af fáum sem ég var orðinn málkunnugur. Fólkið
í héraðinu var annars vant mun eldri lækni en hér gat að líta. Þar hafði sami
læknirinn verið áratugum saman, þar til hann varð ellimóður. Hann hafði alltaf
gengið í dökk gráum frakka með eins gleraugu alla tíð og heilsað kurteislega.
Hann var orðinn hluti af sveitinni, svipað og einhver múli eða núpur.
Því var engin furða þó að bóndans lið væri kímileitt að fá tvo unglinga sem
kölluðu sig lækna heim á bæinn. En bóndi þessi var dálítið kverkmæltur og
þótti okkur það skemmtilegt. Við urðum að gæta þess að brosa ekki stanslaust.
Bóndi var stór og stæðilegur, nef mikill og tók í nefið, tannlaus, sköll óttur og
hló hrossa hlátri.
„Hvað eruð þið að rolast piltar mínir?“ mælti hann.
Við heilsuðum af tilskildri kurteisi.