Goðasteinn - 01.09.2010, Page 36

34
Goðasteinn 2010
Inderal var þá mest selda blóðþrýstingslyf í heimi og olli margvís legum
draumförum.
„Að vísu,“ svaraði ég. „En það var samt óhuggulegt. Varaðu þig á ísbjörnum.
Þeir geta alltaf verið tveir.“
„Allt í lagi,“ svaraði hann áhugalítill.
Þegar við höfðum drukkið allt kaffið af brúsanum og mulið megnið af kex-
inu niður í hálsmál misstum við þá litlu þolinmæði sem við höfðum haft. Sú
hugsun flögraði jafnvel að okkur að tannlækn irinn hefði sungið sitt síðasta vers
í feninu. Við ókum því af stað í átt til sjávar.
Það var ekki að sökum að spyrja. Jeppinn þurfti endilega að steypa stömp-
um á moldarbarði einu og upp flugu gæsirnar fimm hundruð sem tann læknirinn
hafði ætlað að drepa. Sjálfur reis hann á samri stundu upp úr leðjunni og virtist
heill heilsu. Dálítið blautur en ekkert hissa á tíðinni. Hann var samt ekki sér-
staklega ánægður með ferðir okkar, hann hafði nefni lega verið alveg að komast
í færi.
Við vorum óstyrkir í hnjám og vissum ekki hvort hann myndi gjósa en svo
fór þó ekki. Hann dæsti aðeins tvisvar og spurði hvort við hefðum ætlað að
festa bílinn hans. Þessir ungu menn.
Nei, ekki var meiningin að festa Skátinn, enda var hann laus. En nú var
loksins komið að veiðiskap sem var við okkar hæfi. Í flæðar málinu lá sjórek-
in ruslatunna sem var einkar auðvelt skotmark fyrir okkur. Ótrúlegt er hvað
Íslands sjó reknu ruslatunnur hafa mátt þola af litlum veiði mönnum í gegnum
tíðina. Aldrei má skjóta á kletta, það er vitað; þeir geta verið álfabústaðir eða
huldu fólks. En rusla tunnu dettur engum í hug að hlífa.
Í girðingu skammt frá var hestur mjög bilaður. Hann var aleinn þarna og
stökk til og frá. Við vissum varla hví hann var svo óvær og ekki tjóaði að spyrja
hann. En líklega var það af því að vera skilinn einn eftir í girðingu, mér er sagt
að það sé kvikindislegt. Hann var graður.
Fola þessum og óværð hans gátum við kennt um að grágæsir tann læknisins
flugu. Veiðimaðurinn var efins og sagði fátt.
„Hesturinn var þarna löngu áður en þið komuð,“ sagði hann.
„Já, en kannski ekki svona ólmur.“
„Hmm.“
Þegar við skutum tunnuna trylltist folinn endanlega og fór sem snarkringla.
Girðingin leit ekki út fyrir að halda honum stund inni lengur. Okkur var því
betra að hafast á burt.
Við frumsömdum þegar í stað sögu um verðlaunafola sem fær hjartaslag af
skot gleði óboðinna gesta. Eigandinn fer af stað með gamlan fugla riffil og leitar