Goðasteinn - 01.09.2010, Qupperneq 75

73
Goðasteinn 2010
hægt var að slá. Sem krakki hlakkaði ég alltaf til með sjálfri mér þegar farið
var að heyja þar. Ekki var laust við að mér fyndist þetta engjastykki hafa á sér
einhvern ævintýrablæ sem ég get ekki útskýrt. Milli slægna þar voru þarna
sums staðar gljúp móabörð. Þar leyndust stór og bragðgóð bláber. Einnig þreifst
þar ýmiss annar fjölbreyttur gróður.
Fjallasýn var mjög fögur í góðu veðri og sást vel til flestra átta. Þegar komið
var austur að svonefndum Presttóttum og lengra austur að landamörkum mátti
vel greina að komið var nær Eyjafjallajökli sem blasti við í allri sinni tign. Í
góðu veðri mátti næstum greina fossaföllin í Seljalandsfossi. Presttættur voru
rétt norðan við Silungalæk. Það voru að mig minnir þrjár litlar hringlaga rústir
hlið við hlið. Sagt var að þarna hefði á sínum tíma verið sauðahús prests er átt
hefði heima í Hildisey. Löngu seinna varð ég þess vísari að snemma á fyrri
hluta nítjándu aldar bjó þar sr. Stefán Þorsteinsson. Sonur hans að nafni Stefán
var einnig prestlærður. Um skeið hafa þá væntanlega tveir guðfræðingar átt
heima í Hildisey. Hvort rústirnar voru frá þessum tíma skal ósagt látið.
Við Presttættur var gjarnan setið þegar matast var úti eða drukkið kaffi
þegar verið var að heyja þar í grennd.
Þegar miðdegismatur var færður út á engjar varð húsmóðir að vera heima
og útbúa matinn og senda hann með því barni sem var í snúnningum. Farið
var á stilltum hesti og reitt fyrir framan sig. Það gat komið fyrir þó að sjaldan
skeði að dálitlir grautartaumar væru niður um bóginn á Mósa. En klárinn var
stilltur og brá sér hvergi.
Hey úr Uppengjum var að nokkru látið við ærhús í Stekkatúni. Nokkra
faðma vestan við fjárhúsið var heytóft og þar var látið hey sem ætlað var ánum.
Þegar þar var látið hey var hlaðið úr því nokkru upp fyrir tóftarveggi. Síðan var
gerður mænir og þakið með torfi og gengið vel frá eins og gert var við annað
hey sem geymt var úti.
Það varð að velja vel leiðina sem að heylestin fór þegar farið var með hana
úr Uppengjum í Stekkatún. Víða var mýrin blaut og varasöm yfirferðar. Milli-
ferðarmaður þræddi bestu leiðina í fyrstu ferð og reyndi að sneiða hjá við-
sjárverðustu keldunum. Þeirri slóð var svo fylgt og nýr götuslóði myndaðist.
Svo varð líka að gæta að þegar slóðinn traðkaðist um of.
Svo leið að sláttulokum. Oftast var hætt að slá seint í ágúst. Þó kom það fyr-
ir að slegið var fram í byrjun september. Fór það eftir tíðarfari og sprettu hverju
sinni. Þegar heyskap var lokið voru amboð borin heim og gengið frá heyjum í
hlöðu og heygarði. Bráðabirgðabrýrnar sem gerðar höfðu verið á engjum voru
teknar burt til þess að varna skepnum að fara sér að voða og svo til að friða
engjar til næsta sumars.