Goðasteinn - 01.09.2010, Side 82

80
Goðasteinn 2010
Hjónin í austurbæ voru orðin roskin þegar ég man fyrst eftir mér og voru
börn þeirra uppkomin og oftast fjarverandi á vetrin við störf. Þau voru því oft
ein heima á þessum tíma.
Húsmóðirin var kona mjög vel gefin og bókhneigð. Ég var hænd að henni
sem barn og sótti þess vegna til hennar þegar hún var ein í bæ sínum og hús-
bóndinn úti við gegningar.
Oft sat ég hjá henni á eldiviðarkassanum þegar hún var við eldhússtörf eða
sat með prjóna sína. Ég vermdi þá gjarnan kalda fætur við eldavélina því á
þessum árum gekk maður á heimagerðum skinnskóm. Hún sagði mér stundum
sögur og ævintýr sem opnuðu mér töfraheima. Einnig fór hún með þulur og
kvæði sem hún kunni mikið af. Sjálf var hún vel hagmælt þótt fáir vissu. Á
yngri árum hafði hún mikið þráð að afla sér menntunar en þess var auðvitað
enginn kostur. Hún var stórbrotin, ógleymanleg kona. Ég var svo heppin að
eiga vináttu hennar meðan hún lifði. Þau hjón fluttu svo frá Hildisey eins og
áður sagði vorið 1936.
Sama vor kom nýtt fólk í austurbæinn. Það var barnmörg fjölskylda úr sömu
sveit. Börnin voru á ýmsum aldri, sum uppkomin önnur á aldur við mig og enn
yngri. Yngsta barnið fæddist eftir að þau fluttu að Hildisey. Ég eignaðist nú
leikfélaga og einhvern til þess að vera samferða í skóla.
Nýja húsmóðirin var mikil blómaræktarkona. Hún lét fljótlega útbúa lítinn
snotran blómagarð fyrir framan bæ sinn. Þar ræktaði hún nokkrar tegundir
erlendra skrautblóma sem þá voru ekki mjög algengar í sveitinni. Húsbóndinn
var ljúfmenni, greindur vel og góður söngmaður eins og fleiri frændur hans.
Við bjuggum í mjög góðu nágrenni - og þá einnig við það fólk sem bjó á
næstu bæjum. Manni hlýnar um hjartarætur þegar þess góða fólks er minnst.
Góðvilji og greiðasemi voru ætíð fyrir hendi ef á þurfti að halda. Samhjálp og
samstaða hefur löngum verið einkenni fólks í sveitinni minni. Guð gefi að þeir
eiginleikar megi lifa þar áfram um alla framtíð.
Frá fornu fari hafa menn stundað sjó frá Landeyjasandi. Sjósókn þaðan mun
ekki alveg hafa lagst niður til fulls fyrr en á fimmta tug þessarar aldar. Áður
fyrr voru sjóróðrar stundaðir mjög mikið þátt fyrir mikla erfiðleika og hinar
hættulegustu aðstæður. Oft færði það björg í bú þótt dýrkeypt yrði það stund-
um af því er mikil saga sem ekki verður rakin hér en væri fróðlegt efni til
rannsóknar. Ég mun aðeins stikla á fáum minningabrotum sem ég geymi enn
í huga mér frá þessari sjósókn við Sandinn.
Það var seinni hluta vetrar sem farið var að róa ef að gæftir voru því eðlilega
varð sjór að vera ládauður. Mig minnir að á þessum árum hafi tvö áraskip
róið frá Austur-Landeyjasandi. Formenn á þeim voru þrautreyndir sjómenn og