Goðasteinn - 01.09.2010, Page 83

81
Goðasteinn 2010
Sandaformenn. Formaður á því skipi sem faðir minn réri á frá Hallgeirseyj-
arsandi var hreppstjóri sveitarinnar höfðingi í sjón og raun og afburðaglöggur
á sjó heyrði ég sagt.
Pabbi var veðurglöggur vel enda þurfti að þjálfa þann eiginleika á þessum
tímum þar sem ekki var um að ræða veðurfregnir í útvarpi. Hann var sjómaður
af lífi og sál og hafði verið mikið til sjós á yngri árum þar á meðal á skútu sem
gerði út frá Reykjavík. Þegar leið að því að róðrar færu að hefjast fór faðir minn
að huga að færinu sínu sem hann átti ásamt sökku og öngli. Einnig þurfti að at-
huga sjóklæðin. Skinnbrókin var lögð í bleyti og athugað svo hvort að einhvers
staðar þyrfti að sauma. Svo var það auðvitað sjóstakkurinn og hinn sjálfsagði
sjóhattur sem tilheyrði þessum búnaði.
Þegar gaf á sjó var farið fyrir allar aldir af stað áður en birti og farið á
hestum niður í Sand. Þegar lagt var af stað í róður tóku menn sjóhattana ofan
og hver las sína sjóferðabæn. Sá sem gætti hesta skipshafnarinnar svokallaður
vaktmaður sem meðal annarra starfa gætti hesta skipshafnarinnar sem pabbi
var með var bóndinn í vesturbænum á Krossi, (Lundi). Hann var góðviljaður
gáfumaður sem gleymist ekki þeim sem muna hann.
Frá mínum bæ sást nokkuð vel til sjávar. Þangað var oft litið þegar menn
voru á sjó. Síðar þegar þeir lentu, voru á heimleið og til þeirra sást voru þeir
fegnir sem heima voru að mennirnir væru komnir heilu og höldnu í land. Ætíð
var eftirvænting eftir því að sjá hvernig hefði fiskast. Oft voru nokkrir fiskar
í hlut sem menn reiddu seilaða fyrir aftan sig í hnakknum. Ef að menn gengu
og teymdu hestana hafði fiskast vel.
Þrátt fyrir mikla áhættu sem fylgdi þessu útræði frá Sandinum lánaðist allt
vel þegar ég man eftir. Einu sinni kom það þó fyrir að menn urðu að "leggja
frá" eins og sagt var þegar ekki var hægt að lenda vegna þess að sjór hafði
orðið ófær. Þegar þetta skeði brimaði skyndilega þegar menn voru rónir og var
ekki viðhlítandi að lenda við Sandinn. Þó að mér sé þetta minnisstætt, margra
hluta vegna þá var ég svo ung að ég gerði mér tæpast grein fyrir þeirri hættu
sem hann pabbi minn og skipsfélagar hans voru staddir í. Ég man eftir fölu
andliti móður minnar og áhyggjufullri nágrannakonu. Það var víst ógnvekjandi
að líta til hafs einn samfelldur brimgarður meðfram allri ströndinni eða "jafn-
jaðrabrim" eins og oft var sagt þegar þannig háttaði til og lending við sandinn
útilokuð.
En svo komu góðar fréttir. Mótorbátur frá Eyjum hafði komið til bjargar
og farið með menn og skip til Eyja. Móðir mín sendi mig strax til konunnar í
austurbænum til þess að segja henni þessi góðu tíðindi. Hún var þá úti í fjósi
að sinna kúnum. Ennþá man ég að henni varð að orði þegar ég hafði sagt henni