Goðasteinn - 01.09.2010, Blaðsíða 84

82
Goðasteinn 2010
að allt hefði farið vel að hún hefði fundið það að einhver blessun hefði fylgt
fótatakinu mínu. Eðlilega hef ég víst hlaupið léttfætt. Vaktmaðurinn sem gætti
hestanna kom með þessar góðu fréttir og hafði fyrst hitt móður mína. Hann
hafði komið með hesta þeirra Hildiseyjarbænda. Ég man það að hann setti
mig brosandi á bak hestinum hans pabba og sagði um leið að „honum pabba
mínum væri borgið.“ Daginn eftir var ládauður sjór og komu mennirnir heim
frá Eyjum þann dag. Ég hef nokkuð traustar heimildir fyrir því að þetta sé
rétt með farið. Þetta atvik sýnir það glögglega hvað sjósókn frá Sandinum var
áhættusöm og hvað lítið mátti út af bera.
Sjóróðrar frá Sandi voru á þessum árum eingöngu stundaðar til þess að
fá nýmeti í soðið. Hjá sumum var matur á þessum tíma árs ef til vill orð-
inn af skornum skammti einkum hjá barnmörgum fjölskyldum. Ef að eitthvað
fiskaðist var reynt að sjá til þess að sem flestir smökkuðu nýmetið. Þeir sem
áttu þess kost að miðla öðrum gerðu það fúslega. Aflinn var yfirleitt þorskur,
stundum mjög stór, rígaþorskur. Ef að vel fiskaðist var hluti aflans hertur og
hausarnir ævinlega. Þegar búið var að berja hertu hausana á steini voru þeir
rifnir í sundur eftir kúnstarinnar reglum. Hver hluti hét vissu nafni. Þau heiti
sem ég man eftir voru: gómfiskur, kinnfiskur, kerlingarsvunta og þjófaspil.
Fiskurinn var nýttur til matar eins og hægt var. Ég man t.d. eftir því hvað
konan í austurbænum bjó til góðar hrognakökur sem hún gaf mér stundum að
bragða. Sundmaginn var súrsaður í mjólkursýru. Kaldur stór sundmagi var
lostæti sem ég hef ekki bragðað síðan ég var barn.
Þegar ég var barn og unglingur var það talsvert stundað að fara á skaut-
um sér til skemmtunar. Var jafnvel skroppið milli bæja á skautum ef ís var á
votlendi eða gott "skautafæri" eins og stundum var sagt. Þá voru þræddar leiðir
um flóð, keldur og tjarnir.
Ég tel að flestir í sveitinni hafi notað skauta sem smíðaðir voru af heima-
mönnum er höfðu aðgang að smiðju og voru hagir á tré og járn.
Ég eignaðist skauta sem frændi minn og samsveitungi smíðaði handa mér
að beiðni foreldra minna og lærði að nota þá mér til mikillar ánægju.
Skautarnir voru bundnir eða spenntir á skóna sem menn gengu á með leð-
urólum og snæri eftir því sem best hentaði hverjum og einum og eftir efnum
og ástæðum. Hægt var að festa þá á sig og losa þá af eftir þörfum.
Sumir voru mjög snjallir á skautum og náðu miklum hraða við góðar að-
stæður. Þeirra á meðal minnist ég bróður míns og ýmissa annarra.
Veturinn leið og aftur kom blessað vor og sumar. Sumardagurinn fyrsti var
gleðidagur hjá flestum líklega hefur hann verið meiri hátíðisdagur almennt