Goðasteinn - 01.09.2010, Side 141

139
Goðasteinn 2010
okkur velkomin. Oddviti nefndarinnar Gunnar Jónsson í Nesi (þ.e. býli rétt
ofan við Hellukauptún) gaf okkur þá strax ýmsar góðar og hagnýtar upplýsing-
ar. Hann var um fjölda ára meðhjálpari við Oddakirkju og var okkur til trausts
og halds um langa hríð á Oddaárum okkar.
Við Ólöf fengum svo til íveru gamalt prestshús, tvílyft járnklætt timburhús
með allstóru risi og reisulegt næsta. Það var reist um 1890 en hafði laskast tals-
vert í Suðurlandsskjálftanum mikla 1896. Var t.d. auðsær halli á öllum gólfum
frá útveggjum að miðju. Húsið var mjög illa einangrað og þegar frost fór yfir
u.þ.b. 10 gráður fraus vatn í pípum við útvegg við inntakið og þurfti þá að vefja
hitaeinangrandi efni utan um þær. Neyzluvatni varð að dæla upp úr djúpum
brunni rétt hjá húsinu. Oft bilaði vatnsdælan og varð þá að fá vatn hjá nágrönn-
um.
Jón Þorvarðarson bóndi í Vindási (þ.e. næsti bær við Odda) var okkur einkar
hjálplegur í þessum byrjunarerfiðleikum og ósjaldan kom hann óbeðinn til að
huga að hvort hlutirnir væru ekki í lagi.
Á sama hátt nutum við mikillar vinsemdar hjá fólkinu í hinum nágranna-
bænum Ekru. Þurftum við t.d. oft að þiggja þar gæzlu á börnum okkar þá við
þurftum að skjótast af bæ. Hjá þeim hjónum: Guðrúnu Valmundsdóttur og Ís-
leifi Pálssyni bónda var svo sannarlega hin gamla íslenzka gestrisni í öndvegi.
Í Ekru var til heimilis öldruð kona, Margrét Pálsdóttir hálfsystir Ísleifs. Þessi
kona varð góð vinkona okkar Ólafar. Hún var mjög iðin við að prjóna. Hún var
sérlega barngóð og lét sér annt um börnin okkar. Margan vettlinginn og sokk-
inn var gamla konan búin að gauka að þeim á þessum árum. Þrátt fyrir vanmátt
í fótum svo mikinn að hún gat vart í þær stigið virtist hún oftast glöð í bragði.
Ekki skartaði hún þó heimsins auði né sótti gleðina þangað. En úr augum henn-
ar og ásjónu skein birta og innri gleði sú er kemur af því að vera sáttur við sam-
ferðamenn sína, sáttur við sig sjálfan, sáttur við Guð sinn.
III.
Að þremur og hálfu ári liðnu gátum við Ólöf flutt með elzta son okkar í nýtt
prestshús. Þar varð síðan heimili okkar unz við hurfum á braut úr Oddapresta-
kalli þ.15. júní 1991.
Söfnuðirnir þrír sýndu okkur Ólöfu þá vinsemd og virðingu að halda okkur
kveðjusamsæti að Hellu fáeinum dögum síðar. Og að skilnaði gáfu þeir okkur
fallegt málverk af Oddastað með Heklu í baksýn.
Það var næsta góð tilfinning að hafa blessaða kirkjuna svo nærri húsi okkar
er raun var. Þetta stílfagra, látlausa guðshús. Margar af beztu minningum okkar