Háðfuglinn - 01.07.1949, Blaðsíða 9

Þjóðhátíðardagurinn
og handhafar hans
l’að var leiðindaveður 17. júní þetta ár; úrKellisrigning,
eigi síður en fyrir fimm árum síðan, og rok á austan, en það
andar oft köldu úr þeirri átt á hátíðisdögum þjóða.
Ekki lét þó fréttamað.ur Háðfuglsins veðrið hamla sér
frá því að híma niður á Austurvelli meðan kranzberarnir
gengu frá Alþingishúsinu út að styttu Jóns Sigurðssonar,
þessu hátíðlega göngulagi, sem tilheyrir þeirri atliöfn, en
minnir annars á jarðarfarir. Vegna fjarveru toppmannanna
voru handhafar valdsins nokkuð fleiri cn ella. Auk hand-
hafa valdsins munu og hafa verið nærstaddir handhafi kon-
ungsbikarsins og handhafi glímubeltisins; en valdið á það
sameiginlegt með þessum kjörgripum, að vera farandgrip-
ur, sem enginn vinnur til eignar. Hinsvegar þarf mikla
verðleika til að vinna bikarinn og beltið, en minni til að
verða handhafi valdsins. En sleppum því. Timbraðir heim-
ilisfeður með börn sín og skringilegir íþróttamenn, tóku
þátt í skrúðgöngunni frá háskólanum, og forseti íþrótta-
sambandsins lék aðalhlutverkið í kirkjugarðinum í 25. sinn,
eða um það bil helmingi oftar en Brynjólfur fór með sitt
hlutverk í kirkjugarðssenunni í Hamlet. Þannig skiluðu hand-
hafar dagsins sínum hlutverkum hver með sínum persónu-
lega virðuleik, sem aldrei fær eins hátíðlegan blæ og í
vari pípuhattsins. Þeim, sem boðnir voru til veizlunnar í
ráðherrasamkomuhúsinu við Tjarnargötu, fannst dagurinn
aldrei ætla að nálgast kvöld, en kvöldið kom þó á rétturn
tíma, og þá hófust dansleikir ’ á götum bæjarins fyrir
plebejana, en veizla í húsi rikisstjórnarinnar við Tjarnar-
götu fyrir handhafa dagsins og þeirra nánustu. Eftir að
Háðfuglinn hafði sannað væntanlega tilveru sína, tókst
honum að troða sér inn í þá veizlu, og gat nxeð nokkurri
slægð komið fyrir bláþráðartækjum sínum, til að taka upp
nokkrar ræður, sem hér verða birtar án ábyrgðar.
Þjónar úr Sjálfstæðishúsinu hlóðu borðin ísl'enzkum land-
búnaðarafurðum og eilendum vínum. Hið síðastnefnda
hafði þau áhrif á veizlugesti að bros færðist yfir andlit
sumra, en gútemplarar fóru í fýlu. Þetta var veizla Fjall-
konunnar og hennar forsjármanna og brátt í'ís húsráðandi
upp á afturfæturna og segir mál til komið að fulltrúar
hinna ýmsu flokka fari að flytja óskir sínar og kveðjur,
svo veizlan standi ekki fram á nótt, því hann sé svefn-
þungur og eigi erfitt með að halda vöku sinni, svo sem
séra Sigurbjörn hafi spáð. Afleiðingar þessarar áskorunar
urðu ræður þær er vér birtum hér, og endurtökum, að þær
eru birtar í fullkomnu ábyrgðarleysi, enda bláþráðartæki
vor úr sér gengin af vanhirðu líkt og landbúnaðarvélar í
sveitum. Sá er fyistur tekur til máls, er maður fyrirferð-
armikill eins og títt er um þá, er eiga ínikið undir sér, enda
sjálfur:
Formaður Sjálfstœðisflokksins:
Það er mér stór ánægja að verða fyrstur manna hér i
dag til að árna Fjallkonunni heilla. „Hinir síðustu skulu
vera fyrstir", eins og kellingin sagði. Og það að ég skuli
ganga hér á undan með góðu eftirdæmi, er mér alveg sér-
staklega kærkomið, ekki sízt vegna þess, að ýmsir cru að
núa mér því um nasir, að ég sé eiginlega óskilgetinn son-
ur hennar og líkist meir í liina ættina. Eg, fyrir mitt leyti,
tel það ekki skipta miklu máli hverjum maður líkist, ef
maður líkist einhverjum öðrum en sjálfum sér. Og um
mína föðurfrændur Dani, hefur Bensi gamli Gröndal sagt
eitthvað á þessa leið: „Þá sendu Danir legáta út um öll
lönd til að vita liver betur mætti sín, því þeim vildu þeir
þjóna, sem ván var. Danir eru drengir góðir og vinfastir".
Og hver finnur mér það til foráttu, þótt ég sjálfur hafi
valið legáta þessara sömu erinda mér venzlaða, á tímum,
þegar engum er að treysta? Ekki ég sjálfur. Og því skyldi
ég ekki vera eins góður Islendingur og hver annar, þótt ég
hafi átt hlutdeild í að selja Ameríkunni nokkra hektara
óbyggilegs lands í mínu eigin kjördæmi? Svona einfalt dæmi
skildi skipshöfnin á Súðinni, þó skipshafnir nýsköpunartog-
aranna skilji það aldrei. Og nú er Súðin að búast til Græn-
lands, til að beita þar áhrifum sínum, svo Ameríkanar
fái einhverja jökulrönd þar, til að auðga ástalíf Eskimóa
að fjölbreytni. Nei, mér er sama hvað Hermann segir, ég
skal standast dóm sögunnar, ekki sízt ef sá dómur verður
uppkveðinn í Washington. Og aldrei verður það af mér
skafið, að ég er eini maðurinn, sem hafði lag á að vinna
með Kommunnm, þótt þeir séu nógu frakkir núna og
kalli mig tórsaiafífl. Ja, það er af sem áður var, þegar
þeir kölluðu mig heri'a, eins og sjálfan Sigurgeir biskup.
Og svo vil ég þakka húsráðandanum hérna, honum Bjai'na
Benediktssyni fyrir trakteringarnar og upprétta framkomu,
og lýsa því yfir, að ég tel hann einhvern allra mesta hæfi-
leikamann, sem nú býr austan Garðastrætis, og lýsi það
hreina lýgi að ég tali' um hann sein einn heimulegan hús-
kross á heimili Sjálfstæðisflokksins, jafnvel ekki þótt ég
hafi lítið eitt í kollinum. Skál!
Framhald á bls. 16
HÁÐFUGLLNN
9