Háðfuglinn - 01.07.1949, Blaðsíða 5

.... ok skoraði Sigfúss Gunnarr á hólm við sik ok fór hólm-
gangan fram í Tjarnarhólmanum að viðstöddu fjölmenni..........
............... I vörzlum bæjarstjórnar váru aðeins tvö vápn,
en það voru sverð eitt gamalt, er fundist hafði í öskuhaug Ingólfs
Arnarsonar ok kústur Fegrunarfélagsins, er enn hafði eigi verið
notaður til síns brúks. Greip Gunnarr sverðit ok fleygði kústin-
um til Sigfúss ok kvaðst sjálfur aldrei þat verkfæri nota skyldu . .
Ok síðan börðust þeir tveir með stórum höggum ok öruggum at-
gangi, er hvárr veitti öðrum, og sóttust einart í ákafa. Kom svá
at lokum at hvárigur gat lengur staðit fyrir mæði og settust þeir
niður í grasið til at hvíla sik.
Þá mælti Sigl'úss: „Nú ertu óvígr, ok vil ek eigi lengr berjast
við þik at þessu sinni“.
Gunnarr svaraði: ,,Svá er þat at nokkut hefur leikizt á minn
lduta, en þó myndi mér enn vel duga ef ek fengi öl nokkut at
drekka".
Sigfúss: „Eigi hef ek valit mér þat hlutskifti um dagana at
brynna íhaldsmönnum né öðrum með áfengum miði, en þó skal
nú frá víkja svá illa kominn sem þú nú ert“.
„Svík mik þá eigi með antabus", mælti Gunnarr.
Hann var góður
þessi
Séu stórpólitísk vandamál á döjinm
kemur það jafnvel fyrir að háttsettir em-
bœttismenn ómaka sig við að skýra eðli
þeirra fyrir vinnukonum sinum. Þannig
var það með embœttismann einn i Reykja-
vik, er cctlaði að skýra nauðsyn þess að
við gengjum í Atlantshafsbandalagið fyr-
ir fáráðri vinnustúlku.
„Ef við göngum eklti i bandalagið
koma Rússar og taka okkur og Rússar eru
villimenn", sagði embœttismaðunnn.
„lig skil ekki i að það sé nein hcctta á
að þeir rali hingað úr því þeir eru villi-
menn“, svaraði stúlkan.
Og svo er það sagan um manninn, sem
svitnaði svo mikið á nóttunni, eftir að
hafa verið á fyllirii, að hann varð að
sofa með kút en konan hans gekk i
Slysavarnafélagið.
HÁÐFUGLIW
5