Freyja - 01.12.1901, Blaðsíða 10

FREYJA
210
arkjól. En fólkið þurfti ekki að sjá liana. Hún leit upp og niður göt-
una, eu enginn }4st og tunglið lirosti sakleysislega og sveipaði borgina
gulblcikri geislablæju ogstjörnurnar tinclruða langt langt burt í himin-
blámanjim.
Hfin beygði út af gangstéttinni og gekk hægt og gætilega upp
stcin-tröppurnar og inn í fram-kyrkjuna. Vængjahurðirnar fyrir sj&Itri
kyrkjunni voru í liMfa gátt svo hún sáinn í kyrkjuna, sem öll var upi>
Ijómuð af fjölda af rafljósum er brutust hör og þar út frá logagiltúrn
Ijósalijálmum. Því líkan dýrðarljóma hafði hún aldrei söð eða dreymt
nm, og út um hinar liálf opnu dyr, seildusttil hennar armar hitastraums’
ins frá hitunarvölunum er voru henni þó ósýnilegar. Ilún starði, frá sér
númin á þetta jarðneska himnariki. Þá tók hún fyrst eftir því, að þar
var maður inni, það var nieðhjálparinn sem var í ákafa að færa allt í
íag í kyrkjunni áður en guðsþjónust.tn byrjaði. En hvað hann leit vel
út, hár og grannur með snjóhvítann hálsbúnað og stúkurnar hvitar og
gljáandi stóðn fram undan svörtum frakkaermunum.
Eins og óafvitandi færði hún sig nær dyruhum, því inn í kyrkj-
unni beint á móti henni var litmynd affrelsara mánnkynsins, og henni
virtist myndin lita til sín með angurbliðu métÖlfðunárbrosi, henni fannst
elskugeislar stréyiná til sín frá myndinni, svo hún gleymdi einstæðings-
skap sínum ogtötrum, hún gleymdi öllu nema vini sáklausú tarnanna-
Smátt og smátt færði hún sig nær dyrunum þir til hún óafvitandi kom
við eina hurðina svoað við lirevfinguna marraði í járnunum.
Meðhjáiparinn kiþptist við og hélt að fólkið væri að koma, llann
renndi augunum yfir alla kyrkjuna til að sjá livort hanii liefði leyst
verk sitt vel af hendi. Litla stfiikan varð líka hræ Id og læddist út úr
kyrkjunni með þeihi ásetningi, að flýta sér heim. En þegar út kom, sá
hún að fólkið strcymdi til kyrkjunnar úr öllmn áttum. Það gat verið
lögregluþjónn í þeSsum mannfjölda, og þá yrði hfiu tekin, fyrir aðvera
svona seint úti og farið með liana á þessar voðalegu sakamannastofnan-
ir. Hfin varð að feia sig og það fljótt. Hún sá að skuggalegur krókur
var þar, scin framkyrkjan og aðal b\rggingin mættust, að komast þang-
að, var eina ráðið. Hún hljóp ofan tröppurnar óg skauzt. inn I krókimi
svo að engirin tók cftir henni. Hún þrýsti sér svo fast upp að holköldum
múrveggnum svo að sem minnst bæri á sér, og horfði á fólkið koma og
sii það bcygja fyrir hornið undir götulampamim og ganga hægt og há-
tlðlcga til kyrkjunnar. Hún sá demantana tindra eins og stjörnur á
hálsmenum hinna ríku hefðarkvenna, þegar rafljósaöldurnar frá götu-
lampanum brotnuðu á þéim. Ilún heyrði skrjftfa í silkikjólununi þegar
kvennfólkið gekk up}> tröpþurnar. Hún heyrði eldra fólkið tala í lág-
um hljóðum, eins og það veigraði sér við að rjúfa hina heilögu kyrð, en
yngra fólkið bar sig allt öðruvísi, það hlóg og skrafaði og orðin urðu