Freyja - 01.12.1901, Blaðsíða 24

224
FRETJA
við hann, sagði honum sögur og las
fyrir hann,
„Hrer var harfn, þessí drengnr
og því var hann þarna?“ spurði ég
fhnmn mína.
Hann var munaðarlaus aumingi.
Fáðir hans hafði komiðeinhverstað'
ar langt; að um haustið og sezt að. í
nágrenni við okkur. llanh hafði
misst konnna sfna sumarið íiðnr og
saknaff hennar svo mikið að hanh
treysti8t ekki til að haldast við á
þeim stððvum ér sffelt minnttt hann
á missirinn og því flúði harín áburt
og fluttist hingað. En þaðsönnuðust
á bonnm þessi orð skáklsins.'
,,Hvert vilt þú, maður, fara og flýja'/
Þú flýr þig ablrei sjálfann þól“
Nei, honum tókst ekki að nmflýja
sjálfann sig og scrgii! élti hann.
Hann var hjartveikur maður, eng-
inn vissi hvað mikið, þvf hann
kvartaði aldrei.HeimiIisfólkinu varð
þvf heldur en ekki felmt við, þegar
hann einn morgun lá örendur í rúmi
sínu fyrir framan litla drenginn
sinn. Fólkið tók eftir því, að dreng-
urinn var að kalia á föður sinn og
reyna að vekja hann, en gát það
ekki. Og er það gáði betur að, »á
það, að hann var dáinn.
„Því vaknar hann ekkif“ spnrði
dréngnrinn.
„Hann er að dreyma ttm hana
mömmn þfna, og þvf sefnr banh svo
fast,“ sagði fólkið og lokkaði hann
frá lfkinu.
Seinna um daginn ætlaði dreng-
nrinn að flnna föður sinn, en þá var
búið að kistuleggja hann, og drengn-
um sagt að hann væri dáinn og kom-
inn til mömmn.
,,Ó, því fékk ég ekki að fara með
honum?“ sagði drengurinn og gat
nú valla komið upp nokkrn orði
fyrir ékká.
,,Þú færð bráðum að flnna þau
bæði," sagði fólkið og reyndi að
hug^a hann,
„Eg vil fará strax! Ó, pabbi og
mammal“ sagði hann, Svo gat hann
ekki sagt meira fyrir ekka. Hann
grúfði sig á ifkkistnnni han» föður
síns oggrét sig f svefn.
Svo var faðir lians jarðaðnr, en
hann var hjá fólkinu, sem var hon-
nm reyndar gott, en sagði þó' sveita-
ráðínu til hans.
Á aðfangadagshvöldið læddist
hann að heiman og lagðist á leiði
fífður síns, mcð þeim tilgangi aö
deyja þar,
Eh ég fann hann þar.
„Hvað varð svo nm þenna dreng?**
spurði ég,
„Hann varð að afa þínnm, barnið
roitt," sagði amma.
Ég kyssti ömmn fyrir sögnna, og
fór svo til afa, lagði hendurnar um
báisinn á honum og kyssti hann
Ifka.
Ég víssí aldrei hvort þcirra mfer
þótti vænna rím.
Svona er þá sagan, bömin mín,
Látið hana minna yður S, að sökkva
yðnr aldrei svo djúpt í glaðværðiv
eða nantnir lífsins, að hjörtn yðar
sfen ei ætið opin fj’rir líðan hinna
þjáðn og sorgmæddn.
GLEÐILEUT NÝÁR!
Yðar einlæg Am»a,