Freyja - 01.12.1901, Blaðsíða 20

220
FREYJÁ
Það eina sem eftir ég hefr
þíið eina sem næring mér reitir
er vonin, að verði' eg ei hér
þá veturínn næstr er á enda,
og blómknapp minn fagrari’ en fyr
þú fáir mér, háleita sunna,
í ódáins akri, sem nrenn
Eden að jafnaði kalla,
þar andar hinn ylhlýi blæi-
og ei gengur sól nein tif viðar,.
en daggperl® svalandi og sæt
situr á blómknappi ungnm.
Hverníg ég kemst þangað uppr
og hvernig ég losast burt héðan-
get ég ei glögglega séð
né greint núna fyrir mér sjálfri
En hvað gjörir það, ef ég þá
verð þúsundfaft sælli en áður,
umkringd af ástvina fjöicf,
umkringd’ af sterkasta kærleik.
Og fæ svo að heyra þiið hrós,
að heita hin göfgasta rós.
(Úndíxa'.)
0ELGA S.BAEDVXNSDÓTTrR HeBGASOJK-
77/
KONUNNAR MINNAR',
á jólunum S fyrra, er hffimr gaf mér
guílpenna í jólagjöf.
Önnur voru áður jóliny
—einn var ég í fyrira hér—
að hnýgin er sú sorgarsólin
S sannieika ég flnn með þc>r.
Minnuffist nú‘ á tíma tvennat
’l’ár í fyrra ýfðu brár.
Nú gefur þú mér gullinn penna.
svo glöð, að sézt ei angurs-tár.