Freyja - 01.02.1902, Blaðsíða 28

FBEYJA
28
niör virðist sú breyting orðin íí,
því öll þið horfið á djftpin blá.
Hví fyllir nú þarmur huga þinn,
hjartkæra dúttir og sonur rainn?
Eru það frelsisljóð fossanna köldu
er framvelta enn sinni heljaröldu,
glitrandi í morgun-geisla^ðýrð?
Hve grátleg hugsun, ef þetta flýrð!
því allt er hið sama og áður fvr,
já, alheimsbyggingin stendur kyr.
Ilvað cr sem hrellirnú huga þinn,
hjartkæra dóttir ognsonur rainn?
síbjartar, kyrlátar sumarnætur
þá sóliri roðnar en himininn grætur?
eða mín bergvötnin blá og tær,
beztu svölun er þyrstum fær?
Ó, þetta er allt sem áður fyr,
því alheimsbyggingin stendur kyr.
Hvað er sem hrellir nú huga þinn.
hjartkæra dóttir og sonur minn?
er kemur þðr til að horfa á hafið,
sero heldiínmum oft er skýjum vafið
er það mitt fagra friðarskaut, •
sem fælir ykkur nú héðan braut?
eða mín sár og ellimörk
að á ög svo fáa Iaufga björk?
Hvað er sem hrífur nú huga þinn,
hjartkæra dóttir og sonur minn?
í stórum hópum þið flýið frá mfer,
og framar ei viljið búa hjá mér,
eins og sólbjartan Eden-heim
þið eigið vísan á ferli þeim.
Nei, aðeins blómskreytta eina gröf
þið eigið vísa, sem náðargjöf.