Freyja - 01.02.1902, Blaðsíða 39

FliEYJA
39
„Hvernig stóð á því að þð fórst svo langt á brott frá öllum vinum
þfnurn, móðir/“
„Eg átti enga vini—enga sem reyndust vinir,þegar ég þurfti þeirra
með. Eg átti eina systur, hún kannaðist ekki við mig. Bræður mfnir
óskuðu mer dauða af því ég væri þeim og ættinni til skamraar. Móðir
inín grét, en faðir minn rak mig á Urott. Hefði fððurbróðir minn ekki
hjálpað mér, myndi ég sjálfsagt hafa farið á sveitina eða ölmusuhúsið
og má líka vera að þessi frændi minn hefði einnig yfirgefið mig, hefði
hann lifað. En hann dó ungur og arfleiddi mig að öliu sem hann átti.
Stundum hefur mér dottið (hug, að systkini mín hafi öfundað mig af
þessum arfi og því verið enn þá verri en þau hefðu annars orðið.
Hvað sem um það var, þá voru það þessir peningar sem héldu mér
uppi. Eg borgaði stóra upphæð fyrir fæði og aðhlynning meðan ég hí.
Eg hafði $2,000 og þetta litla heimili, semég vissi þá ekki annað um en
að það væri nálægt 200 míluin á burtu. Yfirkomin af sorg og beygð af
vinrofum og fyrirlitning fólksins, varð ég fegin að flýja hingað frá
æskustöðvum mínum og öllu sem ég þekkti. Siðferðislega var ég gift,
lagalcga ekki. Erfðaskrá frænda nifns var stíluð undir föðurnafni
mínu. Ég sagðist enga vini hafa átt, það var ekki satt. Ekkja nokkur
madama Harlow að nafni, reyndist mér vinveitt. Þegar fasteign frænda
mfns féll f minn hlut, seldi ég henni hana, auðvitað undir yfirskyni,
að liún fengi mér eignarbiéfið aftur ineð sfnu eigin nafni á og ég yrði
/ramvegis madama Harlow—ekkja, þegar ég kæmi út á meðal þessa
ókunna fólks, þar sem þetta litla heimili mitt var. Eins og þér gefur að
skilja, keypti hún aðeinsí orði kveðnu, en ög gaf henni hundrað dali
fyrir lánið á náfninu hennar í eignarbréfinu. Hún vildi ekki þiggja það
en þar eð hún var fátæk og átti fyrir börnurn að sjá, lét hún tilleiðast.
Þessi nafnaskifti voru gjörð f öðru höraði, svo langt frá æskustöðvum
mínum, að engann grunaði neitt né spurði nokkurs. I ekkjubúningi
ineð viðurnefnið Ilarlow kom ég hingað til að fela mig fyrir öllum seni
ég áður þekkti.
Þessa sögu ætlaði ég að segja þér, þegar ég áliti þig nógu gamla til
að vekja athygli karlmanna, í þeirri von að það frelsaði þig frá þeim
örlögum sem ég varð fyrir.“
„Var faðir minn kyrr heima?“
„Já, æskubrot hans féll í gleymsku og nú er hann virtur og elskað-
ur af samborgurum sínum, dómari á héraðsþingi. Og þegar hann missti
fyrri konuna sína, giftist- hann systur minni, sem ekki vildi kannast
við inig.“
,,Og þú, veslings mdðir mfn, varzt að flýja æskustöðvar þfnar og
jafnvel ljúga, til að vernda þig frá dýpri niöurlægingu. Ó minn guð.'“
bað hún með uppliftum höndum og augum, „hjálpaðu konu til að hjálpa