Freyja - 01.02.1902, Blaðsíða 35

FXEYJA
35
Hvorugri þeirra mæðgna færði nóttin hvfld, því önnur grét og
'harinaði sér, en hin stríddi við hugsanir sínar, sem að lckum fæddu af
sér óbifanlegan ásetning. Þessi nött hafði vakið í hjarta þessarar utigu
kcmu þrótt og dirfsku, sem síðar sýndi sig í lífsstríði hennai\
Ilvorug þeirra talaði neitt meðan á morgunverði stóð, og Helén iézt.
<>kki sjá hið spyrjandi augnaráð tnóður sinnar. En útlit hennar skelfdi
nióðurina, því það var líkara ertri Ijónsinnu eða bundnum erni, sem
befði ásett ser að sigra eða deyja ;tð öðrutn kosti, enuppburðalítilli sex-
'tán ára gamalli stúlku.
Að loknum morgunverði kvaðst Helen ætla að ganga út, en myndi
'koma beiin fyrir miðdagsverð, hún kvssti móður sína og gekk svoburt
eftir ofurlitlum einstig sem.lá út í skógog var hrát.t úraugsýn.
Eyrst datt móðnr hennar í hug að fara eftir henni en gjörði það þó
ekki. ,,bítð er ckki til neins, hún keniur fyrst hún lofaði því,“ hugsaði
Siún.
Hden gekk út í skóg, þangað sem hún var vðn að mæta unnusta
sínum og seitist á trébekk scm þar var fyrir. Að vísu lijóst hún ekki við
að hitta hann þar, en henni fannst að þar myndu hugsanir slnar gleggst-
ar, eða með öðrnm orðum, að þar myndi hún finna ráðning lífsgátu
sinnar- Nei, hún bjóst ekki við að hitta Edward Granger þar í það
sinn, ekki fyr en að kvöldi þessa dags cða á mánudag, samkvæmt lof-
orði hans. Hún var þó ekki fyr sozt, en hún sá hann koma ásamt öðr-
um manni, sem hún bjóst við að væri einn af vinunmn er hann átti von
á. Hún vildi fyrir engan mun hitta þá en konist þó ckki burt án þess
að verða á vegi þeirra, hún tók því það ráð, að fela sig á hak við sætið
á háum kletti er hulinn var af greinum trjánna undir hverjum sætið var
og hafði rétt. aðeins tfma tii að konia sör þar vel fyrir áður en þeir komu
þangað er hún hafði setið-
Þeir sáu hana ekki og þó hefði hún getað snert þá þaðan sem hún
sat, því svo var hún nærri þeim. Edvvard vissi ekki af þessu fvlgsni og
Inin hafði fundið þiið aðeins fám dögum áður, lionum datt því ekki í
iiug að líta eftir henni. Iíún sat og horfði á þessa tvo menn, fyrst lá
benni við að sjá eftir því að hafa falið sig þarna, en brátt vakti samtaJ
þeirra athygli hennar og setti hjarta hennar á hitrðari ferð cu það hafði
nokkru sinni áður farið.
„Svo þctta er staðurinn þar sem þú mæt.ir unnustu þitini?“ sagði
komumaðuriíin kæruievsislcga.
„Já, þetta crstaðurinn," svararði Granger.
„Og litla flónið heldur að þú ætlir að eiga. sig?“
„Það ætiaði é>' líka að gjöra.“
„Ætlaðurðu virkilega#“
ég ætlaði að gjðra það þvi ég elska hana.“