Freyja - 01.02.1902, Blaðsíða 30

FRETJA
ífl>
En þá var sú. tíð vér þekktam ei
hið þungbæ-ra ííf á öarðars-ey,
vör sáum þin klæði sund'nrsiitin,
vér sáum þinn'skrúða missa fitinn -
Þú ísmarin varst og- eldl brennd'
og- óbeitla dys þér mörg var send’
er brugga skyldi þér bð'l ogsmáiv
liið beiskasta llf og gæfurán.
Þú ert oss kær,. það veiztu vel
og verður,. f gegnum iíf og hel,
vér neyðumst til að flýja frá þér,.
þ<5 fýsir oss öll aðbúa hjá þér,
vor andians sjón er ei svo blind
vér æsku þinnar sjáum mynd
evo frjálsa’ og inndæla' fornöld í
að fínnst þar ei nokkurt sorgaský'-
En harðstjórnarlög og fcúgun kölfil
kyrktu þitt frelsi á horfnri öi'd,
svo það er glataö gleymt og hulið'
f göfugra feðra rústum dulið.
En þegar fal'lin er þrælstjórn biindl
því vér trúum, í nýrri mynd'
skíni það enn, sem árdags blys-
við aldar nýrrar morgnnrrs.
Þú ert oss kærf það veiztu vei
eg verður í gegnum líf og hel,
já, Atlantshaíið þó okknr skiljir
það er vor bæn og hjartans viljí
jarðlíMns hinnstu’ að horfa á sóB
hníga við gylltan segulstóí,
í armlögum þínum eiga gröf
við Islands köldu eg blán höf.
Þú ert oss kær. það yeíztu vell
og verður í gegnum lif og hel,.
Vér óskum að grói gömlu sárin
eg gremju þrungnu sorgar tárin’
verði þerruð af þínni kínn„
þýða fornhelga móðirirp,
að verði þín framtíð' frjáls og bjö'rf
©g fri við kúgunair myrkrin svört,
(Eramhald1,)