Freyja - 01.04.1905, Qupperneq 20

238.
FREYJA
VII. 9.
blómlegar, en sumar hálöf-flnaöar, vatnsslöngur héngu á þeim, og
svartir krabbar læstu sig um leggi þeirra. Þar voru einnig falleg-
ar pálmaviöareikur, og fíkjutré og blómstrandi blóðberg. Oll þessi
tré og blóm báru nöfn, því hvert þeirra var gœtt mannslífi,og fólk-
ið sem þau táknuðu var sumt á Grænlandi, sumt á Kínlandi, og
um heim allan. Stórtré stóöu í smá pottum, svo rœtur þeirra
krömdust, og lá við að þœr sprengdu af sér pottana. Þar var og
margt veikt smáblóm sett í ríka mold, mosagrætt og vél hirt.
Móoirin laut áhyggjufull niður að öllum litlu plöntunum, til að
heyra hjartslátt þeirra. Ur mörgum miljónum þekkti hún hjart-
slátt barnsins síns.
,,Hérna er það!“ sagði hún, og rétti höndina eftir litlu morg-
unblómi, sem hékk máttlaust niður. ,,Snertu blómið ekki, “ sagði
gamla konan, ,,en bíddu hér þangað til Dauðinn kemur—ég vænti
hans á hverju aúgnabliki—og láttu hannekki slíta þaðupp, enhrœddu
hann með því að þú skulir slíta hin blómiri upp, ef hann snerti það.
Hann ber ábyrgð á þeim gagnvart guði, það má ekki upprœta eitt
einasta þeirra leyfislaust. “ Allt í einu næddi ískaldur gustur um
geiminn, og móðirir blinda fann að það var Dauðinn sem nálgað-
ist. , ,Hvernin rataðir þú hingað?“ spurði hann. „Hvernig komst
þú hingað á undan mér?“ ,,Ég er móðir!' ‘ svaraði hún. Dauð-
inn rétti stóru höndina sína eftir veika smáblóminu, en hún hélt
því fastara um það—ó, svo fast, en þó með svo mikilli varfœrni
að fínustu smáblöðin högguðust ekki. Þá andaði Dauðinn á hend-
ur hennar, og sá andblær fannst henni kaldari en nokkur frost-
vindur, og hendur hennar sigu máttvana niður.
,,Þú hefir ekki mátt á móti mér, “ sagði Dauðinn
,,Það hefir þó guð!“ svaraði móðirin.
,,Ég gjöri hans vilja, “ sagði Dauðinn. ,,Ég er garðyrkju-
maður hans. Ég tek upp öll blóm hans og tré, og endurplanta
þau í hinum mikla Paradýsargarði í óþekkta landinu. Um gróður
þeirra þar og lífsskilyrði má ég ekkert segja þér. “ ,,Fáðu mér
barnið mitt aftur!“ bað móðirin grátandi. Allt í einu þreif hún
tvö smáblóm, ög sagði við Dauðann: ,,Þessi blóm skal ég slíta
upp fyrir þér því ég er í örvœntingu! “ ,, Snertu þau ekki! “ sagði
Dauðinn. ,,Þú segist vera sorgbitin, viltu þá búa annari móður