Freyja - 01.09.1905, Qupperneq 9

IE3Zild“a—
XXI. KAPITULI.
Vikur og máðuðir af sól og sumri hafa liðið síðan síðast skráðir at-
burðir skeðu. Alice klædd í hvítan casmere kjól, hallar sér upp að
leg-ubekknum í svefnherberg'i sínu og horfir á síðustu geisla kvöld"
sólarinnar þoka fyrir ríki næturinnar. ilön er enn þá fölleit, þ> lítilega
votti fyrir roða komandi heilsu í kinnum henn-ir. Við og við gefur hún
litlu stúlkunum sinum hýrt auga, þar sem þær krjúpa á gólfinu og vefja
blómstur hringa úr fýfialeggjum og öðrum blómum sem liggja í stórri
hrúgu í körfu á g ílfinu. Imelda lértilega klædd, situr á lágum hæginda-
stól og liggur opin Lók í skauti hennar, en sjálf starir hún út um glugg-
ann auðsjáanlega hugfangin af fegurð innar hnígandi kvöldsólar, IIúu
var fölari en hún átti vanda til, og svtpurinn var nokkuð þreytulegur,
En við og við glaðnaði þó yfir henni, eins og þegar sólin brýzt undan
drungalegu skýi. Þegar síðustu geislar sólarinnar hurfu varð Alice lit-
ið til hennar og hún sagði eftir litla þögn: „Skildingfyrir hugsanir
þínar, Imelda mín“.
„Þær eru ekki þess virði—að eins óvirkilegir drauinar,11 svaraði
Imelda brosandi.
,,Þú ert heppln meðan þær eru óvirkilegir draumar, Imelda ínín,
Það er virkileikinn sem þreytir, ílveis vegna fékk ég ekki að deyja,
mér hefði liðið svo miklu betur í gröfinni," svaraði iVliea og röddin titraði
at geðshræringu. Imelda fór til vinkonu sinnar, kraup frammi fyir henni
og sagði þýðlega:
„Talaðu ekki svona, því þarna er ástæðan fyrir framhaldi tiiveru
þinnar,“ og hún benti á börnin,því nú hafði Normu tekist að loka blóm-
hringnum sínum og krýnt Metu systur sína með honum, og klappaði nú
saman höndunum af fögnuði: Alíca sem leit þangað gat ekki stillt sig
um að brosa er hún sá livað eldri systirin reyndi að vera dro'.tningarleg
undir kórónunni. I þessu lieyrðu þær að ger.gið var inn ganginn, dyrn-
ar opnuðust og maður staðnæmdist í dyrunum,
„Pabbi, pabbi,“ hrépaði Norma litla og liaug í fangið á föðursfnum,
sem þreif hana upp ogþrýsti fast að brjósti sér, en hún vafði iitlu hand-
leggjunuin um hálsinn á honu n og kvssti liann ótal kossa. Norma var
líka eina mar.neskjan sem fagnaði honum, þvf Jleta litla hengdi niður
höfuðið og labbaði þegjandi til móður sinnar sem tók hana upp í fang
sér og reyndi að stilla óróa hjarta síus með þvi að þiýsla henni að því:
Imelda stóð upp og gekk þegjandi úf. að glugganum og sneri bakinu að
þeim sem inni voru, Westcot sá og skyldi. Augnablik brá fyrir leiftri í