Freyja - 01.03.1908, Blaðsíða 22

20 6
FREYJA
X. 8.
upp aftnr og’aftur, Aldrei á æíi minni liefi égorðið eins óttaslegin
eða séð aðra eins óttaslegna og við börnin urðum þá. Eg reyndi
ekki að gjöra mér neina grein fyrir þessu, því í engum grýlu,
drauga, trölia Alfa eða útilegumannasögum hafði ég heyrt
slíks getið. Við börnin hjúfruðum okkur saman og bróðir minn,
semvar elztur, livíslaði: — „Dómsdagur er kominn, þetta er hinn
síðasti lúðurhljómur.“ Með það vafði hann höndunum utan um
okkur til þess að vera viss um að við yrðum þó samferða hvernig
sem færi.
„Verða þá engin jól?1' hvíslaði ég að honum, því svo hrædd
sem ég var, mundi ég eftir jólunum. Múske líka að óttinn fyrir
að missa þarna allt í einu sem barnshjartanu er dýrmætast, hafi
skerpt minnið, því dómsdag hafði ég heyrt talað um, sem óttaleg-
an dag. En upp ú þessa spurningu fökk ég aldrei beinlínis svar,
En framini í baðstofunni heyrði ég pabba segja stúlkunum að
lireiða fyrir gluggana, því að það væri hættulegt ef ljósi og snæ-
ljósi lysti saman. Bráðum eftir þetta hættu skruðningarnar og
hvellirnir urðualdrei nema tveir,
Eg býst nú við að þið séuð farin að renna grun í livað þetta
var og hlægið að mér fyrir hræðsluna. En það er margt al-títt í
einum stað, sem er ótítt í öðrum og svo var með þetta. Því þetta
var í fyrsta og síðasta skifti, sem ég heyrði þrumur og sá eldingar
heima á íslandi og var ég þarþó um tuttugu ár eftir þetta. Síð-
an ég kom til Ameríku hefi ég oft heyrt þrumur og séð eldingar
ogþóég framan af veru minni hér, væri hrædd við hvorttveggja,
er ég það nú ekki framar.
Litlu seinna komu stúlkurnar og klæddu okkur í sparifötin og
færðu okkur kerti, laufabrauð og alls konar góðgæti. Æskan er
léttlynd, við vorum býsna fljót að náokkur, enda kveiktum við á
kertunum okkár og bárum ljósin með okkur hvar sem við fórum,
en engir vondir vættir þora þar að, sem Ijós er fyru\ Eullorðna
fólkið hafði ljós í hverjum kyma, svo hver krókur var upplýstur
þetta kvöld og lengst fram á nótt. Við gleymdum hræðslunni og
hættunni og skemmtutn okkureins vel og við gátuin og vorum á
nægð, þó fátt væri um skemmtanir og jólagjatir við það sem nú á
sér stað hér og víðar. En á okknr sannnðist: að ,,sá hefir nóg sér
nægja lætur.“ Vio þekktum þá ekki betra og vorum mikln ánægðari
en margir, sem nú sitja að betri kosti.
Jlegi yður aldrei líða ver en svo mikið betur, sem vaxandi
menningar-þrá veitir meiri sælu, sé heuni fullnægt. —yðar Amina.