Freyja - 01.12.1908, Blaðsíða 24

120
FREYJA XI. 5
Bæ inn blasti viö honujfl, þaö er aö segja, hann var örfá.i
faöma frá tæjarveggnum og baöstofan var þeim megin í þorp-
inií. Hann sá gegn um snjódfifuna ljósbjarma eins og gul-
bleika stj' rnu í fjarska, en hann vissi aö-þessa veiku birtu lagöi
út um gluggann, sem var á rnóti rúminu, er konan hans lá
Var hún nú sofnuð ihinum andvökulausa svefni? Átti hann aö
fara upp á gluggann og horfa inn? Hann vissi, aö fyrir rúm-
inu var rúmtjald og honum fannst hann sjá í anda aö tjaldið
væ:_i dregið til hliðar, að á rúmiinu 'hvíldi hinn líflausi líkan.i
konunnar cg börnin sætu grátandi við rúmstokkinn. Nei, hann
var ekki maöur til aö horfa á þessa sjón, — hvaö átti hann.aö
gjöra? Svo liðu nokkur augnablik, aö hann gat ekkert ályktaö.
Honum kom e'kki til hugar, að sjálfkjörnir og sjálfnefndir sál-
arfræðingar vorra daga kynnu aö fella þann ómilda dóm yfir
honum, að hann væri huglaust mannleysi. En hefði honurn
flogið slíkt í hug, er líklegt aö hann hefði komizt aö þeirri niö-
urstööu, að sér stæði á sama hvað hrokafullir bjánar segðu, sér
væri kunnugastar sínar eigin tilfinningar, hann fyndi hvar skói-
inn meicldi. Hann var fast við bæjarvegginn og horföi á hinn
ljósa sendilboða, sem skein með veikri birtu gegn um freðna'-
a'úður. Það var eins og hann vonaði eftir einhverri bendingu,
er gjöröi enda á þessarri hræðilegu óvissu, en raunar var maö-
urinn svo lamaöur að hann hugsaði helzt ekkert, gat engar
ályktanir gjört, en samt var hann að draga sig fyrir bæjarhorn-
ið þegar ljósglampinn hvarf úr glugganum, en gægöist sem allra
snoggvast ú: um glugga, sem nær var hinum enda baðstofunnar.
En svo var þaö að eins augna'blik, ljósið hvarf með öllu, og á
hinu hvíta þaki voru tveir dökkir blettir, eins og tvær sjónlausar
augnatóftir, — þaö hlaut að hafa verið gengið fram með ljósið,
fram í hæinn. Honum haföi'ekki áður komið til hugar hvoit
bærinn væri lokaöur eða ekki, en þegar hann kom fvrir bæjar-
hornið sá hann daufa ljósrák fram undan ibæjardyrunum.
Hann neytti hinnar síðustu orku og greiddi sporið — bæjar-
dvrnar voru opnar, og rétt innan viö þær stóð konan hans með
ljós í hendinni. Hún var fremur venju föl, og auðséö, að hún
hafði verið að gráta.