Freyja - 01.12.1908, Blaðsíða 25

XI. 5 FREYJA 121
Þreytan hvarf á augnabliki. Maöurinn rak upp fagnaöar-
óp og flaug fremur en gekk til ikonunnar og vaföi hana
snjófgum .örmum. Hann vir.tist engu oröi koina upp, nema
þessum: “Guö veri lofaöur, aö þú ert lifandi!” Og éftir
litla þögn í hvors annars faömi sagði konan, og röddin skalf
lítiö eitt: “Já, honum, sé lof og dýrö, þar ég hefi þig úr helju
heimtann. Æ, láttu aftur foæinn, þér er víst mál á hvíldinni.
Ó, hvað sæl ég er,” sagði konan, og gleðitárin glitruöu á hvörm-
um hennar, svo hélt hún áfram: “Mér fór að smábatna eftir
aö þú varst farinn. Ég svaf vel í nótt sem leið, og í morgnu
var takið horfið meö öllu. En mér hefir ekki liðið vel í kvöld.
Ég 'bjóst við að þú yrðir korninn fyrir dagsetur, en tirninn leiö,
og veðriö varð einlægt ískyggilegra, eins og ætlaði að bresta á
með hverju augnabliki. Ég var svo hrædd um þig, en lét þó
ékki bera á því vegna barnanna okkar, sem nú eru öll sofnuð.
En nú vek ég þau, svo þau geti samglaðst með okkur.”
S-vo kveykti hún á þremur mjallh.vítum jólakertum og sel.ti
þau í þrílhyrning á litla borðið, og börnin vöknuðu og nudduðu
augun, því þau fengu ofbirtu í augun af ljósadýrðinni. Svo
lögðu þau handleggina hvert á eftir öðru um háls föðursins og
kysstu hann, og þeim fannst móðirin svo glöð og ástúðleg, að
þau kysstu ihana lika..
Svo fór faðirinn að segja ferðasöguna. Hvað hefði tafið
sig oe hvar hann hefði verið stad^lur um þessi eða hin eikta-
mörk. — En allt i einu hrykkti i litla bænum, — hann var skoll-
inn yfir með voðalega stórhrið, snjófokið nauðaði við frosna
þekjuna, og hin visnu þakstrá veinuðu undan óblíðu náttúrunn-
ar. En í baðstofunni var hlýtt og bjart, því þar ríkti einlægni,
friður og ást.