Freyja - 01.12.1908, Qupperneq 29

XI. 5
125
F RKYJA
reið. Upp úr köldunni greip hana krampi. Hún kipptist v:5
ákaft — hentist fram og aftur.
í því kom ein 'hjúkrunarkonan inn. Hún hring’di bjöllu.
Læknirinn kom aS vörmui spori. BarniS var tekið. En kramp-
inn varS þeim ofurefli við aS stríSa. Hann hélt henni í heljar-
klóm sínum þangaS til seint um morguninn. Smátt og smátt
slakknaSi sérhver taug, unz hún lá máttlaus og meSvitundarlau-s.
Svo leiS jóladagurinn og nóttin. Næsta morgun raknaði hún
viS meS fullu ráSi, en svo máttfarin, aS hún gat ekki hrært legg
né liS.
MeS augunum reyndi hún þó aS svipast eftir einhverju,
og varirnar tæptu á orSinum:
“Hvar er barniS ?.”
Hjúkrunarkonan strauk um vanga hennar þýSlega, og tár
hrundu niSur á hinar fölu kinnar sjúklingsins. — “Hvar er
þaS ?” sagSi augnaráS hennar.
“Dáin“ brá fyrir í djúpi augna hjúkrunarkonunnar.
Þung, lág stuna leiS frá brjósti sjúklingsins. “Og þú ert
á leiSinni á eftir,” sagSi hjúkrunarkonan í meSaumkvunarrómi,
Þá leiS bros yfir fölu varirnar. “FærSu mér þaS,” sagSi
sjúklingurinn lágt.
Hjúkrunarkonan fór til læknisins og fékk leyfi hans til aS
færa sjúklingnum barnslíkið. ÞaS gjörSi nú ekkert til hvort
sem var. Hún hlaut aS deyja.
Og svo lagði hjúkrunarkonan líkiS fyrir framan móSurina.
Hún sagSi ekkert og gat ekki hreyft sig. En aldrei hafSi hún
augun af barninu. Tár streymdu óhindruS niður fölu kinnarn-
ar. En hvaS hún nú hugsaSi, vissi enginn.
Innan tveggja tima var hún sjálf liðiS lik. Ein af dætrum
íslands var lögS ,í framandi gröf — jörSuS af hlutaðeigandi
hæjarstjórn.
Lát hennar barst til eyrna íslendinga, og óljósar sagn'.r
um atvik þess. Fáir syrgSu, margir álösuSu.
En til var sá maSur, sem bar harm í hljóði — en harm
sinn mátti hann ekki láta uppi. Þó fann hann til sektar—