Freyja - 01.03.1910, Qupperneq 2

J94
FREYJA
XII
ó, Títans dóttir,—trausta sál
sem tróöst öll mann-lífs harmabál
þá sést aö hetjan, hetja var,
já, hversKyNsbúningsem húnbar.
Og stutt er sagan, sög'ð af öllurru
um sorgir móður, gleöi og lán.
og þó vér göfgast þetta köllum
gat þín ei Rússland veriö án.
Þú móðir þinnar þjóöar varst
og þrautir hennar allar barst,
í skauti hennar, —útlegö í
þín íturborna sál var frí.
En löng verður sagan um sannleikans stríö
og sorgleg, hún liggur í kjöltu þinni,
ó, Rússland, frá ómuna, ómuna tíö,
því en ertu að krossfesta börnin þín.
Þœr vitna á móti þér, þessar hærur,
um þrautir og sorg og ótal skœrur,
og hrukkótta ennið og augað milt,
sem eldraunum hörmunga tekur svo stilt,
—það líður að því, að þeim linni.
Og sáttabikar þeir bera þér
þá bráðum er enduð leiðin.
I bikar þeim djöfullegt eitur er,
—þú afneitar honum og kýst þér að deyja
ef lengur ei stríðið líðst þér að heyja,
—en sættist ei svikráðin við,
er sýma nú vilja, að stríð þitt og neyðið,
sem leiðstu,—sé örvingla sálar sök,
á síðustu stund vilja festa’ á þér tök,
svo heimurinn starf þitt ei heyri né sjái,
en heiftúðug aglöp sín dulið þau fái.
En göfga sál, mín sála flýr til þín,