Rit þess (konunglega) íslenzka Lærdómslistafélags - 03.01.1789, Blaðsíða 144

234 -5- G. Ctít'flUti utn (Bíáfnfl Pt óf.
#art ttcrDr »iD í fjefju efni, o(| átmáía f>á
ttnDarIt(;u fameiníuc) miftlð vitrleifð og miftlð
einfalDleifa, bejtu gáfna og óoeentanligð ó|íarp*
leifa , ntifilla fálarsfrapta og pcirra futlfom*
inð ómeginð, fem j>ó foo opt l«tr jtg \ lióð
f>iá fontu mannejíiu. J)pat getr (jeimfpefin
flttnat giert, cnn fagt frá ftn fem oiDgeng}
i óeimittum, megni fuut eigi at ráDa bót á
nocfru? og gcti £án erfi fent £erð-oDDoiti/
gengit í enDperDri fplfíng, tií at gá pefj ec
«t ÓBuöum ber, $á oerDr fián at minjta fofli
ot gánga feinajt, og fara atburDi fcefia í rit
fem fagnameijiari.
5lílar fcer pfiroeganit fcm til fiefja furfa,
ffipta fér \ too flocfa: fcfna ntenn flnnat*
Í>nert þeim fínnitetEtium famfln, þuar öf
fíOan öcema ftal um otffac ftnttto gáfuc;
er fjefji atferD Iángfem, og bpgD á margfinnið
itrefaDri eptirteft, fent tttaDr eptir mann eiu*
«}ta géta lagt einflafa oiDbcetic til. Sdegar
i annanfiaD, at áqtjacba férl;uecri fáloc*
gáfu fóflanic fsœc, fem 'íjenni Iéttast fellt:
ct affaftfl. íþefji tilraun prDi ecfi foo tor*
uelID, ef £at oari moguligt, at fjecFía gran*
gceftliga férfcoeria atóafttac grein, án f>ejj at
fcafa ftálfr Dugnat til at framgocema fá fontu.
Oiá til fsefj at oita, meD ^oeritt tttóti
fttmic fcaptac fálarittnar (áta fig I lióö, cc
faf