Helgarpósturinn - 31.08.1979, Blaðsíða 6

Þaft getur veriö vandi að vera
tU, eins og þeir vita sem prufað
hafa. Það er þvi ekki að ófyrir-
synjuað stundum, einkum hérna
áður fyrr, voru gefnar át bækur
og leiðbeiningar um hvernig eigi
að haga áralaginu I Ufsins ólgu-
sjó. Helgarpósturinn rakst nýlega
á tvær perlur slikra bókmennta,
bækurnar „Leyndardómur yndis-
þokkans”, og „Aðlaðandi er kon-
an ánægð”.
Sú fyrrnefnda kom út árið 1940
og er skrifuð af ónefndum Is-
lenskum kvenmanni, fyrir bæði
karla og konur.
Sú siðarnefnda kom út sex ár-
um siðar, og er eftir Joan Benn-
ett. Hún er ekki kynnt nánar i
bókinni, en skrifar eins og hún
reikni með að allir þekki sig.
Fólkið sem nú er á sextugsaldr-
inum las þessar bækur á sinum
tima —þær voru að minnsta kosti
skrifaðar fyrir það. Eflaust hafa
sum heilræðanna úr bókunum
komið að gagni, og mörg eru ef-
laust i fullu gildi enn. Eins og tii
dæmis þessi kafli um sambiðla úr
„Leyndardómur yndisþokkans”:
„bað getur stundum verið erfitt
fyrir ungan mann að stilla sig, ef
hann neyðist tii að halda sig ein-
hversstaðar i námunda við sam-
biðil sinn og keppinaut. Ef hann
er einn með honum, getur hann
náttúrulega jafnað á honum með
handafii, ef hann er þá viss um
hann ráði við hann.
Samtvil ég ekki ráðleggja nein-
um að haga sér svona, þvi að
reglulega vel uppalinn maður
jafnar ekki deilumál sin með
hnefunum, heldurmeð andlegum
yfirburðum og rósemi.
Ef hann hittir sambiðil sinn I
samkvæmi þar sem margt fólk
er, og kannski lika sú sem barátt-
hann er yrt.
Ef keppinauturinn egnir hann,
áhann aðláta sem hannheyri það
ekki. Það getur nefnilega fengið
hinn til að hlaupa á sig, og það
verður ekki til aö bæta aðstöðu
hans hjá ástmeynni”.
Þessi kafti um sambiðlana er
reyndarbara litili hlutí þessarar-
bókar, og kannski örlitðl útúr-
dúr. „Leyndardómur yndisþokk-
ans”, og þó einkum og sér I lagi
„Aðlaðandi er konan ánægð”,
fjalla aðallega um það hvernig á
að krækja sér i biðla. Þar kemur
kaflinn: „Hvernig er hægt að
verða eftirsóttur 1 samkvæmum
og á dansleikjum?”, að góðum
notum:
„Það er auövitað mál að nauð-
synlegt er að kunna að rabba
skemmtilega, að dansa og spila
bridge eða annað gott spil — það
er lika gott að kunna að syngja og
leika á hljóðfæri.að geta sagt
fyndna smásögu eða gera spila-
galdra eða eitthvert bragð, eða
stjórna samkvæmisleik. En pass-
ið ykkur að trana ykkur ekki of
mikið fram.
Ef maöur eða kona er hvött til
að syngja eitt lag má hún eða
hann ekki láta ganga heillengi á
eftir sér. En það er ekki heldur
gott, ef sá eða sú heldur áfram aö
syngja i þaö óendanlega án þess
að nokkur hafi beðið um.
Syngið eitt lag eöa tvö og að-
eins, ef þið eruð hvött mjög, eitt i
viðbót. Munið að fólk klappar
yður kannski aðeins fyrir kurteis-
issakir. Ef þér reynið að læra
þann vanda aö draga yður i hlé
meðan fólkið er enn hrifið af yður
þá getur ekki farið hjá þvi að þér
þykið hrókur alls fagnaðar á
gleöistundum.”
Það má segja að þarna byrjum-
mála og strjúkið burstanum frá
vinstra munnviki efri varar
frammá miöja vör. önnur strok-
an verður frá miðri efri vör að
hægra munnviki. Og þriðja strok-
an eftir neðri vörinni. Frá vinstri
til hægri. Sfðan fyllið þér upp með
burstanum þarsem enn er ólitað.
Hafið munninn ekki alveg lok-
aðan, meðan þér málið varirnar,
og þerriö þær að lokum lauslega
með andlitsserviettu, eða bitið
saman vörunum um serviett-
una. ’ ’
Þegar svona er búið að fegra
hvern likamshluta, er varla
spurning að unga konan aðlað-
andi*er reiðubúin að hitta ungan
herra. En þá vaknar spurningin:
Hvað skal gera ef karlmaður
verður nærgöngull við stúlku?
Joan Bennett svarar þvi skil-
merkilega i samnefndum kafla 1
bók sinni:
„Að undanteknum fáeinum til-
fellum (sem auðveldlega má ráða
við með duglegum löðrung), geta
stúlkur sér sjálfum um kennt.
Þær örva mennina til þess að
verða nærgöngulir, en hegða sér
siðan mjög bjálfalega. Niutiu og
niu af hundráð karlmönnum vilja
helst komast hjá hverskonar á-
rekstri hvort sem það er nú fyrir
kjass eða meiri „friðindi”. Þegar
karlmaður vill „koma sér I mjúk-
inn” hjá stúlku, er það venjulega
af þvi, aö hún hefur að þvi er virt-
ist, reynt að koma sér i mjúkinn
hjá honum. Verið með ýmis ólik-
indalæti, sem fengu hann til að
halda að hún væri ekkert fráhverf
honum.
Ef þér viljið komast hjá þvi að
karlmaður verði nærgöngull, sýni
það, að honum finnist þér eftir-
sóknarverð, skuluð þér athuga
eftirfarandi:
Myndirnar hér á sfðunni og text-
arnir við þær eru allar teknar úr
bók Joan Bennett, „Aðlaðandi er
konan ánægð”. Þessi er af rithöf-
undinum sjálfum og i myndatexta
bókarinnar segir: Við vinnu mfna
sit ég við skrifborð mitt I lltilli
skrif stofu. Ég nota i raun og veru
alla þessa blýanta. Þarna eru ótal
minnisblöð og stundum glymur i
öllum simunum i einu.
ÁÐLAÐANDI ER
KONAN ANÆGÐ
— leyndardómur yndisþokkans afhjúpaður
Föstudagur 31. ágúst 1979
—he/garpósturinrL.
Þessi æfing er nauðsynleg fyrir
hárið, hvort sem það er sltt eða
stutt. Beygiðyður fram og burstið
hárið duglega með hreinum og
stifum bursta. Hársvörðurinn
veröur heilbrigðari og hárið fal-
legra og auðveldara viðureignar.
an stendur um, þá er enn meira
um vert aö stilla sig oghafa yfir-
höndina, ekki svo að skilja að
hann eigi að vera montinn. Nei,
hann veröur að vera rólegur og
eðlilegur, einmitt með þvi vinnur
hann aðdáun hinnar útvöldu.
Hann verður þó að heilsa keppi-
naut sinum kurteislega og þó
hann sé ekki nauðbeygður til aö
halda uppi samræðum við hann,
þá verður hann þó að svara i
venjulegum samræðutón, ef á
Égstyð olnboganum á stólbrikina
og litla fingri á hökuna, til þess að
verða stöðugri er ég dreg upp lin-
ur varanna með hinum ómissandi
pensli.
við á öfugum enda. Aður en komið
er I samkvæmi fer nefnilega fram
mikil og nákvæm undirbúnings-
vinna. Ar ið 1946 ráðlagði t.d. Joan
Bennett ungum stúlkum að vara-
lita sig þannig:
„Hafið spegilinn fyrir framan
yður og haldiö á burstanum eins
og málarapensli takið vel af litn-
um á burstann og byrjiö á því að
draga upp hina eðlilegu ytri lihu
efri varar með mjóu flötu striki.
Styöjiöolnboganum t.d.á stólbrik
til þess aö höndin veröi stöðugri.
Ég hef lika litla fingur sem mína
„stoð” meö því að styöja honum á
hökuna um leið. Byrjið nú að
Brosið þegar þér berið kinnalitinn
á kinnarnar, þá sjáið þér hvar
best er að hafa hann. Breiöiö vel
úr litnum, upp og út á við, en forð-
ist að hafa hann I skellum eða
skörpum linum um samskeytin.
a. Drekkið ekki áfengi svo aö
þér verðið kennd eöa ástleitin.
b. Sýniö manninum ekki nein
bliðuatlot, þó sakleysisleg séu.
Það kann að misskiljast og er
rangt gagnvart manninum.
c. Verið ekki kæruleysisleg i
orðum, eða , ,gróf” til að sýna hve
„veraldarvön” þér séuð.
d. Verið ekki í einrúmi með
manninum, farið ekki i heimsókn
tilhans i einkaherbergi hanseða i
ferðalag með honum einum.
e. Látið yður ekki i kjass og
kossa, með þeim lyktum, að
verða móðursjúk og móðguð, er
maðurinn heldur yður fúsa til
fylgilags við sig.
f. 1 stuttu máli: Lofið ekki
meiru en þér viljið efna.”
Meö nákvæmni sérfræðingsins
rekur Joan Bennett feril ungu
stúlkunnar, alveg frá þvi hún fer
að hafa áhuga á útliti sinu, og þar
til hún hefur veitt eitt stykki ung-
an herra i net sitt. Það er mikill
og flókinn prósess, eins og gefur
að skilja. En Joan er ekki svo ein-
Standið uppr . með arma út-
breidda I axlarhæð, fætur saman,
magann inn, og gerið hliðar-
beygjur til hægri og vinstri, til
skiptís, en ört og vel og vandlega.
föld að halda að þá um leið sé
björninn unninn. Ýmsar hættur
voru árið 1946 fólgnar I þvi aö
vera með karlmanni, eins og
sjálfsagt enn, og i „Aðlaöandi er
konan ánægð” varar hún sérstak-
lega við einu, — nöldrinu:
„Enn í dag eru skömmóttar
nöldurskjóður okkar á meðal, en
við meðhöndlum þær ekki jafn
sköruglega og gert var i gamla
daga. Nú fær fórnarlambiö — eig-
inmaðurinn — að liða við nöldriö
og skammirnar. Fyrst I stað fyll-
ist hann undrun, siðan verður
hann særður og loks gripur hann
þögul örvænting, og hann dregur
sig sem mest hann má i hlé.
Upprunalega hefur hans út-
valda virst hrifin af honum og
hann af henni. Honum vex ás-
megin, hann blómstrar upp i nær-
veru hennar. Þá snýr hún við
blaðinu. Hún vill ráða þvi „hvar
skápurinn á að standa”. Besta
pipan hans er ekki húsum hæf.
Alltaf er eitthvað viö klæðnað
hans eða útlit sem þarf að lag-
Bursti með löngu skafti er nauð-
synlegur ef bakið á að vera vel
þvegið.
færa. Gamanyrði sem áður var
brosað og hlegið að fá nú þessa
athugasemd: „Aðþú skulir tönn-
last á þessum gömlu bröndur-
um”. Háttalag hans og fram-
koma öll.sem áður virtist hrifa,
virðist nú gera hans útvöldu
hreint ærða. Ef hanner-svo hepp-
inn að vera ekki enn kvæntur
henni ætti hann að segja henni
upp á stundinni. Ef breyting á sér
ekki stað, fyrr en eftir brúðkaupið
ætti hann að reyna að gefa henni
hollaráðningu eða duglegan löðr-
ung. En hann gerir venjulega
hvorugt. Hann kvænist,; þegir
og heldur áfram að vera kvæntur,
en finnur sér fleiri og fleiri tæki-
færi til aö vinna eftirvinnu og
vera sem sjaldnast heima.”
Þannig fernú það.Nöldrið er að
sjálfsögðu alltaf jafn hættulegt,
og ég er ekki frá þvi að sumar
konur einmitt á sextugsaldrinum
hafi gleymt hinum gullnu reglum
fjórða áratugsins. Þar er kannski
komin ástæðan fyrir þvi að Is-
lendingar vinna jafn langan
vinnudag og raun ber vitni. Og
peningagræðgi komi þar hvergi
nálægt. En það er aukaatriöi, —
eða eins og Joan Bennett segir i
kafla slnum um samræmi i
klæöaburði: Fínlegur cocktail--
hattur er jafn fráleitur við sið-
buxur og léttir dansskór við tosku
úr grófú skinni.
Hver getur borið á móti þvi?
— eftir Guðjón Arngrímsson