Helgarpósturinn - 28.03.1980, Blaðsíða 12

12
Föstudagur 28. mars 1980
helgarpósturinn
Sigrfln Stefðnsdóiiir f Heigarpóslsviðlali
„Sjónvarpiö. Sigrún er i 38810”. „Fréttastofan. Nei, Sigrún er ekki á
fréttavakt. Hún er aö vinna i þættinum sinum”. „Sjónvarpiö. Hún var
hérna rétt áöan. Er hún ekkiá fréttastofunni?” „Fréttastofan. Ætli hún
sé ekki farin. Bfllinn hennar er ekki hérna fyrfr utan”. „Sjónvarpiö.
Hún er nýfarin út — kemur liklega fijótlega aftur”. „Takk, ég reyni
seinna”.
Þannig gengu símtölin frameftir degi i leit aö Sigrúnu Stefánsdóttur
fréttamanni. Þar til siminn á ritstjórn Helgarpóstsins hringdi um fjög-
urleytiö. „Varstu aö reyna aö ná J mig?” Hvort ég var! Og loksins var
hægt aö ákveöa tima fyrir viötal. — Ég verö kominn heim eftir hálf-
tima, geturöu komiö þá?” Hálftima seinna hringi ég dyrabjöllunni aö
Skaftahliö 11. Húsbóndinn, Jón Óttar Ragnarsson, situr viö skriftir I
forstofuherberginu, en Sigrún kallar á mig aö gjöra svo vel aö ganga I
bæinn, og býöur mér aö ganga til stofu.
m£r. Mér þótti alltaf leiðinlegt að
skrifa stila i skóla, þótt það tækist
stundum þokkalega. Eftir
stúdentspróf fo'rum við tvær vin-
konur að hugleiða hvað við ættum
aö gera. Viö vissum, aö þaö var
hægt að fá árs styrki til náms i
Bandarikjunum, og langaði að
fara þangað. Við vissum llka, aö
það voru meiri likur á að fá þessa
styrki ef við sæktum um nám,
sem ekki var hægt að stunda hér
heima. Okkur þótti einna likleg-
ast, að við fengjum styrki út I
nám á þjóðfélagsfræði eða blaða-
mennsku, þvi hvorugt fagið var
þá hægt aö læra hér heima. Við
köstuðum þvi krónu, og blaöa-
mennskan kom i minn hlut. Þetta
var nú mest gert til þess að kom-
ast burt, og viö vorum að fara að
heiman i fyrsta sinn. Eftir þetta
hef ég verið hálfgerð flökkukind
ogaldrei þrifist nema á fartinni”.
BiðOamennsKan ehhi
freíslandí
— Náöir þú i blaðamennsku-
bakteriuna I Amerikunni, eða
hvað?
„Nei. Eftir árið þarna á skólan-
um fannst mér blaðamenskan
ekkert sértaklega freistandi.
Blaðamennskuferillinn byrjaöi
þvi ekki strax eftir heimkomuna.
Þegar ég var stelpa hafði ég feng-
ið þá hugmynd að verða leikfimi-
kennari. Ég ákvað þvi að láta
þennan draum rætast, enda hef-
urméralltaf þótt gaman að leik-
fimi og Iþróttum yfirleitt, og fór á
Iþróttakennaraskólann.
siðan i þrjú ár i 30 fermetra Ibúð i
stúdentabænum á Kringsjá”.
— Haföir þú meira gagn af
skólavistinni I Noregi en
Bandarikjunum?
„Já, þaö sem ég hafði fyrst og
fremst upp úr Noregsdvölinni var
að kynnast lifsviðhorfum
Norðmanna. Þeir sjá náttúruna
allt öðruvlsi en við og allt lifið I
kringum sig. Þarna lærði ég á
gönguskíði og fór út I skóg með
son minn I bakpoka hvenær sem
færi gafst, enda þurfti ég ekki
annaö en fara út, spenna á mig
skiðin og ganga af stað. Ég fór til
Noregs um daginn, það var I
fyrsta sinn sem ég kom þangað I
fri frá þvi ég kom heim aftur. Mér
fannst eins og ég væri loksins aö
koma heim aftur!
Þetta urðu semsagt góð og lær-
dómsrlk ár, og ég kom gjörbreytt
til baka. Þarna jarðsetti ég hug-
myndina um að verða húsmóðir I
fullu starfi. Ég fann ut, að mig
langaði llka til að starfa eitthvað
sjálf, enda hef ég verið mjög upp-
tekin sföan.
Ég læröi margt I skólanum,
sérstaklega vegna þess, að ég
hafði verið blaðamaður I tvö ár
áöur. Ég var orðin eldri en þegar
ég var á blaðamannaskólanum I
Bandarlkjunum, og námið nýttist
mér kannski betur þessvegna.
Augu mín opnuðusf
Ég var svo heppin, að ég var I
fyrsta árgánginum eftir aö skól-
anum var breytt úr eins vetrar
skóla i tveggja vetra. Það var
mjög spennandi breyting, sem
olli friskum blæ meðal nemend-
anna, og þeir voru áhugasamir.
Þaö var interessant að vera eini
útlendingurinn I hópnum, en það
háði mér jafnframt. Hélt mér að
vissu leyti niöri.
..blaðamennskan ekkert sérstak-
lega freistandi.
Fékk nóg af aö vinna á ihalds-
blööum
Eg sest 1 sófann I innri stofunni
og tek eftir þvl, aö húsgögnunum
er j&bab uppá gamla mát-
ann.Þarna er ætlast til að fólk
ræöi saman. Sjónvarpið stendur
hinsvegar úti i horni, og fyrir
framan það einn stóli. En á
veggjunum hangir fjöldi mál-
verka. Það er greinilegt hvað þaö
er sem skipar öndvegissessinn á
þessu heimili.
Sigrún kemur með tvö glös og
hellir pilsner I. Sest siðan i hæg-
indastól skáhalt á móti mér.
— Það er ekki að sjá, að sjón-
varpstækið sé i miklum metum á
heimilinu, þótt húsmóðirin vinni
við sjónvarpið flestum stundum.
llorli lilið a sjónvarp
„Þaö urðu miklar umræður um
það, hvort sjónvarpstækiö ætti aö
vera i barnaherberginu eöa
svefnherberginu, en það lenti að
lokum hér. Við horfum lltið á það,
þaö er einna helst að ég horfi á
fréttirnar, þegar ég er ekki á
Þessi norðlenski framburöur er
nú farinn aö riölast dálitið
vakt. En það er litiö meira en
það”.
— Svo við snúum okkur að
sjálfri þér I sjónvarpinu.JÞað taka
likiega flestir sjónvarspáhorfend-
ur eftir þvi, að framburðurinn
bendir til nprðlensks uppruna.
Hvaðan ertu?
„Já, þessi norðlenski fram-
burður er nú farinn að riölast dá-
litið. En ég er frá Akureyri og átti
heima þar fram yfir stúdentspróf.
Annars er ég að austan að einum
fjórða, en að þremur fjórðu úr
Svarfaðardalnum, þar sem allir
eru meira og minna skyldir. Eftir
að ég fór frá Akureyri hef ég svo
verið hálfgerður farfugl. — var
reyndar ritstjóri Islendings á
Akyreyri I tvö ár. Það var eins-
konar „come back”, en á þessum
tlma fann ég það endanlega út, að
ég á ekki lengur heima á Akur-
eyri”.
— Hvað leiddi þig út I fjöl-
miðlun?
— Það var eiginiega slysni sem
réði þvl, hvaða lifsstarf ég valdi
Þaö var slysni sem réöi hvaöa
lifsstarf ég valdi mér.
Daginn sem ég lauk íþrótta-
kennaraprófi fór ég á Morgun-
blaöið og spuröi hvort ég gæti
fengið vinnu. Ég talaði við Sigurð
Bjarnason, þáverandi ritstjóra
blaösins, og hann spuröi mig að
þvi einu, hvort ég gæti skrifað, og
hvort ég væri gift. Ég sagðist aö
sjálfsögöu geta skrifaö, og gat
sagt, að ég væri ekki gift. Ég fékk
vinnuna skömmu seinna, en viku
seinna var ég gift! Annars er
kannski merkilegast við þessa
ráöningu,''að ég var eini blaða-
maöurinn sem Sigurður Bjarna-
son réði. Venjulega kom hann
ekki nærri sllku. Hversvegna
hann réð mig er erfitt að vita.
„Sigrún lilla”
Ég var á Morgunblaðinu árin
1970 og 1971 og fann fljótt, að þetta
starf áti vel við mig. Að vlsu fékk
ég ekki að flakka mjög mikið —
var I hálfgerðum byrjenda-
störfum. En mér leið mjög vel
þarna, var eiginlega unginn i
hreiðrinu og Björn Jóhannsson
fréttastjóri kalaöi mig alltaf Sig-
rúnu litlu. Skömmu áður en ég
hætti kom Matthías Johannessen
ritstjóri til mln og sagði, að ég
væri „bara efnilegur blaða-
maður”. Mér fannst satt að segja
ansi hart að vera ekki nema efni-
leg eftir tvö ár.
Þaö leiö ekki langur tlmi eftir
að ég byrjaði á Morgunblaðinu
þangað til ég jarðsöng drauminn
,um að verða iþróttakennari.
Reyndar kenndi ég Iþróttir inni I
Laugardalshöll um tlma. Mér
fannst ég vera eins og herforingi.
„Ælll aö vcra löngu dauö
Til lengdar veröur þaö sjónvarp-
inu aö falli ef viö tökum okkur
ekki virkilega á.„.
Ég boröa litiö, sef litiö og vinn
mikiö
Ég er óflokksbundin og ætla aö
vera þaö áfram
þar sem ég stóð og skipaðí 70
stelpum fyrir. Og ekki bætti það
úr skák, að ég sé illa og greindi
varla öftustu raðirnar. En ég hef
haft óbeint gagn af Iþróttakenn-
aramenntun minni, og hef mikinn
áhuga á almenningslþróttum”.
— Eftir þessi tvö ár á Morgun-
blaðinu fékkstu á ný útrás fýrir
flökkueðlið og hélst af landi burt,
að þessu sinni til Noregs.
„Það atvikaöist þannig, að
maðurinn minn þáverandi vildi
fara i skóla þar. Ég ætlaöi fyrst
að vinna fyrir honum á meðan, en
hann vildi þaö ekki og hvatti mig
til þess að fara lika I nám. Ég
hafði heyrt um blaöamannaskól-
ann I Osló, Norsk Journalist-
skole, og vissi að einn af blaða-
mönnum á Morgunblaöinu, Frey-
steinn Jóhannsson, hafði veriö
þar.
iNoregsdvölin
gerDreytti mér
Þetta kveikti I mér — meö niu
mánaða barn, úti tilheyrandi hús-
næðisskort, baxnápiuleysi _op
peningavandræði. Við bjuggum
Eitt af því mikilvægasta sem ég
fekk út úr skólanum var,aö augu
min opnuöust fyrir því að það
hugsa ekki allir eins og við
Islendingar.
— Þú hefur náttúrulega kynnst
dálltið norsku pressunni. Hvernig
voru þau kynni?
„Ég fékk sumarvinnu á blaðinu
Verdens Gang eftir fyrri vetur-
inn,‘svonefndan „praksis”. Það
er siðdegisblað, og mér fannst
ekki minna viröi að kynnast
þannig norskri blaöamennsku i
verki en vera I skólanum.
Pjáðisi ai
vanmáltarhennd
„Ég fann alltaf fyrir þvl að ég
var útlendingur og þjáðist af van-
máttarkennd þarna. En ég fann
að málið var „handikap” einsog
Norðmennirnir segja, og sótti þvi
um aö fá að vera I útlitsteikn-
ingunni þar skipti norskan mln
ekki máli. Þetta var færibanda-
vinna, en þægileg og lær-
dómsrlk. Samt vildiég ekki vera I
þvi starfi lengi. — Svo varð aö ég
ilentist á blaöinu þriðja áriö eftir