Helgarpósturinn - 08.08.1980, Blaðsíða 14

14
Föstudagur 8. ágúst 1980. holgarpn*rh irírtn
Krístján Ragnarsson, formafiur
og framkvæmdastjóri LtC, var
aO lesa Timann, þegar Helgar-
pósturinn kom aO honum einn
heitan morgun fyrir skömmu.
„Þetta er eitt þaO leiOinlegasta
mál sem ég hef tekiö þátti i lang-
an tima” sagöi hann og átti viö
sumarbústaOamáliö alræmda á
Snæfellsnesinu. „Og mér finnst
einkenniiegt viö þaö mál hversu
mikinn stuöning „andstæöingar”
okkar viröast fá frá æöstu mönn-
um i iandbtinaöinum. Ég hef ekki
áöur oröiö var viö neitt sem kalla
mætti stéttarig á íslandi.”
Nóg um þaö. Kristján er vanur
allskonar rig, enda óhætt aö segja
aðstarf hans sem forsvarsmaöur
samtaka hinna umdeildu út-
geröarmanna landsins sé storma-
samt. Ég spyr hann fyrst i hverju
starf hans sé eiginlega fólgið,
hvort hann sé verkaiyðsleiðtbgi,
meö öfugu formerki?
Sælta menn og sjðnarmiO
„Ég hef unniö hér frá þvf 1958.
Þá kom ég eiginlega beint úr
skóla, Verslunarskólanum.
Fyrstu störfin voru aö sjá um
laun færeyskra sjómanna, sem
hér voru á annaö þúsund á þess-
um tima. Þá var skortur á starfs-
fólki eitt meginvandamáliö i
sjá va rútveginum.
Ég var siöan geröur aö fram-
kvæmdastjóra 1969 og áriö eftir,
1970 var ég kjörinn formaöur
félagsins á aöalfundi. Ég er þvi
hvort tveggja og hef veriö i tiu
ár.
Þessi tiu ár hafa veriö einstak-
lega viöburöarik, meö land-
helgisstriö sem höföu mjög viö-
tækar afleiöingar fyrir útgeröina
og uppbyggingu hennar, viö höf-
um eignast togaraflota, griöar-
lega afkastamikinn og sömuleiö-
is loönuflota. Þótt allt þetta hafi
gerst á meðan ég er I þessu starfi
er þaö nú ekki endilega mér aö
þakka. Mitt starf hefur veriö aö
tryggja fiskveiöunum eölilegan
starfsgrundvöll og reyna aö sjá
viö vandamálum, sveifium i afla-
brögöum, breytilegum útgeröar-
kostnaöi og svo framvegis.
Nú á siöustu árum höfum viö
staöið frammi fyrir nýjum og áö-
ur óþekktum vandamálum,
meöalannars þvi aö þurfa aö tak-
marka sóknina. Hér áöur fyrr
gladdist fólk yfir góöum afla og
þá rikti þaö sjónarmiö aö þvi
fleiri skip sem fiskuöu þvi meiri
væri aflinn. Þá mótaöist veiöi-
skapurinn lika aö talsveröu leyti
af samkeppni viö erlenda aöila.
Viö reynum aö styöja afstööu
fiskifræðinga, sem við teljum aö
hafi vitneskju um öll aöalatriöi I
sambandi viö fiskinn i hafinu. Viö
erum I aöalatriöum sammála
þeim, en eins og eðlilegt er i jafn
stórum samtökum og Llú, eru
viöhorf manna breytileg og sum-
ir meö mikla lifsreynslu og þekk-
ingu á sjávarútvegi og fiskveiö-
um eru ósammála. Þaö er meöal
annars mitt starf aö reyna aö
sætta og samrýma þessi sjónar-
miöi’
Itaselarnir ð djjruslu
lúxusvognum
— Nú veröur varla sagt aö út-
geröarmenn njóti mikiliar
samúöar almennings. Er ekki
erfittaö vinna aö þessum málum,
með fólk á móti sér?
„Jú, þaö er einkennilegt aö þaö
ér alltaf á brattann að sækja aö
túlka fyrir almenningi sjónarmiö
útvegsins. Þaö er einkennilegt
vegna þessaö um leiö og komiö er
út fyrir Reykjavik er skilningur
fólks á þessum vandamálum
miklu meiri en hér. En það er
kannski skiljanlegt vegna þess aö
fólk útiá landsbyggðinni byggir á
öörum grunni og hefur oftast rik-
ari skilning á sjávarútvegi og
„Ætli ég hafi ekki orö á mér fyrir
aö vera nokkuö eindreginn, jafn-
vel þvermóðskufullur.”.
önnur viöhorf en fólk hér i
Reykjavik.
Þaö er til siös að benda á aö
þrátt fyrir erfiöan rekstur stund-
um komist útgeröarmenn alltaf
velaf. Ég hef kynnst því á ferða-
lögum aö þaö er liöin tiö aö út-
geröarmenn berist yfirleitt
meira á en annaö fólk. Þeir búa
ekkert i stærri húsum en aörir. Og
þaö getur varla talist merkilegt
þó útgeröarmenn eigi góöan bil,
þegar hásetarnir á bátunum hans
mæta til skips á dýrustu lúxus-
vögnumi’
TogveíOðr r Veslmðnnðeyj-
um ðO leggjðst mour
— Hver er helsti óvinurinn i
þessu starfi?
Hrisijðn Ragnarsson, 1«
„Ég vil nú ekki kalla þá óvini.
En aöalviöfangsefpi starfsins eru
oft á tiöum samjkipti viö stjórn-
völd, gerö kjarasamninga viö sjó-
menn, ákvöröun fiskverös, en þar
falla hagsmunir útvegsmanna og
sjómanna saman gegn hagsmun-
um fiskkaupenda. Okkar helstu
viðsemjendur eru þvi þessir þrir
aöilar, rikiö, sjómenn og fisk-
kaupendur. Én ég vil ekki kalla
þá óvini vegna þess aö á milli
þessara aöila rikir mikill skiln-
ingur.”
— Hvernig hafa útgeröarmenn
þaö núna?
„Aflabrögö á þessu ári hafa
verið einstaklega góö og segja
má aö veruleg starfsorka hafi
fariö i aö finna leiöir til aö tak-
marka söknina. Þaö gefur auga
leiö aö aflinn er auösuppspretta
útgeröarinnar og þegar hann er
góöur ganga hlutirnir oftast vel.
En á móti kemur hin óskaplega
veröbólga og sú staðreynd aö nú
eru öll lán verötryggö. Viö þaö
magnast allir fjárhagsþættir, á-
þann hátt aö þaö skapar veruleg-
an vanda. Margir eru meö ný eöa
nýleg skip og þaö veröur meö
engum hætti séö hvernig þeir
komast frá honum. 1 öðru lagi er
þaö svo mögnun oliuverösins,
sem valdiö hefur mestum erfiö-
leikunum. Aö vísu kemur hún
misjafnlega niöur, en ég sé t.d.
ekki betur en hún sé aö leggja
niöur togveiöar I Vestmannaeyj-
um. Hvergi veldur oliuhækkunin
meiri erfiöleikum en i Vest-
mannaeyjum, vegna þeirra út-
geröarhátta sem þar eru stundaö-