Helgarpósturinn - 08.08.1980, Blaðsíða 24

24
Föstudagur 8. ágúst 1980,halrjarpnczti trinn
Tyrknesku landamærin hafa
einnig veriö þeim þyrnir I aug-
um, vegna hárra landamæra-
gjalda, sem einna helst er hægt aö
likja viö lausnargjald.
Bílstjórar flutningabilanna eru
lika meira og minna i stööugri
lifshættu, þegar þeir aka um Miö-
jaröarhafslöndin, þar sem
mannslifiö þar er oft metiö mun
lægra en t.d. heill bllfarmur af
litasjónvörpum.
Tilviljun réði skipsplássi
Ferjan er talin öruggasta
leiöin, til aö koma hinum dýr-
mæta farmi flutningabilanna og
bilstjórum þeirra i örugga höfn.
Vilhjálmur ölafsson, sem er
reyndur sjómaöur aö heiman, réö
sig fyrir hreina tilviljun I skips-
rúm hjá sænska Utgeröarfýrir-
tækinu Nordö i Málmey, sem
rekur bilferjurnar á milli Júgó-
slaviu og Sýrlands.
„Ég flaug Ut til Kaupmanna-
hafnar, meö þaö helst i huga, aö
ráöa mig á danskt skip. £g
fékk mér hótel og skrapp svo um
Skipiö yfirgefiö.
,,Ég ætlaöi nU eiginlcga aö ráöa
mig á eitthvert danskt skip, þegar
ég flutti til Utlanda, svo var þaö
bara ein af tilviljunum lifsins, aö
ég var um borö i Zenobia þegar
hún sökk”, sagöi Vilhjálmur
Ólafsson i viötali viö Helgarpóst-
inn, eftir aö hann var nýsloppinn
úr sjávarháska, ásamt 152 fél-
ögum sinum á Miöjaröarhafinu.
Zenobia var sænsk vörubila-
ferja, smiöuö I Málmey á siöasta
ári og sigldi á milli JUgóslaviu og
Sýrlands. Vöruflutninga-
fyrirtæki, sem flytja
vöru til Miöausturlanda
meö Iangferöabilum,
hafa oft oröiö fyrir
þungum búsifjum
vegna árása
og rána.
„ÆTLI MAÐUR HREIÐRI
EKKI UM SIG í ■
BJÖRGUNAR- B
BÁTNUM”
— íslenskur sjómaöur, Vilhjálmur Ólafsson
lenti i sjávarháska er vörubílaferja
með yfir 150 manns sökk
á Miðjarðarhafinu
eftir Magnús
Guðmundsson,
Kaupmannahöfn
BLAÐAMAÐUR í EINN DAG...
Agnar Guönason er blaöafull-
trúi bændasamtakanna og þar
sem málefni landbúnaöarins hafa
mjög verið á döfinni um skeiö,
hefur hann marga hildina háö á
ritvellinum siöustu árin. Helgar-
póstinum lék forvitni aö vita
hvaöa efni Agnar myndi velja
sér, væri honum hreinlega
bannaö aö skrifa um Iandbúnaö-
inn og fékk hann til aö gerast
blaöamaöur fyrir Helgarpóstinn
dagstund. Árangurinn birtist hér
en Agnar gerir sjálfur grein fyrir
þvi hvers vegna hann valdi þetta
efni.
„Hvað eru mörg tveggja manna herbergi og hvaö mörg eins manns"
„Viö höfum bara alls ekki spurt aö þvf ennþá.”
MIKIÐ ER ERFITT AÐ SKILJA FRAKKA
Oft hefi ég komið mér í klipu
vegna þess hve erfitt ég á meö aö
nota orö, sem er annars okkur
ákaflega tamt — orðiö er NEI!
Hversvegna var ég aö lofa þvl
aö skrifa eitthvaö I „Helgarpóst-
inn” fyrst þaö mátti ekki fjalla
um landbUnaö eöa vandamál
bænda? Eftir aö þetta einfalda og
auösagöa „JA” haföi læöst út Ur
mér, nær þvi óafvitandi, hefi ég
varla fest svefn I 7 sólar-
hringa.Eitt efni hefur sótt á mig á
þessum löngu andvökunóttum, en
þaö var sérstök lifsreynsla mln og
annarra, sem tóku þátt I hópferö
til Frakklands I sumar.
Viö komumst aö raun um þaö
aö franskan er undarlegt mál, eöa
svo flókiö mál aö innfæddir eiga
erfitt meö aö tjá sig, svo aö þeir
skilji hvern annan án erfiöleika.
Spurt til vega
Ef viö undanskiljum frönsku,
þá er islenskan eins gott mál aö
nota I Frakklandi og hvaö annaö
tungumál. Þar stöndum viö alveg
jafnfætis Englendingum eöa
Þjóöverjum. Þaö er töluveröur
kostur aöferöast I landi sem gerir
okkar ágætu tungu jafnhátt undir
höföi. Til vonar og vara er nú
samt vissara aö hafa meö sér tulk
eöa túlka ef um stóran feröa-
mannahóp er aö ræöa.
Viö vorum svo lánsöm aö okkar
túlkur var hvorki meira né minna
en systir min, sem búiö hefur I
Frakklandi I 30 ár og er þvl orðin
óskaplega frönsk. Bilstjóra höfö-
um viö frá Luxemborg, sem sögö-
ust kunna frönsku, en eitthvaö
hafa þeir Frakkar veriö ryögaöir
i málinu, sem bilstjórarnir
spuröu til vegar. Þegar lagt var
af staö á morgnana meö 108 is-
lendinga, morgunglaöa og fulla af
bjartsýni, þá haföi feröaáætlun
dagsins veriö gerö, leiöir valdar
til aö komast á fyrirfram ákveö-
inn staö eöa staöi.
Eftir nokkurn akstur voru bil-
stjórar farnir aö skima Ut I loftiö
og hægja feröina. Þá geröu flestir
sér ljóst aö þeir vissu ekki hvert
halda skyldi. Viö næsta útskot var
stansaö. Tveir bllstjórar stlga Ut,
einn tUlkur og tveir fararstjórar.
Bráösaklaus Frakki var króaöur
af og um leiö upphófst mikiö Ira-
fár, meö handapati Ut og subur,
upp I loft og niöur á viö. Þegar
látbragösleikur þessi haföi staöið
I 10 minútur eöa svo, var þolin-
mæöi mln venjulega þrotin og
spuröi „hvert skal halda?” Ég
fékk alltaf sama svarið „Viö höf-
um bara alls ekki spurt aö þvi
ennþá. Viö höfum veriö aö segja
þessum ókunnuga mannii, hvaöan
viö komum og hvaö okkur þykir
Frakkland fallegt land og
Frakkar elskulegir.”
Þetta fannst mér algjört auka-
atriöi, eingöngu til aö tefja okkur.
Lét þetta þó gott heita, beiö þó
ekki afslappaöur á meöan. Aö
lokum var sennilega spurt til
vegar, en oft held ég, aö leiösögn-
in hafi gleymst á leiöinni upp I bil-
ana, vegna umhugsunarinnar um
hvaö Frakkar væru sérstaklega
elskulegir.