Helgarpósturinn - 06.03.1981, Qupperneq 17

17
-he/garposturínrt. Föstudagur 6. mars_, 1981
Andriog félagarhans blása íkertií afmælisveislunni.
Mjög mikið af börnum og ung-
lingum koma fram i myndinni og
eru þau flest úr Hafnarfirði, en
upphaflega var gert ráð fyrir að
taka myndarinnar færi fram þar.
Þvi var hins vegar breytt og hún
tekin i vesturbænum. Ibúðir þær,
sem notaðar eru i myndinni eru
staðsettar viðsvegar um bæinn,
en útiatriöin eru tekin i götu, sem
liggur milli Framnesvegar og
Seljavegar, og eingöngu er notuð
til þess að aka burt sorpi. Þar
þurfti að mála hús, setja upp
girðingar og taka niður öll sjón-
varpsloftnet til að allt passaði.
Leikstjóri Punktsins er Þor-
steinn Jónsson, og er þetta fyrsta
leikna myndin i fullri lengd, sem
hann gerir. Aðstoðarleikstjóri er
Þórhallur Sigurðsson, kvik-
my ndatökumaður Sigurður
Sverrir Pálsson leikmynd er
eftir Björn G. Björnsson, — GB
,,Erum vongóðir um aðsókn"
— segir Örnólfur Árnason framkvæmdastjóri Punktsins,
en myndin verður frumsýnd um næstu helgi
„Frumsýning á Punktinum
verður föstudaginn 13. mars i Há-
skólabiói, en almennar sýningar
hefjast laugardaginn 14. mars i
Háskólabiói og Laugarásbiói”,
sagði örnólfur Arnason, fram-
kvæmdastjóri kvikmyndafélags-
ins óðins. þegar Helgarpósturinn
spurði hann hvernigliði frumsýn-
ingu á kvikmyndinni Punktur,
punktur, komma, strik, eftir
skáldsögu Péturs Gunnarssonar.
örnólfur sagði, að allri vinnu
við myndina væri nú lokið og
kæmi hún væntanlega til landsins
um þessa helgi frá Sviþjóð, þar
sem gerðar voru kópíur af henni.
Aðspurður um hvernig til hafi
tekist, og hvort þeir væru ánægðir
með útkomuna, sagði örnólfur,
að hann hafi aðeins séð vinnukóp-
iu og ekki heyrt nema þrjár hljóð-
rásir af sjö, en sér skildist, að þeir
sem hafiséðeitthvaö heillegra úti
i Sviþjóð, væru mjög ánægðir.
örnolfur sagði, að þeir þyrftu
um 55 þúsund áhorfendur að
myndinni til þess aö hún stæði
undir sér fjárhagslega, en heild-
arkostnaður við gerð hennar er
um 150 milljónir gamalla króna.
Styrkir úr Kvikmyndasjóði til
gerðar myndarinnar námu um 23
milljónum gkr. Það, sem upp á
vantaði var fjármagnað með
bankalánum með tryggingu i
eigum hluthafa óöins,en þeir eru
auk örnölfs, Þorsteinn Jónsson,
Sigurður Sverrir Pálsson, Þór-
hallur Sigurðsson, Pétur Gunn-
arsson, Þorgeir Gunnarsson og
Friður Pálsdóttir.
„Við erum vongóðir um aðsókn.
Við höfum allar ástæður til að
ætla að myndin veki mikinn
áhuga, þvi hún ætti að höfða til
allra aldurshópa jafnt. Skáld-
sagan var tfmamótaverk og vel-
gengni annarra islenskra mynda
gefur þá hugmynd, að óhætt sé að
búast við mjög mikilli aðsókn að
islenskum myndum, ef þær eru
vel gerðar”, sagði örnólfur.
Alls koma fram I myndinni
milli þrjú og fjögur hundruð
manns og þar af eru leikhlutverk
nokkrir tugir. Aðalhlutverkin eru
i höndum Péturs Björns Jóns-
sonar, sem leikur Andra tíu ára,
Halls Helgasonar, sem leikur
Andra fimmtán ára, Kristbjargar
Kjeld og Erlings Gislasonar, sem
leika foreldra hans.
Stefan Jarl á Islandi:
Heldur fyrirlestra og
sýnir myndir sínar
Sænski kvikmyndaleikstjórinn
Stefán Jarl er nú staddur hér á
landi á vegum Sænska sendiráðs-
ins, Fjalakattarins og Norræna
hússins. Af þvi tilefni verða
sýndar hér fjórar mynda hans i
Regnboganum um helgina, auk
þess sem hann mun halda fyrir-
lestur þar á sunnudag kl. 14.
Myndirnar, sem sýndar verða,
eru Förvandla Sverige, Memento
mori, Ett anst'ándigt liv (Mann-
sæmandi lif), sem sýnd var i
Regnboganum og Fjalakettinum
á liðnu hausti, og vakti mikla
athygli. Fjórða myndin er Dom
kallar os mods.og á hún kannski
eftir að vekja hvað mesta eftir-
tekt, vegna þess, að i þeirri mynd
fylgist Stefán Jarl með þeim
tveim piltum, Stoffe og Kenta, er
þeir voru enn á táningaaldrinum
og aðeins I brennivininu og hass-
inu.
Myndin er byggð upp á mjög
einfaldan hátt, þar sem annars
vegar sýnd eru viðtöl við strák-
ana tvo og vini þeirra, i hverjum
fram kemur, að þeir hafa svo til
allir sömu sögu aö segja hvað
varðar heimilishagi, drykkja
skilnaðir og fleira I þeim dúr,
ferðalög milli upptökuheimila,
eða þá að þeir eru að miklu leyti
sjálfala. Þá viröast þeir flestir eöa
allir gera sér grein fyrir þvi, að
þeir eru á barmi glötunarinnar,
en hafa jafnframt trú á að þeir
muni bjargast. Þeir eiga sér jafn-
vel drauma um að vera eitthvaö
likir „Svensson”, sem þeir
annars gera mikið grin að. Hins
vegar fylgir myndavélin þeim
eftir I lifi þeirra frá degi til dags,
þegar þeir eru að ráfa um götur
Stokkhólms, djúsandi eða eitt-
hvað annað. Það er auöséð, að
Stefán Jarl hefur náð góðu sam-
bandi við þá, þvi hann fær að
filma þá hvernig sem á stendur
fyrir þeim.
Sem einangrað fyrirbæri, er
þessi mynd ekki ýkja merkileg.
Þar koma tæplega fram hlutir,
sem menn ekki vissu áður, um
mikilvægan þátt nánasta um-
hverfis I mótun örlaga eifstakl-
ingsins. Hins vegar verður að lita
á hana í samhengi við Mannsæm-
andi líf, þar sem fylgst er með
þessum sömu piltum tiu árum
siðar. Þá kannski verður gam-
anið ekki eins saklaust. /--d
í þá gömlu, góðu daga
Háskólabió, mánudagsmynd:
The Picture Show Man Mynda-
maðurinn). Aströlsk, árgerö
1977. Handrit: Joan Long. Leik-
endur: John Meillon, Rod
Taylor, Patrick Cargill, Yelena
Zigon. Leikstjóri: John Power.
1 árdaga, þegar kvikmynda-
húsin voru enn ekki komin til
sögunnar, voru það framtak-
samir menn, sem ferðuðust bæ
úr bæ og sýndu lýðnum hreyfi-
myndir. En þessir menn voru
meira en bara biósýningar-
menn, heldur brugöu þeir einnig
fyrir sig betri fætinum og sungu
og dönsuðu viö undirleik pianó-
leikarans, sem að sjálfsögðu
var ómissandi á tima þöglu-
myndanna.
Mánudagsmyndin að þessu
sinni segir frá einum slikum
myndamanni i Ástraliu á þriðja
áratugnum, sem ferðast um
með syni sinum og pianóleik-
ara. Þeir hafa helgað sér ákveð-
ið svæði, sem þeir, og þó einkum
gamli maðurinn, telja sig eiga
og þar sem þeir einir mega
sýna. Hins vegar er annar
myndamaður, og fyrrum sam-
starfsmaður herra Pym, en svo
heitir sá gamli, sem kássast upp
á þeirra jússur með þvi að ferð-
ast um sama landsvæði. Þann
má telja sem hinn kaupsýslu-
þenkjandi mann, sem er fljótur
að tileinka sér tækniframfarim-
ar, á meðan gamli maðurinn er
enn á handverksstiginu, ef svo
má aö orði komast en á sér þó
sina drauma um glæsta framtið.
Það er þvi óhjákvæmilegt, að til
átaka komi á milli þeirra, á
maður að segja milii gamla og
nýja timans, og er það undir-
tónn myndarinnar. Inn i dæmið
blandast siðan barátta sonarins
fyrir eigin sjálfstæði. Hand-
verksmaöurinn tekur siðan
tæknina i sinar hendur og sigrar
i baráttunni, enda yrði hann tal-
inn fulltrúi hins góða, þó hinn sé
kannski ekki vondur, en hann
hefur ekki hið rétta hugarfar.
Mynd þessi er i nokkuð gam-
ansömum dúr og hefur fremur
rólegt yfirbragð, en einhvern
veginn nær hún aldrei tökum á
áhorfandanum, þrátt fyrir að
hún sé mjög smekklega unnin
og stjörnuleik John Meillon i
hlutverki Pyms gamla og ágæta
frammistöðu annarra leikara.
Það vantar einhvern herslu-
mun. En allt um það, mönnum
leiðist litt eða ekki, og er það
bara fjári, gott á þessum siöustu
og verstu tlmum.
Af apamönnum og mannöpum
Austurbæjarbió: Viltu slást?
Bandarisk. Argerð 1980.
Handrit: Jeremy Joe Krons-
berg. Leikstjóri: James Fargo.
Aðalhlutverk: Clint Eastwood
og Sandra Locke.
Clint Eastwood kemur inn á
bar og þar abbast einhver
náungi upp á hann út af smá-
munum. Clint lemur hann I
klessu.
Clint sér huggulega stúlku á
bar og sest hjá henni óboðinn.
Hún tekur þvi fálega, enda
þjóðféla gsfræðinem i við
háskóla. Clint setur falskan góm
i grautinn hennar. Henni
bregður rosalega og hleypur út
æpandi. Clint glottir við tönn.
Clint er með stúlku inni á bar.
Tveir mötorhjólagæjar bjóöa
stúlkunni upp á bjór. Clint
reiðist við og lemur gæjana
sundur og saman og hirðir
mótorhjólin þeirra og selur fyrir
drjúgan skilding.
Og svo framvegis. Og svo
framvegis.
Með getnaðarlim, hnúum og
hnefum og órangútanapa sér við
hlið seiglast Clint gegnum þessa
mynd og brosir ekki nema
þegar hann kemst yfir
kvenmann.
Þessi mynd hefur verið sýnd
við góða aðsókn viða um lönd.
Clint og apinn trekkja. Enda má
vart milli sjá hvor er mennsk-
ari. Tarsan apabróðir er fluttur
i steinsteypufrumskóginn og
meðhöndlar ibúana eins og ljón
og krókódila.
Fólki sem vill láta gæla viö
sinar lægstu hvatir er hér með
bent á Clint & Clyde i Austur-
bæjarbíói. Clyde er apinn. Hann
þekkist til dæmis á þvi, að hann
sýnir ólikt fleiri svipbrigði en
Clint.
En þarna koma fleiri við sögu
en Clint & Clyde: Vændiskona
sem syngur kúrekasöngva,
gömul húsmóðir sem bölvar
eins og sjóræningi, og aukaleik-
arar handa Clint svo að hann
hafi einhverja til að rota. Ann-
ars ku hann vera góður i sér.ÞB
Ballett með boðskap
Þjóðleikhúsið:
Listdanssýning meö tslenska
dansflokknum og Eske Holm.
Eitthvert ólán virðist hafa
loðað við listdanssýningu þá,
sem frumsýnd var i Þjóðleik-
húsinu á þriðjudagskvöld, en
þegar til kastanna kom stóðu
aðeins tvö atriði af fjórum á
upphaflegri efnisskrá kvöldsins.
Auður Bjarnadóttir átti að
kennilegur mimuleikur við
Bolero Ravels og gæti verið
absúrdismi, tengdi Holm ekki
stéttarandstæöurnar þeirri
mynd sem hann virðist vilja
sýna af glimu karls og konu.
Þrir dansarar tóku þátt i þessu
atriði og er ástæða til aö nefna
sérstaklega ölafiu Bjarna-
dóttur, sem vekur athygli fyrir
góöan látbragðsleik. I hinu at-
pl
Leiktist
eftir Jón Viðar Jónsson

dansa tvo tvidansa á móti
Youri Vamos eða Dinko
Bogdanic, en vegna forfalla
karldansarnans gat af hvor-
ugum orðið. Vonir standa þó til
að Auður dansi þá á sviði Þjóð-
leikhússins i haust, að þvi er
Þjóðleikhússtjóri skýrði frá
áður en sýning hófst.
Að þessu sinni er áhorfendum
þvi aðeins boðiðupp á dansverk
Danans Eske Holm, Hjarta-
knúsarinn og Vorblót, sem
Holm setur hér á svið með
tslenska dansflokknum. Um
Eske Holm veit ég fátt annað en
það sem segir i leikskrá Þjóð-
leikhússins. Hann virðist hafa
farið svipaða leið og margir
aðrir leikhúsmenn, leikarar og
leikstjórar, sem voru aö komast
til þroska á sfðasta áratug:
snúið af hefðbundinni frama-
braut innan viröulegra stofnana
og reynt aö þroska list sina á
frjálsari grundvelli. Holm var
um tima aöaldansari við
Konunglega danska ballettinn,
yfirgaf hann árið 1967 og starf-
aöi siðan viða um Norðurlönd
sem dansahöfundur, dansari og
kennari. Arið 1976 stofnaði hann
eigið balletthús, Pakhus 13, i
Kaupmannahöfn. Hann mun
einnig hafa verið afkastamikill
höfundur og blaðaskrifari,
þ.a.m. um jafnréttismál. Það er
vonandi að koma hans hingað
hafi styrkt Islenska dansflokk-
inn á einhvern hátt, en ástæða
er til að fagna hverju þvi tæki-
færi sem hann fær til aö starfa
með erlendum kunnáttu-
mönnum.
Bæði dansverk þessarar sýn-
ingar bera þess glögg merki að
samskipti og staða kynjanna
eru Holm næsta hugleikiö við-
fangsefni. Hjartaknúsarinn er
samsettur af sex ólikum at-
riðum eða myndum, sem fram
fara á einhvers konar kabarett-
sviði og flest eru með ærsla-
fengnum svip. Mesta ánægju
hafði ég af tveimur fyrstu at-
riðunum, Upp og niöur og Grand
pas de deux, en hið fyrra er sér-
riðinu, Grand pas de deux, sem
flutt er við Adagio Albinonis og
þau Asdi's Magnúsdóttir og örn
Guðmundsson dönsuöu, tekur
Holm upp á þvi að láta kven-
dansarann vera i spennitreyju
og dansa þannig klassiskan
ballett án þess að geta beitt
höndunum. Frá þeirri raun
kemst Asdis mæta vel, en
dramatísk uppbygging atriöis-
ins er raunar býsna góð frá
hendi Holms.
A sfðasta augnabliki þess
tekst honum að koma áhorfanda
á óvart á dálitið smellinn hátt;
maöur býst við að ballerinan,
sem hefurverið ósjálfstætt leik-
fang i' höndum karlsins ’ í en
sótt þó svolitið i sig veðrið stG
að ryðjast fram hjá honum, en i
staö þess að ná undirtökunum
lætur hún höfuð sitt fálla ‘aö öxl
hans. Siðari fjögur atriðin meö
ádeilu á mengun, stéttaskipt-
ingu og lögregluofbeldi eru hins
vegar miklu rýrari i roðinu en
þau fyrrnefndu.
Eftir hlé er svo fluttur dans
Holms við tónlist Stravinskis
Vorblót, öllu metnaðarmeira
verk en Hjartaknúsarinn. í
þessum dansi er lýst viðureign
karlmanns, sem Holm dansar
sjálfur, við hóp kvenna og lýkur
henni á þvi aö þær slita hann i
sundur. Ætla ég mér ekki aö
leggja út af þessari sögu, en
trúlega á boðun hennar að vera
svipuð og sú sem kemur fram i
Hjartaknúsaranum, þó aö
félagsleg skirskotun sé hér ekki
jafn áberandi, Af minni tak-
mörkuðu þekkingu gat ég ekki
séð annað en dansflokkurinn
stæöisig með sóma og sjálfúr er
Holm hinn ásjálegasti dansari.
Ef undan eru skildar einstöku
augnabliksmyndir, fannst mér
kóreógrafia hans hins vegar
fremur sviplitil og skorta þá
reisn sem dans við slfka tónlist
verður að búa yfir.
Tónlistin viö sýninguna er
flutt i hátalara og er ekki upp-
lýst i leikskrá hverjir eru flytj-
endur hennar.