Helgarpósturinn - 18.03.1983, Side 18

18
Föstudagur 18 mars 1983
.p8sturinn
Spítalalíf
Að þessu sinni verður
þetta ekki Eyjapóstur í
venjulegri mynd, nær væri
að kalla það Spítalapóst þar
sem skrifari hefur dvalist á
slíkum stofnunum frá ára-
mótum.
Það er afskaplega merki-
leg lífsreynsla að liggja á spít-
ala og hverjum manni lík-
lega nokkuð holl reynsla,
þótt skrifari vilji nú ekki fara
að mæla með því að fólk
svona almennt fari að prófa
það að tilefnislausu.
nærfataskiptum, raunar er
einn aldraður sómamaður
og góðkunningi skrifara bál-
vondur hvern morgun yfir
þessu helvítis þvottastandi
eins og hann orðar það.
„Hvað ætli maður skítni út“,
sagði hann, „gerir ekki
handtak allan daginn".
Þá liggur það í hlutarins
eðli að ýmislegt kemur
mönnum spánskt fyrir sjónir
á spítala, svona til að byrja
með. Stéttaskipting er tals-
^festmannaeyjajjóstur^
frá Sigurgeir Jónssyni
►pítalasaga skrifara hófst
sem sagt stuttu upp úr ára-
mótum á sjúkrahúsinu í
Vestmannaeyjum. Þegar
þrjár vikur voru liðnar,
höfðu læknar og annað
starfsfólk líklega fengið nóg
af nærveru hans og var hann
fluttur hálfgerðum hreppa-
flutningi á Landspítalann
þar sem hann hefur dvalist
fram til þessa.
Nu eru það töluverð um-
skipti eins og nærri má geta
að hverfa frá sínu venjulega
lífi og amstri og taka upp
spítalalíf sem er veriílega frá-
brugðið venjulegum lífshátt-
um. Ekki vantar þó, að.flest
er gert til að gera manni lífið
sem bærilegast og jaðrar við
að mönnum sé spillt með eft-
irlæti. Þó eru það ýmsir
hlutir sem svona hálfvegis
fara stundum i taugarnar á
manni, til dæmis að vera
vakinn á hverjum morgni kl.
6 til að mæla hitastig og
blóðþrýsting.
Þá hefur skrifari orðið var
við að gamla fólkinu þykir
nóg um alla þá líkamsþvotta
sem fyrirskipaðir eru hvern
morgun með tilheyrandi
verð meðal starfsfólks. Efst-
ir í stiganum eru læknar og
efstir þeirra yfirlæknar, þá
venjulegir læknar, síðan
kandidatar og svo lækna-
nemar. Hjúkrunarfræðingar
eru næstir og einnig af ýms-
um gráðum, þá koma
sjúkraliðar og síðan starfs-
fólk í eldhúsi og við ræst-
ingu. Það hétu gangastúlkur
í gamla daga.
Heilmikill þáttur í starfi
hjúkrunarfræðinganna er
skýrslugerð eða rapport eins
og það heitir á spítalamáli.
Þetta höfðum við tveir
stofufélagar. ekki hugmynd
um á sínum tíma og hringd-
um einhverju sinni bjöllu til
að fá verkjatöflur.
Innan stundar birtist
gangastúlka í gættinni og
spurði hvað okkur vantaði.
Við sögðumst þurfa að tala
við hjúkrunarkonu.
Gangastúlkan sagði
hjúkkuna ekkert mega vera
að því núna, hún væri á kafi
í rapporti. Nú verður að geta
þess að við félagarnir köhn-
uðumst aðeins við eina teg-
und af rapporti og er það
danskt vikublað, nokkuð
klámfengið.
Enda létum við ganga-
stúlkuna heyra það, að nær
væri nú hjúkrunarkonum að
sinna sjúklingum sínum en
að liggja i dönskum klámrit-
um.
Gangastúlkan svaraði okk-
ur með nokkrum þjósti að
hjúkrunarkonan væri ekki í
neinum klámritum, hún
væri að skrifa i rapport.
Það þótti okkur hálfu
verri iðja, því eins og margir
vita, eru í því danska riti
rapport svonefndar gráar
siður, þar sem danskir les-
endur geta skrifað og sagt
frá ástarlífi sínu og eru það
jafnan nokkuð berorðar lýs-
ingar.
Qkkur þótti það því lítt
við hæfi að ungar og mynd-
arlegar hjúkrunarkonur
eyddu vinnutíma sínum við
að lýsa ástarleikjum sínum í
dönskum sorpritum.
Ekki hafði gangastúlkan
fyrir því að upplýsa okkur
nánar um málsatvik og feng-
um við ekki að vita sannleik-
ann fyrr en nokkrum dögum
seinna.
wtór þáttur í spítalalifi er
lyfjameðferð og eru það
mörg og margvísleg meðul
sem fólk fær til lækningar
meina sinna. Ein var sú teg-
und sem við félagar fengum
á hverju kvöldi og heitir á
spítalamáli stíll eða stikk-
pilla. Þessi lyf eru ekki tekin
inn um munninn heldur er
þeim stungið inn um annað
líkamsop með ágætum verk-
unum.
Við félagar kölluðum
þessar pillur ævinlega
draumaprinsa vegna lögunar
þeirra (skýring þess orðs er
uppgefin í slangurorðabók-
inni sem reðurlaga sjálfsfró-
unartæki).
Nu er komið með prins-
ana inn á borð til okkar eitt
kvöldið og liggja þeir þar'og
bíða innsetningar. Skömmu
seinna lítur inn til okkar einn
af læknum spítalans og dvel-
ur hjá okkur góða stund á
spjalli. Við höfðum uppi við
heilmikinn lager af brjóst-
sykri og bruddi doktorinn ó-
mælt af honum yfir rabbinu,
kvaddi siðan og fór.
Litlu seinna förum við að
huga að lyfjainnsetningunni
og bregður þá svo við að
félaginn finnur hvergi sinn
draumaprins. Sama er
hvernig leitað er á stofunni.
Eftir nokkra umhugsun
komumst viðaðþeirri niður-
stöðu að læknirinn kunningi
okkar hefði brutt hann í mis-
gripum fyrir brjóstsykur og
þótti okkur það að sjálf-
sögðu bráðfyndið. En hitt
var líka að nú þurfti að fá
nýja pillu og hringdi félaginn
bjöllunni og tjáði hjúkrun-
arkonunni, ungri og bráð-
huggulegri stúlku, að hann
þyrfti að fá nýjan drauma-
prins, sá fyrri væri týndur.
Hv
lún bregður við skjótt og
kemur að vörmu spori til
baka með svefntöflu. Hann
félagi minn tilkynnir henni
að bragði að þetta sé ekki
draumaprins.
„Nú, segir blessuð stúlkan
undrandi". Ég hélt þið köll-
uðuð svefnpillurnar
draumaprinsa“.
Henni var fljótlega komið
i skilning um hvers kyns pillu
vantaði og kom hún fljótlega
með rétta sort og spurði með
undrun í svipnum hvers
vegna við kölluðum stikk-
pillurnar þessu nafni.
Þar sem félaginn grúfði
sig máttvana af hlátri undir
sæng, kom það í minn hlut
að segja stúlkunni með nær-
færnum orðum að þessar
pillur líktust í útliti ákveðn-
um tækjum sem stundum
væri keypt í útlöndum handa
einmana konum.
Ekki er að orðlengja það
að blessuð hjúkrunarkonan
var fljót að yfirgefa stofuna
og ansi hreint rjóð í andliti.
Nú kynni einhver að ætla,
eftir þennan lestur að
sjúkrahúsvist sé einkum í því
fólgin að spauga með starfs-
liðið og er rétt að kveða þann
misskilning strax niður.
En mikið ósköp getur það
létt leguna að finna léttan
anda svífa yfir vötnunum
þótt maður auðvitað viti að
öll verk eru þarna unnin í
fullri alvöru og það senni-
lega meiri alvöru en gengur
og gerist víðast hvar.
Þá er og ótalin sú alúð og
umhyggja sem starfslið á
spítala sýnir okkur þessum
sem í rúmunum liggja. Mað-
ur gæti ætlað að þetta lið
væri allt í hörku bónusvinnu
og fengi greitt sérstaklega
fyrir öll hlaup og aðra snún-
inga kringum sjúklingana.
Svo er þó ekki, heldur fær
þetta fólk bara sitt mánaðar-
kaup og það kaup er svo sem
ekkert til að hrópa húrra fyr-
ir.
Og það getur skrifari
Eyjapósts hiklaust viður-
kennt að hvergi hefur hann
séð fólk vinna jafnvel fyrir
kaupinu sínu og á spítala og
aðaukier það jafnanunnið
með bros á vör, það hlýtur til
að mynda að útheimta tals-
verða þolinmæði að eiga við
vandræðafólk á borð við
skrifara Eyjapósts sem er
með þeim ósköpum gerður,
að bíti hann eitthvað i sig þá
er það útilokað að fá hann
ofan af því. Til dæmis fékkst
hann alls ekki til að læra að
nota hlut sem kallast bekken
og er notað ef rúmfastir
þurfa að gera stórt. Þann
verknað harðneitaði skrifari
að framkvæma í rúminu og
bar því raunar einnig við að
hann væri hræddur um að
þessi siður gæti orðið að á-
vana sem gæti orðið heldur
hvimleiður þegar heim kæmi
og ekkert bekken væri í rúm-
inu.
Þetta sjónarmið féllst
starfslið Landspítalans á og
var óþreytandi að styðja
skrifara fram úr rúminu til
að gera stórt með gömlu að-
ferðinni.
Og nú þegar þetta er skrif-
að, hillir undir að skrifari
fari að útskrifast. Að sjálf-
sögðu er hann afskaplega
kátur og ánægður yfir því en
það merkilega er að það er
ekki frítt við að hann kveðji
Landspítalann og mann-
skapinn þar með hálfgerðum
söknuði.
Lausn á síðustu krossgátu
• •fí J 'o E s ■ S
R J '0 5 Z £ 2> r /< fí P P i S « 'fí
R fí S P fí ■ 'fí L fí /? • L u R k fí R S 1 D
5 £ Ð L n /2 T / R <B U V fí R K fí R - /< fí
T 1 F fí R ó /? 1 /V s U N /V U fí K K - fí N
5 fí U /? 6 fí R P fí T n T R fí R T B R f)
u 4- F U R • fí 5 fí m T •■ o r F /? fí R // R
p L /9 f< fí r P u T fí R /V j R •« R £ F / R
H 3 N r 7 R fí R • R '0 fí s k L ) 3 R r-}
5 /< R P n V / R . fí /V 5 s /< i L Jfí S
3 5 i V fí R 6 fí L. T / s fí G ö R S If) 'fí
fí S fí /? / /V /V 'fí fí R N 1 R 'fí L r fí K 'fí L.
/? fí N / F fí S / ±> • n 5 B. T fL 5 fí u m
S Cr A' T A
SLQNGf) Aifír- UR S'oPfíK' ■ V °rr , LOtfllriN T* R/STfí JÐ/V L/RYkK rnflÐUR Ö'^L/ ■
w) át, 1 KBm5T JU/R 5Æ- DYfí SK- ST. FRl Tj FtiGliHH Fj/ER EKK! mfífíG /V£/Vr/
7Y1LA CLB//VÍ) STEKK/R
FÆDÞ/ C?L~ 'fí f/ý VV. ’0Lb6TD ST£66/ TÓNN
—^ HtNVfí. fíT)UR oLitelR. Ufírr UPPJ 'fím/íuR BE/TfíH Tv'/hl ■
) Tóhúull BílTlfí KLÖKU6 : Sfíut) upphr.
f thhH Sr/ím S'fílkU Eflpjn RJEF/L ’ ' kfíup
ÚRY/tibfi vL/k/ BBLJfí físflp SK.ST. ÚTT Sfímre. SuTJjj
PENIl/Gfí EL$kfí /nftHr/ SP)L Tv)s>Tf> fíST
r) ÖRLÍEti steyp/ BfíÐ F/?/Z> SPU-UR k/íRIR UPP shrpj
m'fíim PífíTR) 'iLBTiT) SÆLG TETlHÚ
utSfíÐ !R kflUPTÐ FfíÐm/
V Eurrk. v'/HBER. öarj HRÚ6U 5KEL/F
VoTuR BfíUhJ
NPlGLfíR Hlj'op ftDEi/VS Sm'flfúáL FoRók VPiÐR -r fí
OfíNRG F£l? 'fí -SJÓ
<) koR FeÐÚR Sfí'rfl HL/. FéifíftPi ZB/HS '/L'fíT
2.PEKS. GftHftf/
lE/kuR. KlF/K!
f’ ■3 5Æ- 6RóÐ2i Gtfífí MÝs
kfíSTfí ákjöTI '/ BjfíRTfl > SoRCj SVERfl GRfíBft