Helgarpósturinn - 08.12.1983, Side 19

USTAPOSTURINN
Haukur og Jóhann,
með einal
konumyndina sina.
Smartmynd
Samvinna
á myndfleti
— Haukur Halldórsson og Jóhann G.
Jóhannson opna nýstárlega málverkasýn-
ingu í Gallerí Lœkjartorgi á laugardag, þar
sem hanga munu uppi 40 myndverk sem
þeir unnu í sameiningu.
Myndlistarmennirnir Haukur
Halldórsson og JÓhann G. Jó-
hannsson hafa verið að vinna all-,
kynduga hluti síðustu mánuði,
eða eigum við að segja nýstárlega.
Þeir hafa fengist við um fjörutíu
myndverk í sameiningu, unnið
þau sem einn maður vaeri nema
hvað stíll hvors um sig hefur feng-
ið að njóta sín til fullnustu. Árang-
urinn eru þeir búnir að hengja upp
í Gallerí Lækjartorgi og kalla hann
„Sammálverkasýningu" - og sem
kunngerður verður almenningi
frá og með klukkan þrjú á laugar-
dag.
— En ætli svona samvinna í
myndverki sé sniðug?
„Hún getur verið það svo fram-
arlega sem viðkomandi listamenn
þekkja vel hvor til annars,“ segja
þeir og vilja meina að svo hafi ver-
ið í þeirra tilviki.
„Þetta er eins og í músíkinni.
Sumir ná saman og aðrir gera það
ekki.“
—■ En nú hafiði fengist við gjör-
ólík viðfangsefni í myndlistinni til
þessa. Bagaði það ekki?
„Ætli það hafi ekki hjálpað
miklu fremur. Þessi ólíki bak-
grunnur gerði það að verkum að
við vorum óhræddir að þiggja
hvor af öðrum og það varð til þess
að við náðum vel sarnan."
— Það hefur verið talað um að
listamenn þurfi að búa við algjört
frelsi og sjálfstæði svo hæfileikar
þeirra megi dafna. Gengur þessi
samvinna ykkar ekki í berhögg
við það?
„Nei, vegna þess einfaldlega að
við leyfum hæfileikum og hug-
myndum beggja að njóta sín til
fullnustu í hverju verki. Þessi sam-
vinna hefur ekki gengið á sér-
kenni okkar, þvert á móti hafa
þau verið ráðandi í gerð mynd-
anna. Þegar svo staðið var upp frá
hverri þeirra sáum við okkur til
skemmtunar — og undrunar — að
þessi sérkenni runnu ákaflega vel
saman og studdu reyndar hvert
annað.
— Varla hafiði verið samtímis
með fingurna í vinnslu mynd-
anna?
„Nei, samvinnan var nú ekki
svo alger. Hún var einfaldlega
mjög lík því sem við værum að
kveðast á,“ segir Haukur og held-
ur áfram: „Ég kastaði kannski
fram fyrri parti sem svo Jóhann
botnaði."
— Hvaða tækni notuðuð þið við
myndverkin?
„Þetta eru allt andlitsmyndir
sem við sýnum og því var það
fyrst að við leituðum að andliti
sem okkur líkaði, annaðhvort þá
úr blöðum eða úti á götu. Eftir að
sú leit hafði borið árangur tók
annar okkar sig til og þrykkti lit á
léreft, sem hinn síðan leysti upp á
þeim stað á myndfletinum sem
hann hafði valið til að teikna and-
litið á. Annaðhvort notuðum við
tréliti eða kol við sjálfa teikning-
una sem þegar komið var saman
við þrykkið gaf mjög skemmtilega
áferð, einhverja mystík. Að
minnsta kosti afar heillandi tóna-
samsetningu."
— Vitiði til þess að svona sam-
vinna myndlistarmanna hafi
tíðkast áður?
„Nei, yfirleitt hafa listamenn
ekki getað komið sér saman um
nokkurn skapaðan hlut, enda sér-
hagsmunaseggir upp til hópa og
unnið þar með hver í sínu horni.
Þó mun þetta eitthvað hafa verið
gert í nýja málverkinu og þá
stundum fleiri en tveir saman. Við
vitum hinsvegar ekki dæmi þess
að myndlistarmenn hafi stofnað
til svona samvinnu gagngert til að
vinna að einni sýningu, nema ef
vera skyldu tvíburarnir Haukur
og Hörður Harðarsynir, en þeir
eru nú líka eineggja..."
— Þessa sýningu ykkar, sem
hanga mun uppi fram á aðfanga-
dag jóla, tileinkið þið konum.
Hversvegna?
„Tja, það er nú það. Eigum við
ekki að segja vegna þess einfald-
lega að konur eru aðalatriðið í líf-
inu.“
-SER
ÓPERA
*
Fjœrmynd af Operunni
Ekki get ég sagt að ég sé þaulkunnugur í
Óperunni við Ingólfsstræti. Þó hef ég séð þar
nokkrar sýningar, m.a. Sígaunabaróninn og
Töfraflautuna og Litla Sótarann eftir Britten
og stundum líkað ágætlega. Nú síðast sá ég
(og heyrði) Símann og Miðilinn eftir Ame-
ríku—Italann Gian—Carlo Menotti. Það var
skemmtilegt kvöld og það var serverað
kampavín í hléinu. Og kransakökur. Nammi-
namm.
Já, og þetta voru fínar sýningar, báðar
tvær. Einþáttungurinn Síminn er bráð-
skemmtilegur og fjallar um þríhyrninginn
Lucy, Ben og béaðan símann, sem lengst af
kemur í veg fyrir að Ben fái játað Lucy litlu
ást sína. Það er alltaf einhver að hringja og
trufla þegar hátt stendur í stönginni. Ljóta
mæðan á honum Benna. Og hann sem var
að fara í ferðalag og næstum búinn að missa
af lestinni. En svo datt honum það snjallræði
í hug að hringja sjálfur í dömuna af stöðinni
og fékk samband og þetta reddaðist allt á
síðasta snúningi. Mikið var ég feginn.
En fegnastur var ég þó hvað Elín Sigur-
vinsdóttir söng vel og vandlega. Reyndar
má segja að hún hafi unnið stórsigur sem
óperusöngkona þetta kvöld; hún bæði lék
og söng af miklum húmorkrafti og léttleika.
John Speight, sem maður kannast fyrst og
fremst við sem tónskáld, var líka alveg ágæt-
ur Ben. Hann kann sannarlega að haga sér
á sviði maðurinn sá, og sungið getur hann þó
hann hafi kannski ekki neina Metrödd.
Þuríður Pálsdóttir, sem fór með aðalhlut-
verkið í Miðlinum (frú Flóru) hafði, og hefur,
hinsvegar Metrödd. Þó hún hafi auðvitað
dökknað (dýpkað) með árunum. Hún var
stórkostleg í þessu hlutverki, stundum svo
magnþrungin að manni varð næstum ekki
um sel. Þessi stutta ópera í tveim þáttum er
þekktasta verk Menottis og sumir segja
besta framlag hans á óperusviðinu. Efnið er
í það minnsta nógu átakanlegt: syrgjendur
hafðir að fíflum, samviskan nagar svikamið-
ilinn frú Flóru og svo er saklaus málleysingi
(leikinn af Viðari Eggertssyni, bravó) myrtur
í lokin. Þetta er víst það sem kallað er meló-
drama og virkar þegar allt er í lagi í leikhús-
inu. Og ég held bara að flest hafi gengið upp
þarna á frumsýningunni. T.d. kom Katrín
Sigurðardóttir yndislega á óvart sem Món-
ika, dóttirin á bænum, en ég hafði aldrei
heyrt í henni áður svo ég viti. Þetta er stórt
og erfitt hlutverk fyrir klingjandi sópran og
svo tekur stúlkan sig líka alveg ljómandi vel
út. Hún er víst þingeysk.
Hallmar Sigurðsson leikstýrði báðum
óperunum og þó ég sé ekki alveg sáttur við
„Þurlður Pálsdóttir er stórkostleg I hlutverki Flóru, og stundum svo magnþrungin að manni
varð næstum ekki um sel,“ segir Leifur Þórarinsson m.a. I dómi slnum um Miöilinn og Slm-
ann eftir Menotti, sem íslenska óperan sýnir.
eftir Leif Þórarinsson
allar „plaseringar" og „hreyfimunstur", eða
hvað það nú heitir, hjá honum, held ég hann
geti vel við unað þessa frumraun sína á
óperusviðinu. Leiktjöld voru gerð af Stein-
þóri Sigurðssyni sem er, einsog allir vita,
hreinn snillrngur á því sviði. Eiginlega var ég
sáttur við allt þetta kvöld nema þá helst tón-
list Menottis. Hún er flatneskjukómísk
„ameríkana" og ekki vitund ítölsk þrátt fyrir
ætterni höfundár. Gæti eiginlega verið eftir
hvaða Kana sem kynnst hefur Stravinsky og
Weill. Ég held líka að óperur Menottis séu
lítið sýndar í alvöruleikhúsum í seinni tíð,
nema þá kannski í Spoleto, þar sem hann er
forstjóri og einvaldur, þó varla þar heldur.
Vel á minnst, Spoleto: hvenær fáum við að
sjá Maddama Butterfly með Kristjáni
Jóhannssyni? Bæði ítalska sjónvarpið og
Eurovision gerðu upptökur af sýningunni í
Spoleto og önnur hvor hlýtur að liggja á
lausu ef Ríkisútvarpið sýnir einhvern áhuga.
Já, eitt að lokum: í Nærmynd af Kristjáni
í síðasta Helgarpósti er ég borinn fyrir dálítið
einkennilegum fullyrðingum um Akureyr-
inga og ýms persónuleg mál þessa okkar
mesta söngvara í seinni tíð. Þarna hefur
höfundur myndarinnar eitthvað ruglað
saman heimildarmönnum, allavega held ég
Akureyringa (þó þeir séu erfiðir) hvorki for-
dómafyllri né illvígari en afganginn af heim-
inum. Svo er líka erfitt (mannskemmandi) að
skilja í Reykjavík. Það vita bæði ég og aðrir
frá fyrstu hendi. En það særði mig þó sér-
staklega að hann skyldi ekki hafa neitt eftir
mér um „músíkmennsku" Kristjáns, sem
hann hafði þó talið mér trú um að væri mein-
ingin að gera og ég var svo glaður að segja
frá. Nú, en þetta var víst allt gert í bestu
meiningu.
HELGARPÓSTURINN 19