Helgarpósturinn - 08.12.1983, Blaðsíða 29

r u'

rokk, nútímalegt og straumlínu-
lagað, Bara-flokkurinn.
Valgeir: Þarna höfum við gott
dæmi um þrautseigju íslenskra
tónlistarmanna. Þetta eru ungir
menn frá Akureyri, rétt um tví-
tugt. Þeir munu vera búnir að
metta markaðinn fyrir norðan;
það nennir enginn að hlusta tíu
sinnum í röð á sömu hljómsveit-
ina, jafnvel þó það sé uppáhalds-
hljómsveitin. Samt rótast þeir
áfram á dugnaðinum. Það er nógu
erfitt að vera í hljómsveit í Reykja-
vík.
Guöný: Ég hélt að þetta væri
einhver útlend hljómsveit...
HP: Neinei, þetta er nýja Akur-
eyrarlínan. Uppreisnin gegn ofur-
valdi Ingimars Eydal...
Valgeir: Það er rétt, við fyrstu
hlustun mundi manni ekki detta í
hug að þetta væru íslendingar.
Það er greinilegt að þeir hafa lagt
sig eftir því að ná einhverju út-
lenskulegu sándi, sem kannski er
ekki óeðlilegt. Að vissu leyti er
það ekkert skrítið að ungum
mönnum finnist þeir hafa náð ein-
hverjum árangri þegar þeir eru
farnir að hljóma eins og sveitir útí
Englandi og Ameríku. Menn geta
svo haft sína skoðun á því hvort
það er skemmtilegt, leiðinlegt,
menningarlegt eða ómenningar-
legt...
HP: Nú hefur það komið fram að
ætlunin sé að kynna Baraflokkinn
erlendis, sem og fleiri plötur, er út-
landadraumurinn enn einu sinni
að teyma íslenska poppara á asna-
eyrunum?
Valgeir: Ja, Mezzoforte þurfti að
fara til útlanda til að fá almenni-
lega viðurkenningu hér heima.
Það getur auðvitað tekið á taug-
arnar að þurfa alltaf að gera sömu
fimmþúsund manneskjunum til
hæfis. Ég er viss um að Guðný
verður stundum leið á því að spila
fyrir gömlu áskriftarhestana.
Guðný: Já, auðvitað getur það
verið þreytandi fyrir okkur spilar-
ana að horfa alltaf á sömu andlitin
útí sal. En samkeppnin er svo
gríðarleg að það þarf bæði heppni
og peninga til að koma sér áfram
á hinum stóra markaði.
Valgeir: ...já, það er séns að spila
nýbylgjutónlist í Reykjavík...
Það kveður við nýjan tón og
öllu hrjúfari úr hátölurunum, ríf-
andi gítartónar, ágengur trumbu-
sláttur og í forgrunni hvell stúlku-
rödd sem ryður út úr sér miklum
orðaflaumi. Tappi tíkarrass, útgef-
inn af hugsjónamönnunum í
Gramminu.
Guðný: Neei, ég held að þetta
höfði ekki til mín. Satt að segja
finnst mér poppið ekki hafa borið
sitt barr síðan Bítlarnir hættu.
HP: En þú Valgeir, hlustar þú á
nýbylgju?
Valgeir: Ja, í mínum hópi er nú
yfirleitt kafað frekar djúpt í plötu-
bunkann eftir gömlu uppáhalds-
plötunum. Annars hlusta ég satt
að segja voðalega lítið á tónlist, en
slekk samt ekki á útvarpinu fyrr
en i fulla hnefana.
Guðný: Mér finnst oft að meiri
kunnátta gæti ekki komið að sök
í poppinu, að menn hefðu kunn-
áttu til að notfæra sér fjölbreyttari
hljómaganga....
Valgeir: Það getur nú samt verið
gaman að því þegar menn fara
uppá svið og kunna hérumbil ekki
neitt, einsog til dæmis sumar
hljómsveitirnar í Rokk r. Reykja-
vík. Ég man líka eftir því í mennta-
skóla að Bjólan samdi hin yndis-
legustu lög á kassagítar sem hann
kunni nákvæmlega ekki neitt á.
Hann bjó bara til sína eigin
hljómaganga.
Guðný: Það getur auðvitað
verið viss styrkur í þvi að kunna
lítið. Með aukinni kunnáttu verð-
ur manni yfirleitt betur ljóst hvað
maður kann í raun og veru lítið.
Samt held ég nú að það sé betra að
reyna að læra eitthvað smávegis
og sætta sig við sína vankunnáttu,
annars hljóta menn að staðna fyrr
eða síðar.
Það má heyra af tónum Tapp-
ans að hann hefur lært sitthvað
síðan forðum tíð í Rokk í Reykja-
vík og nýjabrum nýbylgjunnar
tekið að springa út. En ekki má
gleyma goðunum — Bubbi sjálfur
er með nýja hljómplötu um þessar
mundir, eins og endranær, liggur
manni við að segja — reyndar
safnplötu í þetta sinn, þúsund
þorska og uppúr.
HP: Ert þú Bubbamanneskja,
Guðný?
Guðný: Ja, þetta er nokkuð gott
lag (Þúsund þorskar). Hann og
Grýlurnar stóðu uppúr í Rokk í
Reykjavík....
HP: Ert þú Bubbabyltingar-
maður, Valgeir?
Valgeir: Ja, er þjóðin ekki farin
að bíða eftir nýrri byltingu. Það
virðist vera reglan að það verði
einhvers konar hvörf á umþaðbil
fimm ára fresti. Bubbi geystist
fram 1980, var það ekki? Stuð-
menn og Spilverkið voru fyrst á
kreiki um 1975, Trúbrot og Bjöggi
um 1970 og Hljómar um 1965,
þótt þetta sé kannski ekki alveg
einhlít kenning. Nú er Bubbi ekki
byltingarmaðurinn lengur og
kannski ekki svo langt í næstu kú-
vendingu.
Guöný: Mér heyrist þetta vera
frekar gamaldags, ekki ólíkt rokk-
inu eins og það var í gamla daga...
Valgeir: Mikið rétt — einfalt,
skiljanlegt og blátt áfram. En
flugið þarf samt ekki að vera
minna fyrir því.
Bubbi rúllar sinn glæsta feril á
safnplötunni og viðtalsbilinu á
Frakkastígnum að ljúka, þótt
margar plötur séu óheyrðar og
óspilaðar. Að lokum litil spurning
HP: Er plötútgáfan hér ekki
alltof einhæf?
Valgeir: Við erum náttúrlega
ofurseld markaðslögmálunum
hér eins og annars staðar. Neyt-
endur eru alltaf samir við sig og
kaupa það sem að þeim er haldið.
Það er auðvitað skiljanlegt að for-
leggjarar séu ekki óðir og upp-
vægir að gefa út plötur sem þeir
tapa á. Það er ekkert grín að tapa
peningum. Svo má heldur ekki
gleyma því að margir útgefend-
urnir eru rokkarar, börn síns tíma,
fólk sem fékk Bítlana i fermingar-
gjöf. En meiri breidd mundi nátt-
úrlega ekki saka, það eru ýmsir
fleiri afskiptir en klassíkerarnir, til
dæmis allir þeir ágætu djassistar
sem hér hafa verið að berja lóm-
inn um árabil. Það er fengur að
hverju nýju broti sem bætist í ís-
lenska músíkpúslið. Það má líka
reyna að fjárfesta svolítið í sálar-
heill fólks.
Guðný: Ég treysti mér ekki til að
dæma um ástandið í poppinu. En
frá minum bæjardyrum séð
vantar fyrst og fremst að íslenskir
flytjendur og tónskáld hafi tæki-
DREKAROG
SMÁFUGLAR
NÝ SKÁLDSAGA EFTIR
ÓLAF JÓHANN SIGURÐSSON
( þessari miklu skáldsögu leiðir höfundur til lykta sagnabálk sinn af Páli
Jónssyni biaðamanni, sem hófst með Gangvirkinu (1955) og hélt áfram
með Seiði og hélogum (1977).
Einn örlagaríkasti tími í sögu þjóðarinnar er magnaður fram í andstæðum
fortíðar og nútíðar, þjóðhollustu og þjóðsvika. Lesendur fá loks að vita
full deili á Páli Jónssyni og um leið er brugðið upp margbrotinni mynd
af íslensku þjóðlífi á fimmta áratugnum þar sem kímilegar persónur og
atvik fléttast inn í alvöruþrungna samfélagskrufningu.
Ritsafn Ólafs Jóhanns Sigurðssonar
ómissandi í bókasafnið. '
Mál
gefum qóðar bœktir
og menning
færi til að koma sínu efni á plötur.
Þá ætti kannski að vera meiri von
til þess að vinna opin hörtu á band
hinnar alvarlegri tónlistar.
Við svo búið var ákveðið að
hver hyrfi aftur til sinna atvinnu-
tækja — Guðný til fiðlunnar og
bogans, Valgeir til ryþmagítarsins
og blaðamaður til gömlu skólarit-
vélarinnar.
Hvað viltu helst
i jólagjöf?
Gunnar Jónsson 11.ára:
Mig langar f Poppbókina og áskrift
að barnablaðinu Æskunni.
Sigurður Björnsson 19 ára:
Ég vil góðar bækur, t.d.Við klettótta
strönd eða Kapphlaupið.
Sæunn Guðmundsdóttir 8 ára:
Viltu gefa mér bókina um Frú
Pigalopp eða Við erum Samar eða
Margs konar daga. Ha?
Pétur Pétursson 12 ára:
Poppbókina með viðtölunum við
Bubba og Ragnhildi og líka bókina
Til fundar við Jesú frá Nasaret.
Geir Jónsson 16 ára:
Helst vil ég eitthvað til að lesa,
t.d. Kapphlaupið og óskabók
íþróttamannsins, Ólympíubókina.
Sigríður Gísladóttir 14 ára:
Það væri gaman að fá bókina um
Lassa í baráttu og Poppbókina.
Æskan, Laugavegi 56
Sími17336
HELGARPÓSTURINN 29