Helgarpósturinn - 12.01.1984, Qupperneq 7

í undirheimumsólarlanda'Frásögn íslenskrar stúlku
eftir Hallgrim Thorsteinsson
Hann sannfærði hana
um að peningar hennar væru best
komnir í sinni vörslu. Þar væru
þeir öruggastir. Hún fékk honum
aleiguna frá íslandi, um 100.000
krónur, og hann sagði: ,,Ég skal
þrefalda þessa peninga fyrir þig.“
Þetta var í september 1981.
Vinir hans kalla hann Papa-
gayo, „Páfagaukinn". Þetta haust
lögðu hann og José, vinur hans,
ásamt tveimur öðrum upp frá
Lissabon í mánaðarreisu til nokk-
urra Evrópulanda: Spánar, Frakk-
lands, ftalíu, Svíþjóðar, Danmerk-
ur og síðasta stoppið hjá þeim var
í Hollandi. Ökutæki þeirra var
drapplitaður Opel af millistærð,
ekki áberandi bíll. Þetta var út-
pæld ferð. Hún leit út fyrir að vera
saklaus sumarleyfisferð um áifuna
en tilgangurinn var aðeins einn,
og hann fólst í síðasta stoppinu.
Vinirnir höfðu stundað um-
fangsmikla og ábatasama hass-
sölu á sólarströndum Spánar þá
um sumarið, í Malaga og Torre-
molinos. Tilgangur ferðarinnar nú
var að kaupa heróín í Hollandi fyr-
ir þennan vertíðargróða — og fyr-
ir peningana hennar. Vetursetu
höfðu félagarnir alltaf í Lissabon
og þar höfðu þeir komið sér upp
öflugasta hassdreifingarkerfi
borgarinnar og innflutningur
þeirra á hassi þangað frá
N-Ameríku nam hundruðum
kílóa. Nú vildu þeir breyta til og
kynna nýja vöru á markaðnum:
Stóra H-ið, hestinn, heróínið.
Þetta voru sko engir smákallar.
Þeir voru orðnir þreyttir á um-
stanginu í kringum hassið, auk
þess sem þeim fannst það ekki
gefa nógu mikið í aðra hönd. í
heróíninu var fólgin minni áhætta
(það var auðveldara að smygla
því en hassinu) og gróðinn var
mörgum sinnum meiri og fljót-
teknari. Fíkniefnalögreglan í
Lissabon uggði ekki að sér. Ekki
strax.
„Ég fór út til Spánar
með ferðaskrifstofu sumarið '81, í
júlí,“ segir hún. Hún vill halda
nafni sínu leyndu af skiljanlegum
ástæðum og við skulum kalla
hana Öddu. Adda var nýbúin að
slíta samvistum við sambýlis-
mann sinn eftir nokkurra ára sam-
band sem ekki gekk upp.
„Ég tók þá ákvörðun um að
taka eitt ár í það að lifa villt, lifa
óskynsamlega, flippa bara út.
Einn daginn var ég allt í einu stödd
á diskóteki í Torremolinos, sem
heitir Pipers. Það er kannski
dæmigert fyrir uppreisnarandann
í mér á þessum tíma að ég fór ein-
mitt á þetta diskótek, því að
Ingólfur Guðbrandsson hafði var-
að okkur sérstaklega við því að
sækja þangað. Hann vissi hvað
þarna fór fram. Þetta er miðstöð
fíkniefnaverslunarinnar fyrir stór
svæði í Evrópu. Pipers er glæsileg-
ur staður. Þarna inni eru þrjú
dansgólf, sundlaug og fleira en
yfirgnæfandi meirihluti þeirra
sem sækja staðinn eru karlmenn
— glæsilegir karlmenn.
Þarna hitti ég José. Hann vann
formlega í því fyrir Pipers að saf na
þangað ungum, fallegum stúlkum
af ströndinni, helst skandinavísk-
um stelpum, og þær íslensku þóttu
og þykja ... sérstakar. José var
eftirlýstur í Portúgal, en meðan
hann hafði vinnu þarna var ekki
amast við honum og eigandi stað-
arins hélt yfir honum verndar-
hendi. José var í uppáhaldi jafnt
hjá karlmönnum sem kvenfólki
vegna kyntöfra sinna. Hómó-
sexúalismi blómstrar þarna út um
allt og þykir sjálfsagður hlutur í
þessu umhverfi. Kyntöfrar eru
statussymból í þessum hópum og
karlmennirnir flykkjast að þeim
sem hafa útlitið með sér eins og
José. Hann komst langt bara á út-
litinu, en hann er líka harður af sér
og skarpgreindur. José, eins og
margir vinir hans, stefndi hátt í líf-
inu. Hann vildi verða auðugur; að-
ferðirnar skiptu hann engu máli.
Ef hann þurfti að leggjast með
vinnuveitandanum, þá var að
taka því.
José kynnti mig fyrir portú-
gölskum vinum sínum, þar á með-
al Papagayo. José hafði valið
Papagayo til að vera fulltrúi sinn í
Portúgal og stjórna fíkniefnadreif-
ingunni þar. Papagayo var 25 ára,
tveimur árum yngri en José."
Adda fór með Papagayo, José
og félögum á næturrölt. Hún seg-
ist fyrst hafa verið grandalaus en
síðan hafi hún „kveikt" á gæjun-
um og farið að kaila þá „mini-
mafiosa".
„Þeir urðu hálfsmeykir við mig,
enda aðeins vanir undirgefnum
og þöglum konum. Ég var öðru-
vísi í þeirra augum, spennandi og
lét ekki slá mig út af laginu. Þeir
voru hissa á mér, og báru mig á
höndum sér og síðustu viku ferð-
arinnar minnar eyddi ég með
þeim í lúxus og við dvöldum m.a.
í lystisnekkju eiganda Pipers-
diskóteksins.“
Adda fór heim til íslands með
ferðaskrifstofunni á tilsettum
tíma, en hún hafði aðeins verið
viku í Reykjavík þegar Papagayo
hringdi í hana. Hann var hrifinn af
henni og vildi fá hana út aftur.
Hún hugsaði sig um, en ákvað svo
að hrökkva ekki heldur stökkva.
Hún snaraði saman dágóðri fjár-
upphæð úr ýmsum áttum á
skömmum tíma, um 100.000
krónum á núvirði. Þetta átti að
vera framfærslueyrir hennar í
þann tíma sem hún nú ákvað að
eyða í útlöndum. „Eitt ár, ekki
degi lengur," ákvað hún, og hélt
til Lissabon. Þar hitti hún Papa-
gayo aftur: „Ég skal þrefalda pen-
ingana fyrir þig ...“ Það var ekki
laust við að hrifningin væri orðin
gagnkvæm.
„Þetta er geðveikis-
lega skarpur tappi, og já, ég býst
við að ég hafi verið fallin fyrir
honum. Hann var dómínerandi
gæi og foringi í sínum hópi. Ég lét
hann fá peningana mína en þeir
komu aldrei til baka eins og ég
vildi; það var eins og hann vildi
halda peningunum til að halda
mér hjá sér. Eg sá lítið af pening-
um eftir þetta, en fékk allt sem ég
þurfti."
Félagarnir héldu í innkaupa-
ferðina til Hollands en á meðan
dvaldi Adda heima hjá Papagayo,
sem bjó enn í heimahúsum í mið-
borg Lissabon, Camp Santana,
blönduðu hverf i þar sem búa mjög
ríkir og mjög fátækir. f Camp
Santana býr líka erkibiskupinn og
þar eru höfuðstöðvar lögreglunn-
ar í borginni. Steinsnar frá lög-
reglustöðinni er svo kaffihús,
Primaveira (vor), þar sem allar
megin fíkniefnameldingarnar fara
fram.
„Papagayo skákaði í skjóli fjöl-
skyldu sinnar, sem er vel metið
efri-millistéttarfólk. Hann var haf-
inn yfir grun. Meginbarátta lög-
reglunnar á þessum tíma beindist
líka gegn kókaínsmygli frá
Brasilíu. Eftir að strákarnir komu
heim frá Hollandi byrjuðu þeir á
því að kynna heróínið, koma fólki
á bragðið, og þeir byrjuðu að
„díla" í litlum mæli. Veltan varð
samt strax ofsálega mikil. Gramm-
ið, á núvirði, var selt á um 12.000
krónur og það var „köttað" (drýgt
með öðrum efnum) á ýmsan máta,
eftir því hver kaupandinn var. Og
þetta eru mun meiri peningar
þarna en hér. Verðið á gramminu
samsvaraði þannig tvöföldum
mánaðarlaunum verkamanns í
Portúgal.
Papagayo byrjaði strax að
neyta heróíns, strax í verslunar-
leiðangrinum. Fyrst tóku þeir
þetta í nös en fóru svo síðar að
sprauta sig. Ég sat bara hjá og
horfði á meðan þeir buðu í partí
og splæstu á nös. Ég fylgdist með
þessu eins og vídeói og pældi í því
þjóðfélagsástandi sem þessi ung-
menni .bjuggu við. Það var alls-
staðar verið að „díla“ og allsstað-
ar var vændi. Einn læknanemi
sem ég þekkti keyrði stelpuna
sína, sæta stelpu úr sveit, á fína
bari um 10-leytið á kvöldin og
sótti hana svo aftur klukkan 3—4
og hirti peningana. Þetta var fyrir
ofan minn skilning því að þetta
var svo elskulegt og viðkunnan-
legt fólk. En fyrir því var svona
lagað einfaldlega praktískir hlutir,
eðlilegt ástand. Það var hlegið að
mér þegar ég fór að furða mig á
þessu. Papagayo átti kost á sæmi-
lega vellaunuðu starfi á skrifstofu
í gegnum fjölskylduna, en hann
leit ekki við því. Hann vildi verða
ríkari en pabbi.“
Eftir því sem heróínneysla
Papagayo og félaga jókst því af-
skiptari varð Adda. Stressið í sölu-
mennskunni fór líka dagvaxandi
og þeir höfðu engan tíma. Hún
náði portúgölskunni illa og þeir
nenntu sjaldnast að tala við hana
ensku: Þeir stóðu í ströngu við að
koma efninu út til kaupendanna
sem gátu ekki án þess verið.
Framhald. á nœstu síðu
HELGARPÓSTURINN 7