Helgarpósturinn - 12.01.1984, Síða 25

handrrt
hlustendur
vlrKum
'lrr>anns
.arins „f
stúdiói
af „virkum
HálUimi
ðramrriafón
Bás 1 Kl
hringia-
og það er blanda af öfund og stríðni
í rödd þeirra. Kristín svarar þessu
ekki, heldur tekur strax til við að
búa viðmælendur sína undir viðtal-
ið sem á að útvarpa eftir fáeinar
mínútur. Þeir eru greinilega svolítið
kvíðnir, augljóslega óvanir útvarps-
viðtölum og tvístíga báðir and-
spænis ráðleggingum Kristínar.
Þegar að viðtalinu kemur reynast
viðmælendurnir ókei, en Kristín
hinsvegar svo illilega hás að spurn-
ingar hennar heyrast varla. Handan
glersins er blótað mikinn, sumir
kveikja sér í sígarettu í ofboði, aðrir
strjúka af sér ennissyitann. Þórir
tæknimaður freistar þess að skýra
rödd Kristínar með fiffi í tækniborð-
inu. En svo ræskir Kristín sig ósköp
pent í áheyrn aiþjóðar og allt fer vel
að lokum.
Lokastef þáttarins er sett í gang
að viðtalinu ioknu: Klukkan er niu
og menn stíga úr stólum sínum og
rétta úr bökum. Spurningar heyrast
hvort þetta hafi ekki bara verið
ágætt.
Menn eru á því að svo hafi verið.
/ Hvassaleiti
Öllu meiri umferð er komin á göt-
ur borgarinnar þegar tíðindamenn
HP stíga upp í bifreið sína á bíla-
stæði Ríkisútvarpsins Skúlagötu, en
þegar þeir lögðu henni þar. Og tals-
vert farið að birta af degi. Það er
haldið sem leið liggur upp í Hvassa-
leiti. Þar ku Rás 2 vera til húsa, ein-
hversstaðar neðst í kjallara nýja
útvarpshússins.
„Hringdu í Jón Ólafs, hann hefur
örugglega sofið yfir sig,“ er fyrsta
hljóðsamsetningin sem við greinum
úr húsakynnum Rásar 2 þegar
þangað er komið. Það er Páll Þor-
steinsson sem þeinir þessum orðum
til Ásgeirs Tómassonar. Á milli
þeirra situr þögui kona um þrítugt
sem ég labba að og segi: ..Komdu
sæl og blessuð, Sigmundur heiti ég
og þetta er Einar ijósmyndari. Við
erum frá HP og ætlum að fá að fyigj-
ast meö útvörpun morgunþáttarins
vkkar."
Hún kveðst heita Arnþrúður og
segir: ,,En sætt af ykkur. Það er
loksins að maður fær að dást að öðr-
um andlitum en þeirra þremenning-
anna milli klukkan tíu og tólf á
morgnana!
Annars erum við að fara yfir
handritið að þættinum," bætir hún
við. Ég fæ að kíkja á eitt handritið
þegar Páll Þorsteinsson hefur lokið
við að Ijósrita orginalinn í
fimmgang, þ.e.a.s. eitt eintak á
hvern umsjónarmann og það
fimmta handa tæknimanni. Þarna
kemst maður að því að allt sem þau
láta frá sér fara í þættinum — svo
eðlilega og frísklega sem þau mæla
það af munni fram — er í rauninni
orðrétt skrifað upp á sirka fimmtán
síðna A fjóra. Hvert lag sem spila á
í þættinum er skrifað niður, af
hvaða plötu það kemur, tímaiengd
þess og meira að segja sekúndu-
fjöldinn frá því lagið hefst og fyrsti
söngur í því heyrist er gaumgæfi-
lega skráður niður svo vita megi
livað hægt er að tala iengi með upp-
hafsstefjum þess á fóninum. Svolítið
fiókið finnst manni.
Víöáttukátur
„Jon er á leiðinni," segir Ásgeir
og leggur síintólið á. ,,Er þá ekki
best að fara að raöa plötunum."
Arnþrúöur rennir forláta rekka á
hjólum upp að básnum þeirra og
karlpeningurinn tekur til við að
raða plötunum þar ofan í, alit eftir
fyrirfram ákveðinni röð svo tækni-
maðurinn fipist ekki við plötusnúðs-
verkið þegar þar að kemur. Þetta er
svona kvart hundrað hljómskífa að
því er ég best fæ talið.
„Var ekki annars kaffi á könn-
unni," spyr Páll sjálfan sig og ráfar
fram í kaffistofu. Ég á eftir. „Ef það
er eitthvað sem kemur manni öðru
fremur í stuð, þá er það rótsterkur
kaffiandskoti," segir hann. „Og þar
eð maður þarf að vera alveg víð-
áttuhress í útsendingu, drekkur
maður ósköpin öll af kaffi á morgn-
ana.“
Klukkuna vantar korter í tíu og
Jón Ólafsson er mættur með tölu-
vert af stírum á augnhvörmunum.
„Þó maður sofi nú einu sinni yfir
sig," segir hann í umkvörtunartón
þegar starfsfélagar hans tæpa á
þessari hæpnu mætingu hans. Jón
skvettir í sig einum kaffibolla, bítur
tvisvar í rúnstvkki og með það er
hann hlaupinn á eítir hinum inn í
stúdíó. Páll fer fyrir hópnum með
hljómplöturekkann rúllandi á und-
an sér, Þau eru í stuði og gera óspart
grín hvert að öðru, aliskyns brand-
arar fjúka sem varða jafnt klám sem
ófarir náungans.
Gulli tæknimaður situr inni í
stúdíói og lætur sér fátt um finnast
þótt hann fái nokkrar óvægnar
sendingar frá fjórmenningunum.
Hann er með hugann við böndin
sem geyma auglýsingarnar og
kynningarstefið.
Þau eru sest við stúdíóborðið,
komin með heddfóna á hausinn og
gjóa augunum á handritin sem
liggja fyrir framan þau. Þar til Páll
öskrar: „Eru ekki ailir hressir?"
Langt „jú“ heyrist frá hinum. Þetta
er eins og handboltalið að ná upp
stemmningu fyrir landsleik, nema
hvað það eru aðeins fjórir inn á.
Hvað fór úrskeiöis?
Allt í einu stendur Arnþrúður upp
og segir eitthvert sambandsleysi
vera milli heddfóns og stjórnborðs
hjá sér. Klukkuna vantar tvær
mínútur í tíu þegar hún rykkir ein-
hverri leiðslu úr sambandi í stjórn-
borðinu. Gulli tæknimaður biður til
guðs og spyr „iivern andskotann
varstu að gera stelpuskjáta?" Þrúða
fer í kerfi. Karlpeningurinn leggst
allur sem einn yfír stjórnborðið og
hver og einn þykist vita hinum
betur hvað hafi íarið úrskeiðis.
Klukkan tifar. „Það vár þessi," segir
sökudólgurinn og bendir á eina
leiðsiuna. „Þú gast nú sagt það
strax," segir Gulli, stingur í sam-
band og rýkur því næst i sæti sitt,
pústar í þrjár sekúndur. Og setur
svo kynningarstefið góða i gang.
Arnþrúður hlær lymskulega.
Það er Páll Þorsteinsson sem býð-
ur góðum hlustendum góðan dag-
inn og svo framvegis. Síðan kemst
fyrsta lagið á snúning. Og þjóðin
dansar við fiskhreinsunarborðin
eða við hvað hún nú vinnur...
sþ'ákka í mönnu
n ennÞá syfjaðu
kynn,
'/ödd. Jór
syfjaður s
:rKaroar.
tasP,ega hálfan
Komiun
„Ég býst við að almenningur
geri sér ekki ljósa grein fyrir þeirri
ofboðslegu undirbúningsvinnu
sem þarf til að halda úti svona út-
varpsþætti. Þessu má líkja við ís-
jaka að því leyti að níu tíundu hlut-
ar vinnunnar sem fer í þetta, heyr-
ist aldrei."
Páll Þorsteinsson segir þetta.
„Það er sitthvað góð eða slæm
afþreying," heidur hann áfram.
„Góð afþreying á að auðga hvers-
dagsamstur . manna, létta undir
með þefm og gera þn frísklegri til
vinnu. Þetta reynum við í morg-
unútvarpi Rásar 2 með því að
ieika góða músík sem á að höfða
til ailra. Nei, þetta er ekki vin-
sældalagaþáttur."
Þessi kvarthluti morgunút-
varpsins á Rás 2 segir það eitt af
megin markmiðum þáttarins að
vera í góðu sambandi við hlust-
endur. „Við reynum að gleðjast
með þeim í hversdagsleikanum
og hjálpa þeim að lita hann fjör-
ugum iitum," segir Páll.
„Það er annars alveg makalaust
hvað Islendingar eru kaldir að
hringja, eða eigum við að segja
hvað þeim finnst gaman að kom-
ast í útvarpið. Það hringja til okk-
ar tugir og alil upp í hundrað
manns á hverjum morgni. Feimni
hrjáir ekki mörlandann, og þó
hann sé kahnski ekki eins tilfinn-
ingalega hress og Spánverjar sem
jafnan gráta með sinni gteði, þá er
hann óhræddur við að tjá sig.
Sumir hverjir eru víðáttuhressir."
Og hressileiki er einmitt eitt af
höfuðmerkjum umsjónarmanna
morgunútvarpsins á Rás 2. Varla
eru þeir allir svo últraskapgóðir
alla morgna sem raun virðist vera
við hlustun?
„Við eigum vissulega okkar
slóppu morgna eins og aðrir. En
þegar og ef einhver okkar hefur
slysast veggjarmegin fram úr
rúminu og reynist tiltakaniega
skapillur þegar hauii mætir til
vinnu, þá kemur sér vel að við
erum fjögur sem stöndum í þessu
og þannig er auðgert að hlifa þjóð-
inni við flýlupokanum þann morg-
uninn. Hiustendur mega ekki
gjaida þess þegar eitthvert okkar
■ á slæman dag. Þetta á að vera líf-
legur og hress þáttur og það verð-
ur að gilda um okkur sem tölum,
jafnt og þá tóna sem við kynnum."
Páll er spurður hvort það kosti
ekki töluverða streitu að þurfa að
vera sífellt á varðbergi gagnvart
réttri málnotkun í beinni útsend-
ingu morgunþáttanna.
„Ef ég væri að lesa Ijóð í beinni
útsendingu, segjum til dæmis
Passíusálmana eða Einræður
Starkaðar eftir Einar Ben., þá færi
ég náttúrlega í vínkil ef ég mis-
mælti mig. En morgunútvarpið er
sem betur fer annars eðiis. Þetta
er meira spjall lijá okkur en beinar
einræður og að því leyti er
kannski eðlilegra að við mismæl-
umokkur endrum ogsinnum, eins
og flest fólk gerir í almennu tali,
þó svo að hitt sé vissulega áíski-
legra."
Er þig ekki farið að klígja við
dægurlögum?
„Gríðarlegur áhugi á skalla-
poppinu hefur varnað því hingað
til og svo einnig hitt að við þessa
útvarpsþáttagerð hef ég starfað
með skemmtilegu fólki og fjör-
ugu. Þannig er enginn dagur öðr-
um líkur þó svo að viðfangsefnið
sé alltaf það sama að eðli til."
En hvað með hlustandann,
hversdagshetjuna úti í bæ; eru
ekki líkur á að húnfái ógeð ádæg-
urmúsík þegar tímar líða fram?
„Það er náttúrlega hætt við að
rásin staðni ef samá fóik heldur
um stjónvölinn lengur en góðu
hófi gegnir. Stöðinni er iífsnauð-
synlegt að geta alið upp góða
þáttagerðarmenn, útvarpsmenn
framtiðarinnar sem koma til meö
að endurnýja og viðhalda fersk-
leika stöðvarinnar með nýjum
hugmyndum. Áhugi á dægur-
músík hverfur náttúrlega aldrei.
Það er hinsvegar spursmál hvern-
ig honum er best við haldið. Mér
finnst Rás 2 ágætt svar við því sem
stendur."
i
•í
I

HELGARPÓSTURINN 25