Helgarpósturinn - 23.02.1984, Síða 24

ERU FLEIRI MEÐ
eftir Hallgrim Thorsteinsson myndir Jim Smart
Þaö uantar eina tölu upp á ad madur klári eina línu
eda tvœr, klári fyrstur allra tölurnar á hornunum eda
allar tölurnar í reitnum. Suei mér þá efég er ekki far-
inn aö suitna í lófunum af spenningi. Og suo smellur
allt saman í lokatölunni — hin hárfína kerník lukk-
unnar kemur meö lausnina á silfurfati í upplestri bing-
óstjórans. Og þá er rétti tíminn til aö öskra ,,BINGÓ!“
Ekki fyrir mig samt. Þaö uar annar sem fékk bingó,
einhuer kona úti ísal. Síðasta talan mín brosir uppöru-
andi til mín upp ár bingóbókinni: kannski í nœstu um-
ferö. . .
„Fleiri meö bingó?“ spyr bingóstjórinn og þegar svo
reynist ekki vera fer aöstoöarmaöur hans meö út-
tektarmiöa upp á 2.500 krónur til konunnar úti í sal.
Ég ákveö aö tala uiö hana á eftir.
Bingóstjórinn tekur aftur til uiö aö þylja upp tölurn-
ar sem birtast huer af annarri á bingóuélinni hjá hon-
um af hreinni tiluiljun. Eftir nokkrar tölur er aftur
öskraö ,,BINGÓ!“ úti ísal. Slembilukkan skáskýst líka
framhjá mér í þetta skiptið og framhjá hinum 228sem
eru mœttir í kjallara Templarahallarinnar, IOGT-
húsinu uiö Eiríksgötu, þetta fimmtudagskuöld.
Ég hélt alltaf aö það væru bara
miðaldra konur og eldri sem
kæmu á bingó. Ekki aldeilis.
Þarna var samankominn þver-
skurður íslensku þjóðarinnar. Að
vísu bar mest á konum í þessum
þverskurði og margar þeirra voru
iíklega komnar yfir fimmtugt en
karlþeningurinn átti líka sína full-
trúa á þessu templarabingói og
yngsta kynslóðin lét ekki heldur
sitt eftir liggja.
„Hingað kemur alls konar fólk,“
segir Asa Jörgensen, sem hvað
lengst hefur séð um bingóin fyrir
templarana. „Þetta er fólk á öllum
aldri og úr öllum stéttum,það er,
alltaf mikið um það að eldra fólk
komi hingað til að hitta annað fólk
en hér eru líka oft heilu fjöl-
skyldurnar, hérna blandast aid-
urshóparnir mjög vel.“
*
Inýlegri Helgarpóstsgrein
kom fram að íslenska þjóð-
in er lotteríssjúk. Hún selur
sjálfri sér 13 happdrættis-
24 HELGARPÓSTURINN
miða á hvert mannsbarn á ári og
stendur víða í biðröðum til að
komast í Rauðakrosskassana.
Knattspyrnuáhugamenn fjár-
magna stóran hluta íþróttastarfs-
ins með því að geta upp á úrsiitum
í ensku knattspyrnunni og bingó-
fólkið fjármagnar templarana,
ýmis félagasamtök og Sigmar Pét-
ursson, veitingamann í Sigtúni.
Meira um hann síðar.
I Reykjavik er hægt að fara á
bingó sex sinnum í viku, stundum
oftar. í kjallara Tempiarahallar-
innar er haldið bingó tvisvar í
viku, á mánudags- og fimmtudags-
kvöldum. Reykjavíkurdeild Stór-
stúku íslands rekur það. Templ-
arar reka einnig bingó í Tónabæ
tvisvar í viku, á miðvikudags- og
sunnudagskvöldum. Þar er það
sjálf Stórstúka Islands sem sér um
fjörið. Svo er haldið bingó tvo
daga í viku í Sigtúni, á þriðjudags-
kvöldum og laugardagseftirmið-
dögum. Vinningar í þessum bingó-
um eru frá 25-35.000 kr.í hvert
skipti. Upphæðin skiptist eftir
fjölda umferða og milli manna ef
fleiri en einn vinna í einstökum
umferðum. Hæsti vinningur í
Templarahöllinni er nú 9000
krónur, 15.000 krónur í Tónabæ
og 12.000 krónur í Sigtúni. Svo
eru alltaf öðru hverju haldin stór-
bingó á vegum ýmissa félaga-
samtaka og fyrirtækja. Ferðaskrif-
stofurnar eru t.d. með bingó á
kynningarkvöldum sínum og
bjóða þá utanlandsferðir í verö-
laun. Ekki er óalgengt að bílar séu
í verðlaun á stórbingóum félaga-
samtaka, eða þá ýmisskonar
heimilistæki.
Bingó er einfalt spil,
hreinasti barnaleikur
fyrir þá sem kunna að
telja upp að hundrað.
Það þarf ekkert að hugsa — bara
fylgjast með, merkja við tölurnar,
7, 9, 13, o.s.frv. og treysta því svo
að heppnin, sem vonandi er með
manni, sjái fyrir því að „réttu" töl-
urnar verði lesnar upp sem fyrst.
Eg var varla sestur þegar bingó-
stjórinn byrjaði að lesa upp töl-
urnar í kjallara Templarahallar-
innar. „Við spilum eina línu í sama
reitinn eða hornin, vinningur er
vöruúttekt fyrir 700 krónur og
fyrsta talan er 37 . . .37 . . .“
Fólkið í salnum grúfir sig yfir
bingóbæklingana sína og merkir
við 37. Flestir eru með rauða túss-
penna og setja kross, strik eða
hring á töluna. Þessir bingóbækl-
ingar eru enskir og aðeins notaðir
á bingóum í Templarahöllinni.
Annars staðar eru notuð bingó-
spjöld. „77 .. .77... “ segir bingó-
stjórinn. Ása Jörgensen situr á
móti mér við borðið og merkir í
þrjá bæklinga. Hver bæklingur
kostar 150 krónur. Flestir kaupa
einn eða tvo, margir eru með þrjá
og einstaka maður með allt upp í
sex-átta stykki. Ég er að spyrja um
hitt og þetta varðandi þennan fjör-
uga fjölskylduleik inn á milli taln-
anna sem glymja í hátalarakerf-
inu: Hvað eru margir á þessu
bingói?
„Svona 230 manns. Þú lentir á
góðu bingói. . .“
„72 . . .72 . ..“
„ . . .ertu búinn að merkja 72?
Sjáðu, hver tugur er í lóðréttri röð
niður blaðið, sko, 10, 20. . .“
„6 . . .“ þrumar bingóstjórinn.
”6 . . .“
„Sex er þá í fyrstu lóðréttu röð-
inni, þarna já," segir Ása og lóðsar
mig, nýgræðinginn, um fyrstu síð-
una í bingóbæklingnum. „Það er
aldrei talað saman meðan þetta
er,“ segir hún. „Það er bara talað
saman í hléum." Og þetta er satt
hjá henni. Ég verð að hafa mig all-
an við með einn bækling. Hvernig
gengur þeim sem eru með fjóra og
fimm? Fólk grúfir sig yfir borðin
og spennan magnast eftir því sem
fleiri tölur eru lesnar upp. Nú á ég
þrjár tölur eftir í lárétta línu. Þá
kallar hjáróma rödd úti í sal:
„Bingó" og vonir manna bresta
allt í kringum mig. Salurinn, sem
var frosinn fastur af spennu,
þiðnar skyndilega og í kiiðnum,
sem magnast á augabragði, má
heyra muldur eins og: „andskot-
ans“ eða „djöfull, mig vantaði
bara 40.“
etta er auðvitað
leyndarmálið bakvið
vinsældir bingósins.
Mann vantar alltaf svo lít-
ið upp á að fá bingó — maður er
alltaf næstum því búinn að vinna.
Svo er tekið til við aðra umferð af
19 þetta kvöld. Ég passa mig á því
að missa ekki af tölu, það gæti
kostað mig hundruð, ef ekki þús-
undir króna!
Ása fær bingó á miðspjaldið sitt
í næstu umferð. Vinnur 700 króii-
ur. 51, það var lausnartalan. „Ég
átti eftir 51, en ég var ekkert að
bíða eftir henni. Það þýðir ekkert
að bíða eftir tölunum. Þegar mað-
u.r bíður eftir þeim, þá koma þær
ekki. Þær koma frekar ef maður
bíður ekki,“ segir hún. Hún ætlast
til að ég trúi henni. Ég er skeptísk-
ur á þessa speki, en hvað veit ég?
Hvenær verður maður heppinn?
Svarið felst líklega í orðtakinu vel
kunna: það er aldrei að vita. Sam-
kvæmt því sem Ása segir er ekk-
ert betra að bíða og vona, jafnvel
verra. Og hún talar af áratuga-
langri reynslu af bingóspili.
Hún fræðir mig örlítið meira um
leyndardóma heppninnar. „Sumir
eru heppnari en aðrir. Fá hvern
vinninginn á fætur öðrum. En það
er eins og þetta komi í tímabilum
hjá þeim. Stundum fá þeir ekkert,
stundum marga vinninga sama
kvöldið. Hún segir mér frá hafn-
firsku konunni sem hefur oft feng-
ið aðalvinninga í bingóum og einu
sinni hæsta vinninginn í happ-
drættinu líka. Þessari konu er ekk-
ert gefið um að tala um heppni
sína.
„Þetta er svona svipað og í lífinu
almennt," segir templari, sem ég
hitti á ganginum í hléinu. „Sumir
fá alla vinningana, aðrir ekki
neitt. Heppnin loðir við sumt fólk,
ógæfan eltir aðra. Það skiptast á
skin og skúrir í þessu eins og
öðru.“
— Færðu oft vinning? spyr ég
konuna sem vann 2.200 krónur í
síðustu umferð fyrir hlé. Hún er á
sextugsaldri, góðleg kona.
„Já stundum."
— Hvað hefurðu unnið mest?
„Ég hef unnið videótæki og
tvær utanlandsferðir."
— Og hvert fórstu?
„Ég fór til Majorka, en svo á ég
ennþá inni Parísarferð úr Sam-
vinnuferðabingói á Hótel Sögu.
Ég vann Majorkaferðina í Sigtúni
á Útsýnarbingói.
— Hvenær ætlarðu til Parísar?
„Ég veit það nú ekki.“
— Hvað finnst þér skemmtileg
ast við bingóið, er það vinnings-
vonin?
„Mér finnst bara gaman að
þessu. Mér finnst maður slappa af.
Þetta er jafngóð afslöppun og að
horfa á góða mynd í sjónvarpinu.
Ég kom ein núna en ég kem líka
oft með vinum mínum. En ég er
ekkert að draga þá með mér, þeir
fá kannski ekki neitt og leiðist
bara.“
— Það er lítið talað saman á
bingói?
„Já, þess vegna slappar maður
svo vel af.“
*
hléinu spjallar fólkið
þó saman. En mjög margir
halda áfram að spila og
þar kennir ýmissa grasa. Það
er spilað bridds, vist, á einu borð-
inu eru eldri hjón að leik með eld-
spýtustokk á borðbrúninni og á