Helgarpósturinn - 16.08.1984, Blaðsíða 19

MYNDBOND
Herra leiksins
Á flestöllum videóleigum er biðlistinn
langur þegar spurt er eftir Master of the
Game (Herra leiksins). Hin langa fjölskyldu-
saga afþreyingarhöfundarins Sidney Sheld-
on (The other side of midnight, The Naked
Face og m.fl.) inniheldur einnig allt sem met-
söluformúla býður upp á; valdabaráttu,
spennu, auðæfi, ástir, hatur og morð, öllu
pakkað inn í makalausa fjölskyldukróníku
sem teygir sig yfir þrjá ættliði í eina öld.
Master of the Game er þriggja spólu pakki og
hver spóla rúmir tveir tímar. Hér er á ferðinni
nýleg bandarísk sjónvarpskvikmynd sem
þeir John Nation og Paul Yurick hafa skrif-
að eftir sögu Sheldons. Þættirnir þrír heita
James McGregor, Kate Blackwetl og Eoe og
Alexandra. (Mönnum er bent á að sjá þætt-
ina í þessari röð.) Við skulum ekki brjóta
mikið heilann um rétthafa myndbandanna
af Master of the Game en við getum aðeins
fullyrt að þættina er hægt að fá á flestum
leigum þessa dagana.
'James McGregor segir frá samnefndum
Skota, sem kemur ungur að árum til Höfða-
borgar í S-Afríku árið 1883. McGregor (lan
Charleson, m.a. Chariots of Fire) kemur sér
til þorpsins Klipdrift þar sem demantsæðið
er í fulíum gangi. Hann lendir í klónum á trú-
uðum hollenskum braskara Solomon að
nafni (Donald Pleasence) sem rúir hann inn
að skinni og reynir að myrða eftir á. En Mc-
Gregor er bjargað frá hrægömmunum af
negranum Banda (Johnny Sekka) og í sam-
einingu komast þeir yfir mikinn demantsauð
áður en leiðir þeirra skilur; James McGregor
leggur grunninn að heimsveldi sínu en
Banda notar demanta sína til að byggja upp
andóf þeldökkra gegn kúgun hvíta manns-
ins í S-Afríku. (Þeirri baráttu er ekki lokið
ennþá eins og menn vita.) McGregor snýr
Vídeópopp
Þrátt fyrir að varla sé nokkurstaðar á jarð-
arkringlunni að finna fleiri vídeótæki, sé
miðað við höfðatölu, en hér á íslandi, er það
nú svo að fram að þessu hafa þeir sem flutt
hafa inn áteknar vídeóspólur ekki sett þær á
almennan markað. Víða erlendis er þó hægt
að kaupa sér kvikmyndir í búðum og er t.d.
verð á slíkum spólum nú komið piður í um
það bil 20 pund í Englandi.
Með videóvæðingunni hafa líka aukist
möguleikar ýmissa hljómlistarmanna á að
koma tónlist sinni á framfæri, ekki einungis
í tónum, heldur og á myndmáli. Hafa popp-
tónlistarmenn notfært sér þennan nýja miðil
í auknum mæli og í Bretlandi er slíkt efni
með því vinsælla, sem hægt er að fá keypt
á vídeóspólum. Lítið hefur verið um að efni
sem þetta væri að finna hér á vídeóleigum til
þessa og það er þá ánægjulegt til þess að vita
að Fálkinn hefur hafið innflutning á efni með
popphljómsveitum.
Eg fékk að hafa heim með mér um verslun-
armannahelgina nokkrar slíkar spólur til
þess að kynna mér hvers eðlis efni þeirra
væri. Hér var um að ræða myndir með ABC,
Big Country, The Jam, Siouxie & the Ban-
shees og Dexy’s Midnight Runners.
The Jam — Snap
The Jam sendu í fyrra frá sér tvöfalt plötu-
albúm með bestu og vinsælustu lögum sín-
um og kölluðu það Snap. Um svipað leyti var
sett á markað vídeóspóla, þar sem er að
finna um það bil helming þeirra laga sém
voru á plötunum, eða nánar tiltekið 15 lög.
Er hér um að ræða myndir sem spanna all-
an feril hljómsveitarinnar og er byrjað á In
The City en nýjasta lagið er The Bitterest
Pill. Þetta eru myndir sem eru svipaðar því
sem við íslendingar eigum að venjast úr
Skonrokki, þar sem hljómsveitin kemur
fram og ,,mæmar“eftir áður uppteknum lög-
um. Það þarf þó ekki að vera leiðinlegt að
horfa á slíkt og víst er að Jömmurunum tekst
aftur til Klipdrift og þá getur Solomon farið
að biðja fyrir sér. Efni þáttanna skal ekki
rakið hér í smáatriðum en McGregor barnar
og giftist síðan dóttur Solomons, Margréti
(Cherie Lunghi). Dóttir þeirra verður síðan
aðaluppistaða þáttar númer tvö, Kate Black-
well. Sá þáttur spannar árin frá fyrri heims-
styrjöld til upphafs sjötta áratugarins og fjallar
um hvernig Kate byggir auðhringinn áfram
og festir hann í sessi. I þeirri baráttu er ekk-
ert heilagt, hún fórnar jafnvel listaframa og
geðheilsu sonarins Tony (Harry Hamlin) í
því skyni að gera hann að arftaka. En áður
en Tony gengur af göflunum verður hann
pabbi tvíburastúlkna, Eve og Alexandra,
sem eru burðarstoðir þriðja þáttar og þriðja
ættliðar. Þær eru eins og sól og skuggi, Alex-
andra blíð og jákvæð, Eve með snák í hjarta
stað. Þessi þáttur gerist á sjötta áratugnum
og til dagsins í dag og þar er heldur betur
gripið til óhefðbundinna vopna í baráttunni
um McGregor-auðinn sem liggur í fjölskyldu
fyrirtækinu Kruger Brent. Þáttaröðin endar
þar sem hún hófst; í stórafmæli öldungsins
Kate Blackweil; allir eru nú orðnir hrjáðir og
bugaðir eftir valdastríðið, fjölskyldumeðlim-
ir annað hvort geðbilaðir, afskræmdir í and-
liti eftir fólskulegar lýtalækningar eða
niðurbrotnir á líkama og sál. En áfram skal
haldið. Gamla Kate á eina von eftir,
dóttursoninn Robert sem er undrabarn á
tónlistarsviðinu. Og myndin endar við
fjölskylduborðið, þar sem Kate lofar að
styðja hann og segist elska, en við sem
höfum þraukað í rúma sex tíma fyrir framan
vídeóið vitum, að hann er eini hugsanlegi
erfinginn að auðæfunum og Kate mun gera
allt sem í hennar valdi stendur (og það er
ekkert lítið) til að brjóta niður
tónlistaráhugann og gera Robert að flaki í
viðleitninni við að dubba hann upp í for-
stjóra.
vel upp í eftiröpuninni. Satt að segja
skemmti ég mér ágætlega við að horfa á
spólu þessa, enda löngum verið fremur veik-
ur fyrir Jam. Það vakti hins vegar athygli
mína hversu litla vinnu Paul Weller og Co.
virtust leggja í þetta. Sviðsetning er yfirleitt
fremur einföld og lítið um að reynt væri að
gefa myndunum aukið líf með myndeffekt-
um til dæmis. Það kann að vera að ástæðan
fyrir þessu sé að elstu myndirnar eru frá
1977 og síðan hafa þessir hlutir þróast ótrú-
lega hratt og það er einnig þannig að eftir
því sem myndir þessar færast nær okkur í
tímanum er meira lagt í vinnu þeirra.
ABC — Mantrap
Þessi spóla hafði nokkra sérstöðu af þess-
um fimm, vegna þess að ABC eru í mynd
þessari að reyna að búa til sögu í kringum
lögin sín. Eins konar njósna- eða sakamála-
sögu og heldur er það nú daufur þriller sem úr
verður. Lögin eru vegna þessa fremur fá og
í raun stendur þessi mynd hvorki sem tónlist-
armynd né spennumynd. Auk þess sem ber-
lega kemur í Ijós að Martin Fry (söngvari
ABC), sem fer með aðalhlutverkið.er heldur
lélegur leikari. Stærsti kostur þessarar
myndar er að tónlistin hefur verið tekin aft-
ur upp og í þetta skipti að mestu á hljómleik-
um en til að fá þau til að falla inn í söguna hafa
þau víða verið bútuð í sundur eða þá að
nauðsynlegt hefur þótt að koma inn töluðum
texta til þess að fólk tapaði ekki efnisþræð-
inum, sem raunar er svo barnalegur að ég
ætla mér ekki að rekja hann hér. Eg gat sem
sé með sæmilegu móti horft á þessa mynd
einu sinni og þá tónlistarinnar vegna en ég
er hræddur um að ég nennti ekki að setja
hana aftur á tækið.
Dexy’s Midnight Runners
— The Bridge
Þessi mynd er tekin á hljómleikum með
Kewin Rowland og hljómsveit hans 10. októ-
ber 1982 í Shaftesbury Theatre í London en
á þeim tíma ferðuðust Dexy’s um Bretland
og héldu tónleika sem þeir kölluðu The
Bridge. Þótti ferð þessi sérlega vel heppnuð,
þó svo einhverjir fyndu að þvi að þeir væru
of vel æfðir fyrirfram og var þá ekki átt við
tónlistina einvörðungu heldur og sviðsfram-
komuna. En mynd þessi er sem sé fimmtíu
mínútna útdráttur úr þessu prógrammi og
víst er að það er greinilegt að þetta er allt vel
æft, en það kemur síður en svo í veg fyrir að
það sé hin besta skemmtun að horfa á mynd-
ina. Tónlistin, sem að mestu er upprunalega
af Too Rye Aye plötunni, er sérlega lífleg og
er flutningur hennar allur í hæsta gæða-
flokki og það verður að segjast eins og er að
mér þótti þetta langsamlega skemmtilegasta
myndin af þessum fimm.
Siouxie & the Banshees —
Nocturne
Siouxie & the Banshees er svo sem kunn-
ugt er ein af þeim hljómsveitum sem komu
fram með pönk-bylgjunni í kringum 1977
eða 78 en þessar hljómsveitir áttu það allar
sameiginlegt að rísa upp og gefa frat í hina
svokölluðu „dinósaura” í poppinu, það er
hljómsveitir eins og Y es, Pink Floyd, Genesis
ofl., sem aðeins skemmtu áheyrendum sín-
um í stórum hljómleikasölum, jafnframt því
sem þær tóku sér mikinn tíma í stúdíóum til
þess að gera plötur sínar. Banshees er nán-
ast eina hljómsveitin sem eftir lifir af ’77-
hljómsveitunum og það er nú svo komið fyr-
ir þeim að þau taka sér orðið mikinn tíma til
að gera plötur, fara nær aldrei í hljómleika-
ferðir en koma þó stöku sinnum fram í stór-
um hljómleikahöllum. Þau eru sem sé farin
að gera hlutina á nákvæmlega sama hátt og
hljómsveitirnar sem þau risu gegn hafa gert.
Það þótti þó taka steininn úr þegar þau
Master of the Game er að öllu jöfnu prýðis-
góð afþreyingarmynd. Það er einkum röð
frábærra leikara auk glæsilegrar og trúverð-
ugrar umgjarðar sem gerir þættina eftir-
minnilega. Góð og hreyfanleg myndataka
og afbragðsbúningar (Raymond Hughes)
styrkja þessa trílógíu ennfremur. Myndin
gerist um heim allan og mikið lagt í að end-
urskapa tíma og rúm. Helstu veikleikar
þáttanna er sagan sjálf, sem hefst á sann-
ferðugan hátt (fyrsti þáttur er áberandi best-
ur) en leiðist út í ótrúverðuga atburði.
Síðasta spólan sem segir frá þeim
tvíburasystrum er í rauninni yfirgengileg,
þar er „plottið” orðið svo djöfullegt og
atburðirnir svo svakalegir á köflum að
manni finnst þeir fullýktir og ósennilegir
jafnvel þótt um bandaríska yfirstéttarfjöl-
skyldu sé að ræða.
Engu að síður er hér um góða skemmtun
að ræða og skemmtilegri afþreyingu eru
engar skorður veruleikans settar. Ennfrem-
ur er gamcin að þessum formúlumyndum þar
sem sálrænir veikleikar og styrkur fjöl-
skyldumeðlima endurspeglast í nokkrum
ættliðum og yfir öllu drottnar frumskógalög-
málið: Hinn sterkasti lifir eða eins og Kate
Blackwell orðar það: „Lífið er eins og leikur
og það eina sem gildir er að vera Herra
Leiksins.”
Stjörnugjöf:
kvarðinn 0—4
Master of the Game (VTC):
☆☆☆James McGregor
☆☆ Kate Blackwell
☆ Eve og Alexandra
eftir Gunnlaug Sigfússon
héldu á síðastliðnu hausti tónleika í Royal
Albert Hall í London, því varla er hægt að
hugsa sér nokkurt tónleikahús i Bretlandi
sem er jafn íhaldssamt og það, eða stjómend-
ur þess öllu heldur.
Fyrir síðustu jól sendi hljómsveitin svo frá
sér tveggja platna hljómleika albúm með
upptökum frá þessum konsertum.jafnframt
því sem þá kom einnig út vídeóspóla sem
tekin var upp við sama tækifæri. Nú mætti
sjálfsagt af því sem ég hef sagt hér að ofan
álykta að ég sé þessu öllu ósamþykkur en
það er þó ekki, því ég hef bæði gaman af
plötunum og ekki síður myndinni. Það er
bara til að sýna fram á hvernig farið getur
fyrir málstaðnum þegar peningar eru annars
vegar að ég tala um þetta á þennan hátt.
Þrátt fyrir allt hafa Siouxie & the Banshees
haldið sínu striki í tónlistarflutningi og eru
þau vissulega meðal athyglisverðari hljóm-
sveita í dag, svo sem hefur verið frá því að
þeirra fyrsta plata kom út árið 1978. En spól-
an er sem sé vel þess virði fyrir Banshees-að-
dáendur að fjárfest sé í henni.
Big Country — Live
Þessi mynd með skosku hljómsveitinni Big
Country er tekin á tónleikum í Glasgow á síð-
asta gamlárskvöldi, svo það má því segja að
þeir séu á heimavelli enda er stemningin
mikil. Eg get hins vegar ekki talist mikill Big
Country-aðdáandi og satt að segja olli hljóm-
sveitin mér nokkrum vonbrigðum. Það er að
segja hljómsveitin sem heild, en víst er að
Stuart Adamson, gítarleikarinn með sekkja-
píputóninn, fer víða á kostum en hann er
auk þess söngvari hljómsveitarinnar og virð-
ist í einu og öllu aðalmaður hennar. Þó svo
að mynd þessi hafi lagst heldur illa í mig er ég
. viss um að þeir fjölmörgu Big Country-aðdá-
endur sem eru hér á landi hafi mjög garnan
af henni, þetta er jú ósvikin hljómleika-
mynd.
HELGARPÓSTURINN 19