Helgarpósturinn - 08.11.1984, Blaðsíða 8

Almenningsálitið skiptir hann
engu máli. Sjálfur segist hann
vera þrjár persónur.
Hann gekk í Biblíubréfaskóla
Hvítasunnusafnaðarins og alla
tíð síðan hefur trúin verið sterkur
þáttur í lífi hans. Hann trúir því
að lögin sem hann semur komi að
ofan.
borgarinnar að hann kom fyrst
fram opinberlega. Það var á kab-
arett hjá íslenskum tónum í Aust-
urbæjarbíói. Þar söng hann frekar
en að þenja flygilinn tvö lög; ann-
að þeirra var lagið „Lady of
Spain“, sem Eddie Fischer hafði
gert vinsælt, en hitt lagið hafði
söngvarinn sett sjálfur saman og
var þar jafnframt um hans fyrstu
tónsmíð að ræða. Jón Nordal var
úti í sal: „Sviðsskjálftinn var
greinilegur hjá stráksa, en engu
að síður virtist hann njóta sín
verulega í söngnum, og feimnin
sem einkenndi hann svo í tímun-
um hjá mér, var augsýnilega svo
gott sem horfin. Eftir á að hyggja
kemur mér ekki á óvart að hann
hafi haldið áfram á þessari braut,
frekar en á píanósviðinu." Undir
þetta tekur Svavar Gests hljóm-
plötuútgefandi, sem einnig var
staddur í Austurbæjarbíói þetta
kvöld: „Þetta fyrsta lag hans
fannst mér alveg ágætt, og gat
ekki orðið hans síðasta."
Hallbjörn ber Jóni Nordal góða
söguna og segir hann hafa leyft
sér að spila eftir eyranu fremur en
að strögglast í gegnum nótnafárið.
Síðari kennarar hans í skólanum
gerðu það hinsvegar ekki, og Hall-
björn ákvað því að hætta námi eft-
ir aðeins tvö ár. Næsti viðkomu-
staður var Keflavíkurvöllur. Þar
var Hallbjörn í vinnu meira og
minna næstu þrjú árin, fyrst við
uppvask í eldhúsi, síðan í bygging-
arvinnu sem handlangari, og loks
við hreingerningar á skrifstofum
hersins. Elísabet Kristjánsdóttir,
sem nú starfar í eldhúsi Hótels
Loftleiða, vann með Hallbirni við
það síðastnefnda: „Hann var í alla
staði mjög indæll starfsfélagi,
ákaflega kurteis og kom vel fram
við fólk.“ Elísabet segir að þau
Hallbjörn hafi stytt sér stundir við
hreingerningarnar með ýmsu
móti, meðal annars söng. Eitt sinn
voru þau að skúra skrifstofu eins
af offíserum hersins þegar þau
komu auga á skrítið apparat við
skrifborð hans, einhverskonar
upptökutæki með áföstum hljóð-
nema. Tækið gaf frá sér þunnar
grænar plastplötur með því sem
sagt var í hljóðnemann. „Hallbirni
datt strax til hugar að hljóðrita
nokkra valinkunna skúringardú-
etta með okkur. Ég veit að hann á
enn nokkrar þessara grænu plast-
platna með söng okkar, en ég er
því miður búin að týna mínum,"
segir Elísabet. Einhvernveginn
komust þessar hljóðritanir í hend-
ur yfirmanna hersins. Þeir höfðu
upp á söngdúettinum, og varð það
úr, að hann söng nokkrum sinn-
um í matarbragganum fyrir her-
menn, hvort heldur sem það var í
hegningarskyni eða ekki. Þetta
fréttist út fyrir völlinn, og voru
þau Hallbjörn og Elísabet fengin
til að syngja á nokkrum árshátíð-
um í Keflavík síðar meir. „Þetta
voru lög eins og „Anytime" og
„Ljúft er að láta sig dreyma“,“
man Elísabet.
að var á Vellinum sem
Hallbjörn kynntist svo
kántrý-tónlistinni fyrir al-
vöru. Hann segir sjálfur að það
hafi verið söngstíll þeirrar tegund-
ar tónlistar sem mest hafi snortið
sig, svo og hljóðfæraskipanin.
Hallbjörn kynntist líka bandarísk-
um dáta af spænskum ættum
þarna á Vellinum og var sá lúnk-
inn á gítar. Þeir æfðu mikið saman
og má segja að fyrir tilstilli þessa
hermanns hafi Hallbjörn hlotið
sína eldskírn í kántrýinu, enda var
æfingarprógramm þeirra félaga
fengið beint upp úr Kanaútvarp-
inu þar sem sveitatónlistin var
mest áberandi.
Eftir Vallardvölina réðst Hall-
björn til starfa á Hótel Vík við'
Hallærisplanið í Reykjavík, þar
sem hann var við símavörslu í eitt
ár. Meðal starfsfélaga hans þar
var færeysk kona á miðjum aldri.
Dóttir hennar, Amy að nafni, leit
oftlega inn á Víkina til að heim-
sækja móður sína þegar hún átti
leið í bæinn. Hallbjörn sá hana og
hún sá Hallbjörn. „Ætli þetta hafi
ekki verið ást við fyrstu sýn, því
svo fast höfum við staðið saman
alla tíð síðan,“ segir Amy, sem
fluttist með Hallbirni norður til
Skagastrandar um vorið. Þau
hjónin eiga þrjú börn, Grétar
Smára 24 ára, Kenny Aðalheiði 22
ára og Svenný Helenu 18 ára og
eru þau öll búsett á Skagaströnd
eins og foreldrar þeirra.
Segja má að Hallbjörn hafi
gerst altmúlígmaður eftir
að hann fluttist aftur til
heimabæjar síns. Fyrst var það
frystihúsavinna með viðkomu í
síldarsöltun á sumrin. Uppúr því
setti hann á fót litla nýlenduvöru-
verslun í bílskúr sem faðir hans
átti. Kaupfélaginu á staðnum tókst
að kæfa það framtak eftir tvö ár
og fór verslunin á hausinn. Aftur
byrjaði Hallbjörn í frystihúsi stað-
arins, en nokkru síðar réðst hann
svo sem pakkhúsmaður til Kaup-
félags Skagstrendinga, þess sama
og gert hafði einkaframtak hans
gjaldþrota. If you can’t beat them,
join them! En ekki var Hallbjörn
búinn að vinna lengi hjá þessu
kaupfélagi Skagstrendinga að það
fór sömu leið og títtnefnt framtak
hans í föðurbílskúrnum. Á haus-
inn. Kaupfélag Húnvetninga á
Blönduósi keypti leifarnar af
þessu kaupfélagi, og var Hallbjörn
gerður að útibússtjóra þess á
Skagaströnd til næstu fimm ára.
Að þeim tíma liðnum hóf Hall-
björn rekstur umboðs- og heild-
verslunar í plássinu, með innflutn-
ing á frönskum fellihýsum, jap-
önskum útvörpum, vindlakveikj-
urum og hárspreyi að uppistöðu.
Samhliða heildversluninni opnaði
Hallbjörn líka matvöru- og gjafa-
vöruverslun og þá búð rak hann
þar til fyrir þremur árum, að
Kántrýbær var opnaður. „Ertu nú
endanlega orðinn geggjaður," átti
ónefndur útvegsbóndi frá Skaga-
strönd að hafa sagt við Hallbjörn
af því tilefni. „Það má vel vera,“
svaraði Hallbjörn, „en ég hef þó
mína vitleysu á þurru en ekki þú!“
Jafnframt þessum starfsferli
fór Hallbjörn á nokkrar ver-
tíðir sem kokkur þegar eigin
rekstur heima í héraði gekk illa.
Aukinheldur hefur hann verið
ötull í félagsstarfi: Allt frá því hann
fluttist aftur heim, lék hann með
hljómsveitum á böllum, var fram-
arlega í kirkjukór sóknarinnar í
sextán ár, stofnaði bíó á staðnum
við þriðja mann og er þar enn sýn-
ingarstjóri, þó fyrirtækið hafi ver-
ið selt hreppnum fyrir nokkru.
Ungmennafélagið hefur notið
góðs af starfsorku Hallbjarnar og
þá ekki síður leikklúbbur Höfða-
kaupstaðar. Guðmundur Haukur
Sigurðsson, formaður hans, segir:
„Hallbjörn er einn af okkar allra
bestu leikurum og hefur mikla
hæfileika á því sviði, enda hefur
hann valist í flest stærstu hlut-
verkin í uppfærslum okkar. Og
hann er jafnvígur á gaman og al-
vöru.“ Síðast en ekki síst hefur
Hallbjörn gegnt starfi meðhjálp-
ara við kirkju Skagstrendinga frá
1979, fyrst við þjónustu séra Pét-
urs Ingjaldssonar en síðan hjá séra
Oddi Einarssyni: „Starf Hallbjarn-
ar í kirkjunni," segir Oddur „felst
í því að skrýða mig, aðstoða við
messugjörðina, kveikja á kertum
og halda réttu hitastigi í kirkjunni,
og ég get ekki sagt annað en að
þessi störf sín leysi hann af stakri
prýði. Hann nýtur þessa starfa,
enda er ekki nokkur vafi á því að
hann er mikill trúmaður. Hallbjörn
er mjög þægilegur í viðmóti og ég
get sagt að þar hefur hann hvergi
breyst eftir að hann náði þessari
landsfrægð sinni. Það helsta sem ég
get sett út á manninn er að nú í
seinni tíð hefur hann verið mikið
í burtu og önnum kafinn við að
skemmta og af þessu hafa hlotist
vandræði í sókninni. Það er erfitt
að ná í staðgengil fyrir hann, en ég
get samt vel unnt Hallbirni þess að
vilja ferðast, enda vill fólkið sjá
hann. Hann skemmtir svo ríku-
lega.“
Trúna hefur Hallbjörn frá for-
eldrum sínum sem bæði
voru heittrúuð. Hann er al-
inn upp í guðsótta, og segir sjálfur
að kirkjan hafi náð fljótt tökum á
sér, ekki síst sakir þess fallega
söngs sem þar er tíðkaður. Tveir
Hvítasunnumenn komu til Skaga-
strandar á barnsaldri Hallbjarnar,
og hafði hann mikið yndi af að
sækja sunnudagaskóla þeirra.
Hann gekk i Biblíubréfaskóla
Hvítasunnumannanna og gekk
þar mun betur en í hinum al-
menna skóla. Trúin hefur alla tíð
síðan verið sterkur þáttur í lífi
Hallbjarnar og hann efast ekki um
að einhver himneskur máttur
haldi verndarhendi yfir sér; jafn-
vel lögin sem hann semji séu kom-
in að ofan. I þessu sambandi nefn-
ir Hallbjörn: „Ég hef alla tíð frá því
ég fékk bílpróf verið ofboðslegur
ökufantur, og farið milli Reykja-
víkur og Skagastrandar í loftinu á
þetta tveimur og hálfum, þremur
tímum. Það er ekki fallegt að segja
frá þessu, en á þessum ökufants-
ferli mínum hef ég komist í hrika-
legar hættur, reyndar svo rosaleg-
ar að ég á enga skýringu á því
hvernig ég hef komist lifandi frá
þeim. Það er þá ekki nema ein-
hver máttur verndi mig. Mér
finnst ég reyndar aldrei vera al-
veg einn í bílnum. Mér er reddað
úr hættum."
Arið 1979 sendi Hallbjörn
frá sér sína fyrstu hljóm-
skífu. Þetta voru nokkur
hefðbundin dægurlög sem hann
hafði sent Svavari Gests til gaum-
gæfslu. Svavar hringdi nokkru
síðar norður í Hallbjörn og sagði
að sér litist dável á lögin og hvort
hann vildi ekki senda sér fáein í
viðbót svo hann hefði úr að velja
á plötuna. Hallbjörn settist sam-
stundis við píanóið heima í stofu
hjá sér. Svavar Gests segir: „Mað-
urinn er ákaflega vingjarnlegur
og mjög músíkalskur. Hann hefur
óvenjunæmt tóneyra og er gott
dæmi um náttúrubarnið, sem er
tónlistin í blóð borin. Ég lít fyrst og
fremst á hann sem lagasmið.
Hann er góður sem slíkur. Það eru
mörg alveg skínandi dægurlög á
þessari fyrstu plötu hans sem ég
gaf út. Ég hygg þó að þau hefðu
náð lengra ef aðrir en Hallbjörn
sjálfur hefði flutt þau og sungið.
Hann er einfaldlega ekki söngv-
ara bestur.“
essari plötu var gefið nafn-
ið „Hallbjörn syngur eigin
lög“ og seldist hún ágæt-
lega. Að minnsta kosti er hún ófá-
anleg í dag. Hallbjörn segir sjálfur
um lögin á þessari fyrstu skífu
sinni: „Mér fundust þessi lög bera
með sér einhvern kántrýblæ,
enda hef ég í hyggju að gefa þau
seinna út sem slík. Lögin voru
hinsvegar bara útsett á hefðbund-
inn hátt og ég þorði náttúrlega
ekkert að mótmæla því.“
Jón ,,bassi“ Sigurðsson fékk
næsta pakka frá Hallbirni að norð-
an til útsetningar. Kántrýblærinn
hafði ágerst á þessum nýju lögum,
og það var reyndar að fyrra
bragði sem Jón bassi spurði Hall-
björn hvort þeir ættu nokkuð að
vera að hika, heldur vinna efnið
hreint og klárt í kántrýstíl. „Ég
sagði jú eins og skot,“ segir Hall-
björn við HP. Jón bassi segir aftur
á móti um þetta samstarf þeirra:
„Mér fannst dálítið erfitt að kom-
ast að Hallbirni, ég meina, fatta
hann almennilega. Mér fundust
þessi lög hans svona lala og þóttist
sjá að Hallbjörn væri ekki viss
hvernig hann vildi koma þessu
efni frá sér. Ég spurði hvort ég
mætti krítísera hann. Hann svar-
aði já, og að því búnu tók ég til við
að tæta hann í mig. Hann varð
mér ákaflega þakklátur fyrir það,
varð staðfastari fyrir vikið, og enn
er hann að þakka mér fyrir þetta.
Það kemur meðal annars fram í
þeirri gestrisni sem hann hefur
sýnt okkur í Sumargleðinni ár eft-
ir ár á ferðalögum okkar um land-
ið, en í hvert sinn sem við höfum
átt leið hjá Skagaströnd, hefur
hann skellt upp rosaveislum fyrir
okkur. Þetta er mjög einlægur
maður.“
Sonur Jóns bassa, Sigurður
Rúnar Jónsson, betur
þekktur sem Diddi fiðla,
átti mikinn þátt í gerð Kántrý II og
Kántrý III, spilaði mikið undir á
fyrri plötunni og tók upp og útsetti
þá seinni. Hann segir um þessa
tónlist Hallbjarnar: „Þetta eru
ekki stór listaverk, miklu fremur
mjög hefðbundin lög að
uppbyggingu, en þau ná til fólks.
Og um það er ekki nema gott eitt
að segja. Ég virði Hallbjörn fyrir
hans hjartalag og þá miklu trú sem
hann hefur á sjálfum sér. Það er í
rauninni aðdáunarvert hvernig
hann nennir að rekast í þessum
bransa, og má vera ýmsum öðrum
músíköntum til eftirbreytni."
Svavar Gests segir: „Það er
mjög merkilegt hvað Hallbirni
hefur tekist að gera einn og
óstuddur. í raun er það
kraftaverk. Sú frægð og umtal
sem hann fékk þegar KR-ingarnir
tóku hann upp á sína arma hefur
sjálfsagt skilað honum áleiðis.
Hvort það uppátæki þeirra var
frekar gert í gamni en alvöru veit
ég ekki, en hitt er víst að það sem
Hallbjörn er að gera fellur í góðan
8 HELGARPÓSTURINN