Helgarpósturinn - 08.11.1984, Blaðsíða 24

24 HELGARPÓSTURINN
Við sem eldri erum eigum áreið-
anlega svipaðar minningar um
kennsluhætti í barnaskólum. Inni í
lokuðum kennslustofum sátu börnin
í röðum, beindu ásjónu sinni að
ströngum kennaranum sem sá um
að allir héldu sig við efnið og lærðu
það sem talið var hollt og gott upp-
rennandi kynslóðum. Það ríkti agi á
öllum hlutum og eins gott að sinna
heimaverkefnunum líka til að fá ekki
á baukinn. Svo voru það prófin. Þau
voru hinn árvissi tengiliður foreldr-
anna við líf hvers barns í skólanum.
Nánast algildur mælikvarði á
frammistöðu þess.
Kennslukerfi og starfshættir af
þessu tagi hafa verið á undanhaldi á
undanförnum árum í samræmi við
breyttar hugmyndir um árangur af
þeim. Menn líta líka uppeldi öðrum
augum en áður var — sérstaklega
fagmenn í þessum málum, — en þó
ekki allir. Sumir eiga erfitt með að
skilja nýjungar í starfsháttum innan
skóla, efast um gildi þeirra og telja
að það sé að myndast mikil gjá milli
skólastarfs og heimila. „Maður
botnar lítið í hvað er eiginlega verið
að kenna krökkunum," segir ráðvillt-
ur faðir, „það er búið að breyta nöfn-
um á flestum hlutum sem maður
kannaðist við frá því maður var sjálf-
ur í skóla."
Vesturbæjarskólinn í Reykjavík
er einn þeirra skóla hér sem gengið
hafa hvað lengst í því að taka upp
breytta starfshætti. Þar er hið svo-
kallaða „sveigjanlega skólastarf"
sem ræður ríkjum. Engin próf hald-
in, engin skylda til að vinna heima-
verkefni og engin stundaskrá af því
tagi sem menn þekkja frá fyrri tíð.
Nokkrir foreldrar efast raunar um
að ráðamenn skólans viti fullvel
hvað þetta skólastarf getur leitt af
sér. „Það er lítið annað merkt í
stundatöflu krakkanna en X og eins
og við vitum þýðir X óþekkt stærð,“
segir eitt foreldri.