Helgarpósturinn - 18.02.1988, Síða 31

„Já."
— Finnst þér það góð tilhugsun?
„Eg hugsa ekki svo mikið um það,
ekkert slæm held ég. Maður verður
að sætta sig við það að þegar andlit-
ið er einu sinni farið að birtast í
pressunni þá verður maður tilefni
umtals og umræðu. Ég lifi bara með
því eins og hverju öðru. Og á hinn
bóginn getur það líka komið sér vel,
maður fær kannski borð á veitinga-
stöðum sem aðrir gætu ekki fengið,
eða einhver vill fá mann til einhvers
sem annars hefði ekki verið. Svo
þetta er að mörgu leyti ágætt. Ég
hef upplifað það að vera hengdur af
pressunni og líka lofaður."
— Var það fyrir kókaínmálið?
„Já, það var blað sem hafði sam-
band við fullt af frægu fólki og
spurði það hvort það hefði prófað
kókaín. Margir af þeim sem ég hafði
sniffað með léku engla og sögðu
nei, að þeir vissu ekki hvað þetta
væri og fleira í þeim dúr. Ég var ekk-
ert að draga undan með þetta og ját-
aði það, var ekki með neina hræsni.
Svo blandaðist lögreglan líka eitt-
hvað inn í málið eftir á.“
— Ertu mikið úti á lífinu?
„Ég myndi vera það ef ég væri
ekki fjölskyldumaður."
— Þannig að blaðamaðurinn,
aðalsöguhetjan í reyfurnum, og þú
eigið sitthvað sameiginlegt...
„Já, það er sjálfsævisögulegt „ele-
ment“ í þessu."
— Hugsarðu mikið um ímyndina?
„Ekki lengur, hún sér um sig sjálf
eftir að ég er búinn að byggja hana
upp. Þetta er þessi svokallaða
Danny frænda-týpa; kaldhæðinn,
fyndinn en samt með huggulegheit
í bland. Það er allt svolítið huggu-
legt í Danmörku, það verður að
vera með, og svo hinn gamli góði
danski húmor. En auðvitað hugsa
ég um ímynd þegar ég t.d. fæ mér
nýjan frakka, hann verður að passa
þvi sem ég hef áður byggt upp. Það
er nefnilega staðreynd að bækur
seljast ekki bara á því að fara með
þær í bókabúðir og láta bóksalann
hafa þær. Það verður að vera eitt-
hvað meira á bakvið svo þær seljist
og þar á meðal er ímynd rithöf-
undarins."
ÍSLAND
— Eftir síðustu heimsókn þína til
íslands skrifaðirðu langa grein þar
sem þú barst íslendingum ekki alltof
vel söguna...
„Þetta er eins konar ástar/haturs-
samband eins og einhvers staðar
hefur komið fram. Mér fannst ís-
lendingar vera „klástrófóbískir"
með íslendingasögurnar sínar, sem
allir þóttust vera svo vel inni í, og
það var alveg sama um hvað var
verið að tala, alltaf tókst einhverjum
að beina talinu að þessum íslend-
ingasögum. Þetta er eins og með
Grænlendingana sem vilja sem
mest halda í þjóðareinkenni Græn-
lendinga. Þeir halda því stoltir fram
að þeir séu eina þjóðin í heiminum
sem viti hvernig á að smíða kanóa
og skutla seli. En sem íbúi í vest-
rænni stórbprg skiptir það mig bara
engu máli. Ég get ekki notað það til
neins. Eins er það með íslendinga-
sögurnar. Ég get ekki heldur notað
þær til neins. En annars var það
annað sem ég var meira hissa á. Það
voru unglingarnir sem hittust í mið-
bæ Reykjavíkur og gerðu ekki ann-
að en þramma fram og aftur um göt-
urnar. Ef þetta hefði verið í Dan-
mörku hefði verið einhver staður
sem þau gætu farið á en hér höfðu
þau greinilega ekkert við að vera
annað en að stika fram og aftur,
fram og aftur — endalaust.
Það fannst mér undarlegt...
HELGARPÓSTURINN 31