Morgunblaðið - 24.07.1965, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLADID
Laugardagur 24. júlí 1965
GEORGETTE HEYER
FRIDSPILLIRINN
viðskiptamannsins, sém hafi svo
oft keypt af honum skartgripi
(og oftast handa konum úr allt
öðrum flokki), og bauf Soffíu
inn í einkaherbergi sit jak við
búðina. Hann gætti . að láta
ekki uppi neina for .lcni um það,
hversvegna hún vildi nú losa sig
við dýrgripi, sem hún hafði sjálf
svo vandlega valið árinu áður.
Við kurteislegri spurningu um
líðan Sir H.race, fékk hann það
svar, að hann væri eins og stæði
i Brasilíu, og hr. Bridges var
fljótur að leggja saman tvo og
tvo og ákveða að kaupa eyrna-
hringina aftur sanngjörnu verði,
í stað þess að grípa til þess al-
genga ráðs að fara að tala um,
hvað demantar hefðu fallið í
verði, á síðasta ári. Hann ætlaði
sér alls ekki að selja hringana,
heldur geyma þá þangað til Sir
Horace yrði næst á ferðinni, og
þá mundi hann verða þakklátur
fyrir þessa nærgætni og verzla
við hann meira en nokkru sinni
áður. Kaupin gengu því liðlega
fyrir sig og báðir partar voru
ánægðir, og hr. Bridge var svo
nærgætinn að halda í ungfrú
Stanton-Lacy inni hjá sér, þang-
að til búðin var orðin manntóm
aftur. Hann hugsaði sem svo, að
Sir Horacy yrði ekkert hrifinn af
að frétta, að dóttir hans skyldi
hafa verið neydd til að selja
skartgripina sína. Hann sam-
þykkti orðalaust að kaupa hring-
ana fyrir fimm hundruð pund í
seðlum og taldi þá síðan fram á
borðið, jafn kurteis og áður.
Soffía stakk seðlunum í múff-
una sina, hóaði í leiguvagn og
það ekilinn aka sér til Bear
Alley. Vagninn, sem hún valdi,
var hvorki sá fyrsti né bezti, sem
framhjá fór, en henni leizt vel
á manninn, sem stýrði honum.
Þetta var þrekvaxinn, miðaldra
maður, kringluleitur og glaðleg-
ur á svipinn, og Soffíu fannst
strax sem hún mundi geta treyst
honum, ef í nauðir ræki, og þetta
álit hennar styrktist enn meir
35
við viðbrögð hans við fyrirskip-
un hennar. Eftir að hafa horft
vandlega á hana, strauk hann
vetlingaðri hendinni um hökuna
og lét þess getið, að hún mundi
hafa villzt á heimilisfanginu,
þar eð Bear Alley væri að hans
áliti ekki staður, sem fínar döm-
ur heimsæktu að öllum jafn-
aði.
Nei, þetta er óþverragata, sagði
Soffía.
— Það er að minnsta kosti
enginn staður fyrir fína dðmu,
sagði ekillinn, en svo vildi hann
ekki segja neitt meira, Hann
bætti því við og bað hana afsök-
unar um leið, að hann ætti sjálf-
ur dætur.
— Jæja, hvort sem það er ein-
hver skítagata eða ekki, þá vil
ég nú komast þangað, sagði
Soffía. — Ég á erindi við hr.
Goldhanger, sem þar á heima
og er, að ég er viss um, mesti
fantur, og þér eruð einmitt þann
ig maður, að ég treysti yður til
að aka ekki leiðar yður og skilja
mig þarna eftir.
Hún steig síðan inn í vagninn
og maðurinn truttaði hestinum
sínum af stað.
Bear Alley var þröng og þefill
gata, þar sem allskonar óþverri
lá og rotnaði milli götustein-
anna. Skugginn af stóra fangels-
inu virtist eins og vofa yfir öllu
hverfinu, og jafnvel fólkið, sem
hímdi á dyraþrepunum, var dauf
legt á svipinn, og það meira en
nokkurntíma efnahagur þess
hefði þurft að gera það. Ekill-
inn spurði mann einn í óhrein-
um sloppi, hvort hann vissi,
hvar Goldhanger ætti heima, og
honum var vísað á hús við göt-
una miðja, og það var rétt eins
og viðmælandi hans færi hjá
sér og vildi sem allra minnst um
þetta tala.
Laslegur leiguvagn, sem einu
sinni hafði verið vagn herra-
manns, vakti litla athygli, en
þegar hann stanzaði og ung, vel
búin stúlka steig út úr honum
og hélt upp pilsunum til að
óhreinka þau ekki, drógu tveir
íðjuleysingjar og nokkrir strákar
sig nær, til þess að glápa á hana.
Ymsar athugasemdir voru gerð-
ar um hana, en sem betur fór
voru þær á það miklu skrílmáli,
að Soffía skildi þær ekki. Það var
búið að glápa á hana í svo mörg-
um borgum á Spáni og í Portú-
gal að hún var svo alls ófeimin
við að vekja athygli, að þegar
hún hafði snöggvast litið á mann-
skapinn, sagði hún við einn litla
drenginn:
— Segðu mér, á einhver, sem
heitir Goldhanger, heima í þessu
húsi?
Snáðinn glápti á hana, en þeg-
ar hún rétti einn shilling að hon-
um, dró hann snöggt að sér and-
ann, rétt fram hönd, sem var
eins og kló, og sagði: — Fyrstu
hæð! Svo þreif hann peninginn
og tók til fótanna, áður en stærri
strákarnir gátu náð í aurinn af
honum.
Þetta örlæti varð til þess, að
mennirnir tóku að nálgast Soffíu
meir en áður, en ekillinn steig
niður úr sæti sínu, með svipuna
í hendinni og bauð hverjum, sem
hafa vildi uppá „einn lítinn“. En
enginn þekktist boðið og Soffía
sagði: — Þakka þér fyrir, en
komdu nú ekki af stað áflogum.
En ég ætla að biðja þig að bíða
mín hérna.
— Ef ég væri í yðar sporum,
ungfrú, mundi ég halda mig sem
lengst frá svona stað, svei mér
þá. Það er aldrei að vita, hvað
fyrir getur komið!
— Ef eitthvað kemur fyrir mig,
ætla ég að öskra upp, og þá kem-
ur þú og bjargar mér. En ann-
ars skal ég ekki láta þig bíða
lengi.
Hún gekk síðan inn í húsið,
sem henni hafði verið bent á.
Dyrnar stóðu opnar og stiginn
var ábreiðulaus og lá upp úr
stuttum gangi. Hún gekk hann
upp og kom á lítinn stigapall.
Að honum lágu tvennar dyr, svo
hún barði að báðum, hart og
Æast. Það varð ofurlitil þögn
og hún fann það alveg á sér, að
einhver var að horfa á hana. Hún
leit kring um sig, en gat ekki séð
neina mannveru, og það var ekki
fyrr en hún leit við aftur, að hún
sá auga, sem var að horfa á hana
gegn um lítið gat á annarri hurð-
inni. Svo hvarf það strax og
lykli var snúið, í hurðinni og hún
opnuð hægt og hægt og í ljós
kom magur svartleitur maður,
méð langa, óhreina hárlokka,
gyðinganef og smeðjulegan mál-
róm. Hann var klæddur dökk-
brúnum fötum, og ekkert á hon-
um bar vott um það ríkidæmi,
að hann gæti lánað nokkrum
manni fimm hundruð pund.
Augun mældu Soffíu frá hvirfli
til ilja.
— Góðan daginn, sagði hún.
— Eruð þér hr. Goldhanger?
Hann stóð ofurlítið boginn og
neri saman höndum. — Og hvaða
erindi munduð þér geta átt við
hr. Goldhanger, frú mín?
— Ég á erindi við hann, svar-
aði hún — svo að ef þér eruð
hann, þá látið mig ekki þurfa
að standa í þessum skítuga gangi
lengur.
Ég get ekki skilið, hversvegna
þér getið ekki einusinni sópað
gólfið?
Það var eins og kæmi á Gold-
hanger, en það hafði ekki komið
fyrir hann lengi. Hann var van-
ur að taka móti allskonar «gest-
um, allt frá laumulegum mönn-
um, sem læddust -til hans i
myrkri og breiddu allskonar
gripi út um borðið hjá honum,
við birtuna frá eina olíulamp-
anum, allt til fínna ungra herra.
sem þurftu að fá leyst úr augna-
bliks vandræðum sínum, en
aldrei hafði hann opnað dyr sín-
ar fyrir svona framri ungri
dömu, sem skammaði hann fyrir
að sópa ekki gólfin.
— Ég vildi, að þér vilduð
hætta að glápa á mig eins og ein-
hver bjáni! sagði Soffía — Þér
eruð þegar búinn að kíkja á mig
gegn um gatið á hurðinni, svo að
þér getið hafa sannfærzt um, að
ég sé ekki dulbúinn lögreglu-
maður.
Hr Goldhanger hreyfði ein-
hverjum andmælum. Þessi glósa,
um, að þjónar réttvísinnar væru
honum eitthvað óvelkomnir
gestir, virtist særa hann. Samt
veik hann til hliðar til þess að
hleypa Soffíu inn og bauð henni
sæti öðrumegin við stórt skrif-
borð, sem þakti alla miðjuna á
gólfinu.
— Já, en vilduð þér fyrst
þurrka af honum rykið? sagði
hún.
Hr. Goldhanger framdi það
verk með öðru frakkalafinu sínu.
Hann heyrði að lykilinn snerist
í skránni að baki honum, og er
hann leit við, sá hann, að gest-
urinn var að stinga honum í vas-
ann.
Blaðið kostor
5
krónur
í lnusosölu
SUPA
MATIH
HANDKLÆÐASKÁPAR
VERZLANIR — SKRIFSTOFUR
VERKSMIÐJUR — VERKSTÆÐI
VINNUSTAÐIR — VEITINGAHÚS
SKÓLAR
AUKIÐ HREINLÆTI Á SNYTRIHER-
BERGJUM ER BEZT TRYGGT MEÐ
SUPA-MATIC handkBæðaskáp
ENGIN ÓHREIN HANDKLÆÐI LENGUR
HVER MAÐUR FÆR HREIN, MJÚK
HANDKLÆÐI.
Tvær stærðir fyrirliggjandi.
BORGARÞVOTTAHUSIÐ
BORGARTÚNI 3. — SÍMI 10135.
HF.
JAMES BOND
■o- & e
Eftir IAN FLEMING
Franska lögreglan hefur verið vör- — Hér er allt með feldu. Við erum — Hann tók okkur upp í hérna
uð við. bara saklausir ferðalangar. skammt frá og leyfði okkur að sitja í.