Morgunblaðið - 21.06.1985, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. JÚNÍ 1985
13
Sylvester í söngtíma
Kvikmyndir
Árni Þórarinsson
Laugarásbíó: Khinestone Vi
Bandarísk. Árgeró 1984. Handrit:
Phil Alden Kobinson, Sylvester
Stallone. Leikstjóri: Bob Clark.
Aðalhlutverk: Sylvester Stallone,
Dolly Parton, Ron Leibman, Ric-
hard Farnsworth.
Rhinestone er svo vond mynd
og misheppnuð að það er afrek
út af fyrir sig. Tvær megin-
ástæður eru fyrir þessu. I fyrsta
lagi Sylvester Stallone og í öðru
lagi Sylvester Stallone. Ef við
tökum fyrri ástæðuna fyrst þá
hefur Sylvester Stallone aldrei
getað sannfært mig um að hann
geti leikið. Maðurinn er eins og
gaddfreðin ýsa í framan, andlit-
ið hefur tjáningarmöguleika á
við notaðan fótbolta og röddin
lekur út, þykk og blæbrigðalaus.
Skrokkurinn er auðvitað skæs-
legur fyrir þá sem hafa smekk
fyrir uppstöfluðum vöðvabúnt-
um. Hvað varðar seinni ástæð-
una er deginum ljósara með
þessari mynd, að geti Sylvester
Stallone ekki leikið þá getur
hann því síður sungið. I Rhine-
stone hyggst Stallone, sem getur
hentað þokkalega í barsmíðam-
yndir eins og Rocky og First
Blood, bæði leika gamanleik og
syngja kúrekasöngva. Hann get-
ur sumsé hvorugt.
Þar með er þessi kvikmynd
auðvitað andvana fædd. Við
þetta bætist gjörsamlega ófynd-
in og náttúrulaus saga um sam-
band Stallone og Dolly Parton,
en Parton leikur sveitasör.gkonu
sem þarf að vinna veðmál með
því að gera sveitasöngvara úr
Stallone, sem áður starfaði við
leigubílaakstur í New York. í
myndinni er gengið út frá því að
Parton geti gert þetta. Það er
misskilningur, eins og allt ar.nað
í Rhinestone. Handrit Stallones
og Robinsons er ótrúlega hallær-
islegt og Bob Clark leikstjóri
veit ekki sitt rjúkandi ráð og
reynir að bjarga því sem bjargað
verður með ýktum farsaleikstíl.
Það bjargar nákvæmlega engu.
Eini plúsinn við Rhinestone er
Dolly Parton, sem hefur, eins og
Stallone að sínu leyti, mikinn
skrokk með mjúkum bylgjum.
Dolly getur líka sungið. Hún hef-
ur sjarma. Afturámóti sannar
hún ekki frekar en aðrir i mynd-
inni að hún geti leikið. Enda er
það til of mikils mælst miðað við
aðstæður.
Hetjan og hatrið
Svo hefurðu vísifingur við hliðina á löngutöng ... Dolly Parton reymr ao
leiðbeina Sylvester Stallone í Rhinestone.
Austurbæjarbíó: Týndir í orrustu
— Missing in Action ★
Handari.sk. Árgerð 1984. Handrit:
James Bruner. Leikstjóri: Joseph
Zito. Aðalhlutverk: Chuck Norris,
M. Emmet Walsh.
Chuck Norris mun um þessar
mundir vera kominn með tærnar
þar sem þeir hafa hælana Clint
og Kalli Brons í amerísku töff-
deildinni. Sú deild sérhæfir sig í
því að vera svipbrigðalaus og
þögul, samanbitin og höggekta,
og að depla ekki auga þegar
fjandmennirnir eru dritaðir
niður. Chuck Norris er skárri
leikari en Kalli Brons, en hefur
ekki hið kalda segulmagn
Eastwoods. Hann hefur til þessa
mestmegnis einbeitt sér að svo-
kölluðum karatemyndum, enda
útskrifaður bardagamaður í
þeirri kúnst. Upp á 3Íðkastið
hefur hann hins vegar fært sig
upp á skaftið í annars konar
hasarmyndum og sú nýjasta,
Code of Silence, er sögð sýna
Norris sem verðugan arftaka
Eastwoods.
Síðar kemur í ljós hvort þetta
stenst. Að minnsta kosti sýnir
myndin Missing in Action ekki
fram á slíkt. Hún er ein a.m.k.
þriggja nýlegra hasarmynda
(hinar tvær eru Uncommon Val-
our og Rambo: First Blood) sem
ganga út frá því að bandarískir
hermenn séu enn á lífi í fanga-
búðum í Vietnam og að unnt sé
að leysa þá úr prísundinni með
einkaframtaki í hernaðaraðgerð-
um. Missing in Action notar
þessa hugmynd af makalausri
einfeldni sem birtist í skiln-
ingsvana hatri á Víetnömum.
Það vill til að myndin er svo
subbulega illa gerð að hún er
ómarktæk, einnig sem hasar-
mynd. Norris hefur nokkra reisn
í hlutverki björgunarmannsins
en framleiðslan er að flestu leyti
bullandi fúsk, bæði faglega og
siðferðilega.
Chuck Norris — næsti konungur
töffaranna?
Helgi Hálfdanarson:
Strákapör?
Svo virðist sem viðhorf al-
mennings til náttúruverndar
hafi mjög breytzt til batnaðar að
undanförnu. Skilningur á nauð-
syn góðrar umgengni um landið
hefur aukizt, svo að öll vanhirða
og hugsunarlaus átroðningur
sætir vaxandi ámæli; að ekki sé
minnst á vísvitandi spjöll á gæð-
um og fegurð landsins, hvort
sem eru viðkvæmir staðir í
óbyggðum eða kærkomin nátt-
úruprýði á þéttbýlissvæðum.
Þegar afráðið var að fórna
friðsæld Elliðaárdals fyrir stór-
umferð, var því heitið, að nátt-
úrufegurð hans skyldi varðveitt
á hverju sem gengi. Enda býst ég
við að fleiri en ég hafi einsett sér
að taka Höfðabakkabrú í sátt
sem illa nauðsyn og reyna að
meta umfram allt augljósa kosti
hennar, hvort sem hún hefði ver-
ið skár komi'n annars staðar eða
ekki. Hitt var þó ljóst, að Elliöa-
árdalur yrði aldrei framar sú
friðarvin óspilltrar náttúru, sem
vaxandi bæ var ómetanleg. En
öll áform til bjargar því sem
bjargað yrði, voru góðra gjalda
verð.
Og nú hefur það fróma loforð
verið haldið á þann hátt, að höf-
uðprýði dalsins hefur verið brott
numin; einhver sérkennilegasta
og fegursta náttúrugersemi alls
Reykjavíkursvæðis, Kermóafoss,
er horfin.
Ekki verður annað séð, en hér
sé um að ræða einhver hin sið-
lausustu náttúruspjöll sem sög-
ur fara af á Íslandi. Og í þokka-
bót hefur verið þannig frá geng-
ið, meðal annars með múrverki,
að sem torveldast yrði úr að
bæta.
Þó tekur út yfir, að ekki er
viðlit að sjá neinn tilgang með
skemmdarverkinu; engu er lík-
ara en það hafi verið unnið af
hreinum prakkaraskap.
Enn er samt ótalið það sem
mesta furðu vekur. Augljóst er,
aö þarna hefur allt farið með
fullri vitund borgaryfirvalda,
hver sem þau voru, eða beinlínis
fyrir atbeina þeirra. Án þess var
engin leið að koma við slíkum
tilþrifum og láta verksummerki
blasa við allra sjónum upp frá
því.
Naumast er nema von, að ýms-
um bæjarbúum þyki ástæða til
að óska skýringa á verknaði
þessum frá réttum aðiljum, enda
ætti þeim tæpast að vera þar
launung á. Því er þess vænzt, að
hver sem ber ábyrgð á afdrifum
Kermóafoss, geri opinberlega
grein fyrir því raski sem þar hef-
ur gert verið og tilgangi þess, ef
einhver er, svo að allur almenn-
ingur fái að vita með vissu, hvort
sá hafi höggvið sem hlífa skyldi,
eða hvort tiltækið á sér einhverj-
ar boðlegar málsbætur.
Morgunbladið/ Björn Guðmundsson
Afkomendur hjónanna Guðrúnar Sigtryggsdóttur og Jóns Sigurðssonar við afhjúpunina.
Arnarstapi:
Minnisvarðinn Bárður
Snæfellsás afhjúpaður
Ólafsrík, 18. júni.
Margt manna var samankomið við afhjúpun Bárðar Snæfellsáss, minnis-
varða, sem reistur er í minningu hjónanna Guðrúnar S. Sigtryggsdóttur og
Jóns Sigurðssonar og sonar þeirra Tryggva.
17. JÚNÍ var afhjúpaður á Arnar-
stapa á Snæfellsnesi mikill minnis-
varði, sem ber nafn Bárðar Snæfells-
áss þess er þjóðsagan segir að átt
hafi bústað í Snæfellsjökli. Minnis-
varða þennan gerði Ragnar Kjart-
ansson, myndhöggvari. Er minnis-
varðinn reistur fyrir atbeina afkom-
enda hjónanna Guðrúnar Sig-
tryggsdóttur og Jóns Sigurðssonar,
sem lengi bjuggu á Bjargi á Arnar-
stapa, í minningu þeirra hjóna og
sonar þeirra Trausta, sem varð úti á
Jökulhálsi 1928, þá tvítugur að aldri.
í tengslum við afhjúpun minn-
isvarðans var haldið ættarmót á
Arnarstapa og sóttu það um 120
manns, afkomendur þeirra Jóns
og Guðrúnar, makar þeirra og
börn. Guðrún Sigtryggsdóttir
hefði orðið 107 ára þann 16. júní
en Jón Sigurðsson 109 ára á árinu.
Myndina afhjúpuðu fimm konur
sem allar bera nafn ömmu sinnar
Guðrúnar Sigtryggsdóttur.
Minnisvarðinn sem var reistur á
svonefndum Nónhól með leyfi og
velvilja náttúruverndarráðs og
heimamanna á Arnarstapa er
stórt og tilkomumikið verk hlaðið
úr hörðu hraungrýti sem fékkst í
Háahrauni ofan Malarrifs. Fyrst
var grafið á fast og steyptur stöp-
ull 4x5 metrar að flatarmáli og
síðan hlaðið. Minnisvarðinn er 6
metrar að hæð og fóru hátt í 300
tonn af grjóti í hann. Á minnis-
varðann er síðan fest steinplata
með nöfnum og fæðingar- og dán-
ardægrum þeirra þriggja, sem
minnst er. Setur þetta mannvirki
mikinn svip á umhverfið.
Fréttaritari átti stutt spjall við
Ársæl Jónsson á Hellissandi, einn
gefendanna. Hann kvaðst vera af-
ar ánægður með verkið og ekki
síður hve miklum velvilja það
hefði mætt hjá náttúruverndar-
raði og oðrum. Minnisvarðinn
væri glæsilegt verk sem nyti sín
vel í yndisfögru umhverfi. Ársæll
sagði þau sem fyrir þessu stóðu
vera í mikilli þakkarskuld við
Ragnar Kjartansson höfund
verksins. Hann hefði frá því
fyrsta lagt mikla alúð í þetta verk
og sýnt þvi góðan hug. Nú stæði
þetta verk væntanlega um ókomna
tíð og þjónaði þeim tilgangi, sem
því var ætlaður og bæri að auki
höfundi sínum verðugt vitni.
Helgi