Morgunblaðið - 21.06.1985, Blaðsíða 30

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. jUNl 1985
30
Minning:
Ólafur Magnús
Vilhjálmsson
Fæddur 29. október 1926
Dáinn 16. júní 1985
í dag verður til moldar borinn
frá Akraneskirkju góðvinur minn
og vinnufélagi Ólafur M. Vil-
hjálmsson. Hann var í fullri vinnu
þann 6. júní og virtist aldrei verða
misdægurt, en veiktist svo hast-
arlega þann 7. að hann er dáinn að
kvöldi þess 16. júní svo maður
stendur þrumu lostinn og orðlaus
eftir.
Mig langar til að minnnast hans
með nokkrum fátæklegum orðum.
Búddi, eins og hann var kallaður
af flestum þeim sem þekktu hann,
hóf störf hjá Sementsverksmiðju
ríkisins um áramótin 1955 og 1956,
var hann þá ráðinn yfirbygg-
ingameistari af dr. Jóni heitnum
Vestdal til að byggja mannvirki
SR sem þá var verið að hefja
framkvæmdir við. Honum fórst
sérstaklega vel úr hendi uppbygg-
ing mannvirkja verksmiðjunnar,
enda harðduglegur, útsjónasamur
og ósérhlífinn og með úrvals smiði
sér við hlið, þá Alfreð Viktorsson
og Eggert Sæmundsson sem hófu
störf um leið og hann og starfa
enn hjá fyrirtækinu. Verkið gekk
það vel að tveimur og hálfu ári
síðar, eða um miðjan júní 1958,
tók Sementsverksmiðja ríkisins til
starfa, þó ekki hafi verið búið að
ganga til fulls frá öllum bygging-
um, en framleiðslan var hafin og
íslenskt sement orðið staðreynd og
komið á markað.
Undirritaður réðst sem raf-
virkjameistari til Sementsverk-
smiðju ríkisins í ársbyrjun 1957 og
síðan hafa leiðir okkar Búdda leg-
ið meira og minna saman. Fljót-
lega tókst með okkur mjög góð
vinátta sem aldrei bar nokkurn
skugga á. Búddi átti sér ýmis
áhugamál og má þar fyrst nefna
knattspyrnuna, hann var einn af
máttarstólpum „Gullaldarliðsins"
sem svo var nefnt og gerði Akra-
nes landsfrægt og blómstraði um
áraraðir og mun sjálfsagt einhver
mér færari gera þeim þætti betri
skil
Hann hafði sérstaka ánægju af
laxveiðum og ferðalögum og fór-
um við saman í marga mjög
ánægjulega laxveiðitúra sem seint
munu gleymast. Hann var sér-
staklega fiskinn og laginn við að
veiða Við hjónin skemmtum
okkur og ferðuðumst mikið með
honum og hans yndislegu konu,
Þóru Þórðardóttur, þar af tvær
mjög skemmtilegar ferðir til út-
landa sem munu okkur alla tið
verða ógleymanlegar. Fyrir
nokkrum árum reistu þau hjónin
sér sérlega fallegan sumarbústað í
Borgarfirði, sem þau höfðu alveg
sérstaka ánægju af og notuðu
hverja frístund til að dvelja þar
úti í náttúrunni og snyrta og
prýða í kringum sig. Ber sumar-
bústaðurinn Búdda og Þóru alveg
sérstakt vitni um smekkvísi og
snyrtimennsku.
Búddi átti yndislega konu og
dásamlegt heimili sem hann mat
mikils og var hjónaband þeirra
mjög farsælt. Þau eignuðust tvær
mjög myndarlegar dætur, Emilíu
og Kristbjörgu, sem báðar eru
giftar hinum mestu sómamönnum
og eiga sín myndarheimili.
Hjá mér persónulega mun
myndast ákveðið tómarúm í vinn-
unni við fráfall hans, því það leið
ekki sá dagur að við þyrftum ekki
að ræða hvor við annan um vinn-
una og svo ýmis okkar áhugamál
og vil ég alveg sérstaklega þakka
honum allar þær ánægjustundir.
Elsku Þóra, við Stína sendum
þér, dætrum ykkar og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúð-
arkveðjur og megi góður Guð gefa
ykkur styrk og þrek í þessari
óvæntu sorg ykkar.
Knútur Ármann
Þegar mér barst sú fregn að
Ólafur Vilhjálmsson, eða Búddi,
væri dáinn, flaug mér í hug, hver
getur það ekki verið næst, svo víðs
fjarri var þessi fregn, þegar hann
átti í hlut.
Mér hafði alltaf fundist að gæfa
og gjörfileiki, í orðsins fyllstu
merkingu, vera hans hlutskipti í
lífinu, og öllu starfi hans.
Ólafur Magnús Vilhjálmsson
fæddist á Akranesi 29. október
1926, og var því 58 ára þegar hann
lést í sjúkrahúsi Akraness 16. júní
sl. eftir fárra daga legu. Búddi var
sonur hjónanna Vilhjálms Bene-
diktssonar og Salvarar Guð-
mundsdóttur frá Efstabæ, og þar
ólst hann upp, ásamt tveimur
bræðrum og einni systur, þar til
hann sjálfur festi ráð sitt, en hann
giftist Þóru Þórðardóttur frá
Grund á Akranesi þann 23. nóv-
ember 1946, en þau byggðu sitt
eigið hús á lóðinni í Efstabæ, og
þar hefur heimili þeirra verið síð-
an. Þau eignuðust tvær dætur,
Emelíu. gifta Jóni Sigurðssyni, og
Kristbjörgu, gifta Finni Garðars-
syni.
Leiðir okkar Búdda lágu saman
í íþróttahreyfingunni strax á
unglingsárum, við vorum saman í
fimleikum nokkra vetur einnig
æfðum við hnefaleika tvo eða þrjá
vetur en aðallega var það í
knattspyrnunni sem samstarfið
varð hvað mest, og árangursrík-
ast, hann var alstaðar í fremstu
röð, og hygg ég að margir hafi litið
til hans, og tekið hann sem fyrir-
mynd, án þess að hann gerði sér
grein fyrir því. Mér fannst mikið
til hans koma á öllum sviðum og
svo var um alla samherja hans,
sem mótherja, hann var ósérhlíf-
inn og gaf sig allan í það sem hann
tók að sér. Búddi var fjölhæfur
íþróttamaður og óvenju glæsi-
legur á velli, ... hann varð þrisv-
ar fslandsmeistari í knattspyrnu
með gullaldarliðinu, fyrst 1951 er
bikarinn flutti í fyrsta sinn úr
höfuðborginni til Akraness, en
Búddi var leikmaður og þjálfari
árin þar á undan. Ég tók við af
honum er ég flutti heim á ný,
hófst þá á ný mikið og gifturíkt
samstarf okkar og margra ann-
arra sem lyftu nafni Akraness ör-
lítið oftar á spjöld sögunnar ...
Nú við þessi tímamót viljum við
þakka honum samstarfið og sam-
fylgdina, ég hef aðeins stiklað á
því helsta úr starfi hans innan
íþróttahreyfingarinnar, en hans
aðalstarf og lífsstarf var að
standa fyrir byggingu sements-
verksmiðju ríkisins á Akranesi,
fyrst sem byggingaverkstjóri og
síðar við stjórnun, en ég hygg að
aðrir geri þeim þætti verðug skil.
Við andlát Ólafs Vilhjálmsson-
ar setti margan hljóðan, Akranes
er einum mætum syni fátækara,
og margir sakna vinar í stað. Ein-
lægar samúðarkveðjur sendum við
til þín, Þóra mín, og til ykkar all-
ra.
En okkar kæra vin kveðjum við
með orðum A.L. Stevenson.
Sá er heppnismaður sem hefur
lifað vel, hlegið oft og elskað mik-
ið, öðlast virðingu skynsamra
manna og ást barna. Fyllt sinn
sess og staðið vel í stöðu sinni,
yfirgefur heiminn eitthvað betri
en hann kom í hann, hvort heldur
með auknum gróðri, fögru ljóði,
eða frelsaðri sál, gleymdi aldrei að
gæta fegurðar jarðarinnar né lét
undir höfuð leggjast að lofa hana,
leitaði þess besta í fari annarra og
gaf það besta sem hann átti sjálf-
ur...
Rík. Jónsson
Kveðja frá Lions-
klúbbi Akraness
Við erum oft minnt á þá vægð-
arlausu staðreynd að skammt get-
ur verið milli lífs og dauða. Sumar
dánarfregnir koma svo á óvart að
við borð liggur að við neitum að
trúa. Þannig fór mörgum hér á
Akranesi þegar sú fregn spurðist
út að Ólafur Vilhjálmsson hefði
andast í Sjúkrahúsi Akraness
hinn 16. júní sl. eftir skamma
legu. Okkur fannst með ólíkindum
að jafn vaskur maður og Ólafur
hefði svo skyndilega og óvænt ver-
ið að velli lagður um aldur fram.
Ólafur Vilhjálmsson var fæddur
í Efstabæ hér á Akranesi hinn 29.
október 1926, en þar bjuggu for-
eldrar hans, hjónin Salvör Guð-
mundsdóttir og Vilhjálmur Bene-
diktsson, um langt árabil og við
Efstabæ hefur þeirra fólk verið
jafnan kennt í máli Akurnesinga.
Ungur að árum hóf Ólafur nám í
húsasmíði hjá Lárusi Þjóðbjörns-
syni, byggingarmeistara, og starf-
aði hjá honum um tíma að námi
loknu uns hann réði sig til starfa
hjá Haraldi Böðvarssyni við bygg-
ingu á nýju hraðfrystihúsi undir
stjórn Sigurðar Helgasonar bygg-
ingameistara. Þegar þeim störfum
lauk hóf Ólafur rekstur trésmíða-
verkstæðis ásamt Ástráði Proppé
og ráku þeir verkstæðið saman í
fjögur ár. Eftir það stóð ólafur
fyrir húsbyggingum á Akranesi
uns hann á ofanverðu árinu 1955
var ráðinn verkstjóri við byggingu
Sementsverksmiðju ríkisins, sem
þá var að hefjast hér á Akranesi.
Verksmiðjan varð æ síðan megin
starfsvettvangur Ólafs. Fyrst við
byggingu mannvirkja og viðhald
þeirra og einnig verkstjórn við
alla flutninga að og frá verksmiðj-
unni. Var Ólafur í hópi fyrstu
starfsmanna Sementsverksmiðju
ríkisins og vann hann henni af at-
orku og fyrirhyggju allt til ævi-
loka. Naut Ólafur virðingar fyrir
störf sín ekki aðeins innan Sem-
entsverksmiðju ríkisins heldur
einnig meðal viðskiptavina henn-
ar.
Á yngri árum lagði ólafur
Vilhjálmsson stund á íþróttir og
náði langt á því sviði. Hann fékkst
m.a. við hlaup og fimleika með
góðum árangri, en mestur varð
frami hans í knattspyrnu. ólafur
var í hópi þeirra ungu manna er á
árinu 1951 fluttu íslandsbikarinn í
fyrsta sinn heima á Akranes. Var
það reyndar í fyrsta sinn, sem
þessi eftirsótti bikar var í vörslu
liðs utan Reykjavíkur. Alls varð
Ólafur þrisvar íslandsmeistari í
knattspyrnu með ÍA, en hann
hætti æfingum og keppni þegar
hin miklu umsvif hans hófust á
vegum Sementsverksmiðju ríkis-
ins.
Hinn 22. apríl 1956 stofnuðu 15
menn með sér félagsskapinn
Lionsklúbb Akraness og var Ólaf-
ur Vilhjálmsson í hópi þeirra. Alla
tíð síðan eða í rösklega 29 ár starf-
aði Ólafur af áhuga miklum innan
klúbbsins. Sótti hann vel fundi og
tók virkan þátt í verkefnum
klúbbsins. Við félagar hans fund-
um iðulega að hann hafði einlæg-
an áhuga á málefnum klúbbsins
og vildi láta gott af störfum sínum
leiða fyrir samborgarana og fyrir
Akranes. Það er ómetanlegt fyrir
sérhvert félag að eiga innan sinna
vébanda trausta og starfsama
menn, sem leggja sig fram við
iausn á sameiginlegum verkefn-
um. Slíkur félagi var Ólafur Vil-
hjálmsson í Lionsklúbbi Akra-
ness. Að leiðarlokum viljum við
þakka honum samfylgdina og
varðveita minningu hans þakklát-
um huga.
Eftirlifandi eiginkona Ólafs Vil-
hjálmssonar er Þóra Þórðardóttir
frá Grund á Akranesi, en hún er
dóttir hjónanna Emilíu Þorsteins-
dóttur og Þórðar Ásmundssonar,
útgerðarmanns á Grund. Þóra og
ólafur gengu í hjónaband hinn 23.
nóvember 1945 og varð þeim
tveggja dætra auðið. Eldri dóttir-
in er Emilía Ólafsdóttir, gjaldkeri,
gift Jóni Sigurðssyni, fram-
kvæmdastjóra, og eiga þau tvær
dætur. Yngri dóttirin er Krist-
björg Ólafsdóttir, aðalbókari, gift
Finni Gísla Garðarssyni, fiski-
fræðingi, og eiga þau hjón dóttur
og son.
Sár harmur er nú svo fyrirvara-
laust kveðinn að fjölskyldu Þóru
og Ólafs og að systkinum Ólafs.
P’átækleg orð fá ekki miklu breytt
á slíkum stundum en hugir sam-
borgaranna dvelja með ástvinum
Ólafs Vilhjálmssonar og við biðj-
um algóðan Guð að leggja líkn
með þraut.
Blessuð sé minning ólafs Vil-
hjálmssonar.
F.h. Lionsklúbbs Akraness,
Jósef Þorgeirsson.
Ása Vigfúsdóttir
Nordquist - minning
Fædd 2. apríl 1899
Dáin 15. júní 1985
Þegar föðuramma mín lést þann
15. þ.m. komu fram í hugann
minningarnar um allt það góða og
skemmtilega sem á daga okkar
hefur driffð þegar við vorum sam-
an. Það er eitt framar öðru sem er
mér mjög minnisstætt, og fékk
mig til að líta á ömmu sem vin-
konu frekar en roskna ömmu. Hún
bauð mér að hafa bekkjarboð fyrir
vini mína, sem í þá daga var frek-
ar fátítt. Áttum við krakkarnir
ógleymanlega kvöldstund, og var
amma miðpunktur kvöldsins Hún
átti óvenju gott skap og gat. aðlag-
aö sig að nánast hverju sem var. í
okkar fjölskyldu var oft sagt í
gamni að sú gamla gæti hreinlega
búið í íerðatösku, ef því væri að
skipta. Það spannst út frá því
hversu mikið hún ferðaðist og
dvaldi lengri og skemmri tíma á
hinum og þessum stöðum hérlend-
is sem erlendis. Þá minnist ég þess
einnig er til stóð að við færum
saman til Ameríku til dóttur
ömmu, Elínar. Þá dvaldi amma í
Hveragerði á heilsuhæli, „til að
safna kröftum til ferðarinnar"
sagði hún. Þurftum við að keyra á
milli Hveragerðis og Reykjavíkur
ótal sinnum til að útvega hitt og
þetta til ferðarinnar, alltaf fannst
henni jafn gaman, sérstaklega
fannst ömmu sniðugt er passa-
myndirnar voru teknar af okkur
og Ijósmyndarinn spurði hvort við
værum systur. Ég man hvað hún
hló og var ánægð með hólið. Já,
hún var ungleg og glöð kona sem
smitaði út frá sér bjartsýni og
krafti.
Það þarf varla að taka það fram
að ferðalagið til Ameríku gekk
eins og í sögu þó þaö tæki 20
klukkutíma með töfum. Þá var
amma 77 ára gömul Hún átti ekki
í neinum vandræðum með að tjá
sig án oröa i því stóra landi Amer-
íku, þvi enskukunnáttan var ekki
mikil, brosið hennar milda og
stríðnislega var allstaðar tekið
gott og gilt. Fyrir nokkrum árum
flutti hún svo á Dvalarheimilið
Hlíf á ísafirði, í nýja einstakl-
ingsíbúð, sem hún gat gert með
eindæmum heimilislega og nota-
lega. Var mér sá heiður falinn að
sauma gluggatjöld fyrir hana og
kostaði hún mig vestur í þeim er-
indagjörðum. Sú ferð mun aldrei
gleymast, gleðin og þakklætið sem
ég fékk fyrir verður mér dýrmæt-
ara en gimsteinn í fjársjóði minn-
inganna um hana. Fannst henni
svo mikið til um gluggatjöldin að
hún sagðist oft leggja sig í sófann
sinn og horfa á þau tímunum sam-
an. Hún var dýrleg hún amma.
Þar var alltaf til aukabiti fyrir
hvern sem kom. „Prófaðu nú
þetta, það er gott fyrir þig.“ Pabba
mínum fannst gott að koma til
ömmu og prófa þetta og hitt enda
matmaður mikill. Geymdi amma
alltaf eitthvað voða gott fyrir
hann ef hann skyldi kíkja inn.
Þá má ég til með að minnast á
ullarsokkana sem allir kannast við
sem eiga góða ömmu, þó að hæll
og tá væru handónýtt, var ekkert
mál bara að prjóna nýtt, og nota
þá það garn sem til var í það og
það skiptið, urðu margir sokkarnir
ansi litrikir
Söngur var ömmu hjartfólginn,
hafði hún góða rödd og lag. Er við
sátum saman og spjölluðum, þá
greip hún oft orðin og tengdi við
Ijóð sem hún kunni og söng svo
Jjóð eftir Ijóð. Mikið kunni hún
falleg lög. Ég man hvað dóttur
minni þótti það skrítið þegar hún
sagði eitthvað sem minnti ömmu á
ljóð þá fór amma að syngja. Þótti
okkur mæðgum gaman að þessu.
Þetta var er amma bjó hjá mér
um tíma. Var ég þá að vinna, en
gat ráðið vinnutímanum sjálf. Tók
ég ömmu með og bað hana að
hjálpa mér. Það fannst henni mik-
ið til um. Að gera gagn og nýta
kraftana í eitthvað þarflegt. Það
átti við hana, hún var dugnaðar-
forkur, og vitanlega söng hún á
meðan. Léttlyndið var takmarka-
laust.
Maður ömmu var Jón Jónsson
Nordquist sjómaður frá Bolung-
arvík, sem látinn er fyrir allmörg-
um árum. Þau hjónin bjuggu þar
lengst af og komu upp sínum
börnum, þá fluttu þau til Kefla-
víkur og áttu heima þar í nokkur
ár eða þar til afi lést. Bolungarvík
var „Víkin" hennar ömmu, alltaf
var hún til í að skreppa út í Vík, og
hitta vinkonur sínar og venslafólk,
horfa á gamla húsið sitt og segja
frá mörgu fróðlegu og skemmti-
legu sem skeði þar. Þar er Jón son-
ur hennar jarðaður en hann lést í
blóma lífsins. Amma á fimm börn
á lífi: Sverri, Viggó, Jónas, Eínu og
Theódór. Það var ömmu hjartans
mál að þeim vegnaði vel í lífinu og
héldu góðu sambandi sín í milli.
Það hefur líka orðið svo, fjölskyld-
an er samrýnd, frændur og frænk-
ur bera vinarhug hvert til annars.
Mikið yrði hún hreykin af sínu
fólki ef hún gæti séð okkur í dag,
þegar við komum saman til að
kveðja hana í hinsta sinn. Þá sæi
hún afrakstur lífs síns, og hversu
sárt við söknum hennar sem var
ljósberi okkar í lífinu. Hennar
kveðja var ávallt, „guð almáttugur
geymi þig og blessi". Nú er hún í
■geymslu guðs, og í hjartafylgsnum
okkar geymum við öll minningona
um Ásu ömmu.
Sigrún Viggósdóttir