Morgunblaðið - 18.09.1992, Page 35

Morgunblaðið - 18.09.1992, Page 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. SEPTEMBER 1992 35 Jensína Jónatans dóttír - Minning Fædd 7. desember .1907 Dáin 6. september 1992 „Hveiju sem ár og ókomnir dagar að mér víkja, er ekkert betra en eiga vini sem aldr- ei svíkja." (Davíð Stefánsson). Þessar ljóðlínur vildi ég tileinka minni góðu vinkonu, Jensínu Jónat- ansdóttur fyrrum húsfreyju á Galta- læk í Biskupstungum, en hún lést í hjúkrunarheimilinu Skjóli 6. þ.m. Margt á ég þessari látnu heiðurs- konu gott að þakka, samverustund- ir margar og allar góðar. Tæp 60 ár eru síðan leiðir okkar lágu sam- an í október 1933 á leið að Staðar- felli og aldrei hefur skuggi fallið á þau samskipti. Jensína kenndi vefn- að og fleira í húsmæðraskólanum á Staðarfelli. Flestar námsmeyjar í skólanum voru að fara í fyrsta sinn að heiman, úr foreldrahúsum á þennan afskekkta dvalarstað. Þá var gott að mæta þeirri móðurlegu umhyggju sem Jensína veitti stúlk- unum í daglegri umgengni sinni við þær. Kennslustundirnar voru ánægjulegar, þar var öll háttvísi í heiðri höfð. Eftir nokkurra ára kennslustörf í húsmæðraskólanum lá leið hennar. til Reykjavíkur og þar unnum við saman á pijón'astofu auk þess sem hún afgreiddi í versl- un einni um tíma. Mjög ríkt var það í fari þessarar heiðurskonu að veita þeim hjálparhönd, sem stóðu höllum fæti í lífinu. Eitt dæmi um það er þegar hún sagði upp góðri vinnu í Reykjavík og fór á æsku- stöðvarnar í Önundarfirði um há- vetur til að hjálpa bróður sínum, sem átti í erfiðleikum vegna veik- inda. Þar tók hún að sér umsjá heimilisins utandyra og innan þar til úr rættist. Áfram heldur líf og starf en nú liggur leiðin að Galtalæk í Biskups- tungum. Þar beið hennar húsfreyju- starf til margra ára er hún giftist Hermanni Egilssyni bónda á Galta- læk, drengilegum sómamanni. Ekki var setið auðum höndum á heimili þeirra hjóna, strax var hafist handa við að auka ræktað land og byggja upp. Vandað íbúðarhús var reist af grunni og blómagarður umhverf- is það. Allt var þetta vönduð vinna og vel frá gengið en þau vinnu- brögð giltu í smáu sem stóru á þeim bæ. Innanhúss var allt fágað og hreint útúr dyrum, öllu smekk- lega fyrir komið svo heimilið var aðlaðandi og öllum leið þar vel. Marga gesti bar þar að garði, öllum var vel fagnað af alúð og hlýju. Þá voru veitingar ekki skornar við nögl. Þar naut sín rausn og myndar- skapur húsfreyjunnar. Oft var full- setinn bekkur við hlaðið matborð á Galtalæk. Þau hjónin voru höfðingj- ar heim að sækja. Jensína og Hermann eignuðust tvö börn, pilt og stúlku, Jónatan búfræðikanditat og Steinunni skurðstofuhjúkrunarfræðing. Þau systkinin hafa staðið saman og létt undir með foreldrum sínum þegar sjúkdómurinn sótti á. Makar þeirra svo og afa- og ömmubörnin íjögur voru öll sem einn maður sem léttu þeim síðustu stundirnar. Á heimili þeirra Jensínu og Her- manns voru þijú gamalmenni, for- eldrar Hermanns og móðir Jensínu. Oft hef ég leitt hugann að því og óskað þess að fleiri gamalmenni mættu njóta þeirrar umönnunar og kærleika sem húsfreyjan á Galta- læk lét þessu gamla fólki í té allan tímann er þau dvöldu á heimilinu, þó sérstaklega er kraftar voru þrotnir og endadægur var skammt undan. Víst er að færri einstæðing- ar sem oft eru úti í kuldanum mundu væta kodda sinn á kvöldin, ef þeir ættu kost á umhyggju á borð við þá sem hér var veitt. Að lokum bið ég Guð að launa þessu góða fólki, lífs og liðnu, fyrir þá velvild og umhyggju sem ég hef fengið að njóta í samskiptum við það. Hér kveðjum við sérstaka heið- urskonu, Jensínu Jónatansdóttur. Þökkum öll í sameiningu fyrir að hafa fengið að vera henni samferða. Blessuð sé minning hennar. Guðfinna Hannesdóttir. Jensína fæddist á Hóli í Önundar- firði og var yngst í hópi sex barna hjónanna Guðrúnar Jónsdóttur og Jónatans Magnússonar. Reyndar var barnahópurinn stærri, því þar voru í fóstri a.m.k. fjögur börn um lengri eða skemmri tíma. Á upp- vaxtarárum Jensínu var mann- margt í firðinum og félagslíf tals- vert. Á orði var haft hve heimilis- * SvavarP. Oskarsson, Garði - Minning Hann Svavar er allur. Það er sárt til þess að hugsa, að hann eigi ekki eftir að taka á móti okkur í dyragættinni á Hvoli á sinn hressi- lega máta með þessu traustvekjandi handabandi og glaðlega yfirbragði, sem fékk alla til að finna hve inni- lega þeir voru velkomnir. Hann gleymdi ekki börnunum, hann fékk þau til að finnast þau vera sérstök. Það var ætíð tilhlökkun og ómetan- leg stund hjá litlu feimnu stelpunni minni, er Svavar tók þessu eftir- minnilega traustvekjandi taki um litlu höndina, hristi hana rækilega og sagði með sinni áhrifaríku rödd: Nei! Komdu nú sæl og blessuð! Þá fannst henni hún vera sérstök. Svavar var líka sérstakur. Svo lífsglaður og kátur og lynti vel við alla, enda ber stór vinahópurinn í öllum aldursflokkum þess glöggt merki. Minningar mínar um Svavar eru mikið bundnar Hólalandi á Borgarfirði eystra, „ættaróðalið" eins og við oft köllum það. Þar hitt- ust fjölskyldurnar og dvöldu dögum og vikum saman og þar áttum við ■ margar notalegar og eftirminnileg- ar samverustundir. Ekki síst bömin, sem löðuðust að Svavari sem alltaf hafði tíma til að taka litla barna- hönd í stóra traustvekjandi lófann og fara í smá könnunarleiðangra, svo ekki sé minnst á fangið, sem oft mátti þola þau tvö eða þijú. Það var alltaf tilhlökkun að fara „aust- ; ur“, þegar vitað var að Svavar var t á staðnum. Það var aldrei nein ládeyða þar sem Svavar fór. Hann var stór og stæðilegur, hressilegur persónu- leiki, félagslyndur og vinsæll og naut sín vel í góðra vina hópi. Hann var gáskafullur og kíminn, notaleg- ur vinur og stórkostlegur ferðafé- lagi. Hann naut sín eystra, þar var hann kominn „heim“. Hann hlúði að bústaðnum, fór um fjörðinn og ræktaði vina- og íjölskylduböndin. Hans er sárt saknað af okkur öllum og ekki síst börnunum sem dáðu þennan káta og lífsglaða vin. Kannski eigum við einnig okkar „óðal“ hinum megin, sem Svavar hlúir að og undirbýr komu okkar þar sem hann stendur í dyrunum og tekur á móti okkur með sínu traustvekjandi handabandi og áhrifamiklu rödd: Nei! Komið þið nú sæl og blessuð. Blessuð sé minning hans. Fyrir hönd allra barnanna sem þótti vænt um hann, Kristín Jónsdóttir. Dáinn horfinn! Harmafregn Hvílíkt orð mig dynur yfir. En ég veit að látinn lifir það er huggun harmi gegn. (Jónas Hallgrímsson) í dag kveðjum við góðan vin og starfsfélaga, Svavar Pál Óskarsson frá Hvoli í Garði, en hann fórst með mb. Sveini Guðmundssyni GK 315 þann 10. þ.m. Okkur langar að skrifa nokkur orð um þennan horfna vin og starfs- félaga sem lést á þennan válega hátt langt um aldur fram, en eng- inn mannlegur máttur fær ráðið slíkum örlögum og orð mega sín lítils á slíkri sorgarstundu en eitt vitum við að allir sem fæðast skulu deyja einhverntíma. En alltaf er erfitt að sætta sig við dauðann þeg- ar menn í blóma lífsins falla frá. Kynni okkar Svavars hófust fyrir 17 árum þegar hann réðst í skips- rúm hjá mér. Hann var skemmtileg- ur og orðheppinn og hrókur alls fagnaðar í góðra vina hópi. Mig langar að þakka honum fyrir vel unnin störf, heiðarleika og traust, því það var ómetanlegt að vita til þess að öllu var borgið þar sem Svavar átti I hlut. Svo vel vann hann þau verk sem honum voru falin. I Menn hafa spurt og spyija enn þótt spurningu þá leysi ei menn því Guðs er eins að gefa svar og græða djúpu undimar. Hann mildar heitust móðurtár Hann mýkir dýpstu hjartasár Hann sér um þá er syrgjum vér og sælustað þeim býr hjá sér. Nú falla tár þér fapið þá er finnast vinir himnum á og samvist hefst á sælubyggð þá sorg mun gleymd og dauðans hryggð (Valdemar V. Snævarr) Kæra fjölskylda, Sigga , Steinar, íris og Birgir Páll, Óskar og Pálína og systkini hans. Við sendum ykkur innilegar samúðarkveðjur fyrir hönd útgerðarfélags mb. Sveins Guðmundssonar. Sveiim. Kagnar Björnsson. bragur á Hóli var fijálslegur og óþvingaður. Þetta bar Jensína með sér alla ævi. Hvar sem hún fór átti hún auðvelt með að kynnast fólki og varð strax hvers manns hugljúfi. Jensína var á húsmæðraskólan- um á Staðarfelli. Eftir þá dvöl varð að ráði að Jensína færi til Noregs vetrarlangt og lærði vefnað. Gerðist hún síðan vefnaðarkennari á Stað- arfelli í nokkur ár. Síðar vann hún á pijónastofu og við verslunarstörf á vetrum í Reykjavík og stundaði kaupavinnu á sumrum. Sumarið 1944 réðist hún að Galtalæk í Biskupstungum til hjón- anna Steinunnar Guðlaugsdóttur og Egils Egilssonar og sonar þeirra, Hermanns. Þar með voru örlög hennar ráðin. Þau Hermann giftust 3. nóvember 1945. Árið eftir fædd- ist þeim sonurinn Jónatan og árið þar á eftir dóttirin Steinunn. Jónat- an er tilraunastjóri við Rannsókna- stofnun landbúnaðarins. Hann er giftur Þórhildi Oddsdóttur fram- haldsskólakennara, og eiga þau tvær dætur, Kolfinnu og Gunnhildi. Steinunn er deildarhjúkrunarfræð- ingur á skurðstofu Landakotsspít- ala. Hún er gift Ingjaldi Péturssyni vélfræðingi, og eiga þau saman tvö börn, Erlu Dögg og Hermann Jens. Ætlun þeirra Jensínu og Her- manns var að setjast að á Selfossi, þar sem hann hugðist vinna við smíðar. En sú ætlun breyttist þegar hart var að þeim lagt að taka við búi á Galtalæk. Bjuggu þau miklu myndarbúi allt fram til ársins 1981, að þau fóru að hafa vetursetu í Reykjavík, en dvöldu enn nokkur sumur á Galtalæk. Þegar Jensína kom fyrst að Galtalæk var þar hvorki rafmagn né lá þangað veg- ur. Allir flutningar voru um feiju á Tungufljóti og þaðan um vegleysur og mýrar heim að bæ. Þetta voru því mikil umskipti frá fremur þægi- legu Reykjavíkurlífi áranna á und- an. Við bættist svo að foreldrar Hermanns voru aldraðir orðnir og þurftu hjúkrunar og umönnunar með. Egill lést 1954 og Steinunn 1967. Móðir Jensínu fluttist að Galtalæk, þá áttræð, og dvaldi þar síðustu 16 æviárin, en hún lést árið 1963. Margir fleiri áttu athvarf á Galta- læk um lengri eða skemmri tíma og alltaf var þar gestkvæmt. Var hreint með ólíkindum hvað Jensínu tókst að reiða fram af veitingum að því er virtist fyrirhafnarlaust. Aðeins það besta var nógu gott fyrir þá sem að garði bar. Við undir- rituð kynntumst þeim hjónum fyrst er heilsan var tekin að bila og þrek að þverra. Aldrei féll þeim verk úr hendi; Hermann var sístarfandi, gekk hljóðlega um og hafði ekki mörg orð um hlutina en hugurinn var því meiri að búa svo um hlutina að til hagræðis mætti verða bæði honum og öðrum. Þó Jensína gengi til útistarfa, jafnvel um getu fram, var það henni metnaðarmál að allt innandyra væri hreint og fágað og ekki skortur á mat eða kaffibrauði. Lá ekki alltaf í augum uppi hvemig hún fór að þessu, en viðkvæðið var gjarnan: „Ég er bara að gera þetta að gamni mínu,“ gilti þá einu hver í hlut- átti og hversu mikil vinna lá að baki. Bamabömin fjögur nutu þess að kynnast afa og ömmu og dvelja hjá þeim um lengri eða skemmri tíma. Þau eldri eiga ógleymanlegar minn- ingar frá Galtalæk. Eftir að þau hjón fluttu suður varð nábýlið við afa og ömmu ómetanlegt. Einn af föstu liðunum í mörg ár var að fara til þeirra á sunnudagsmorgnum og fá nýbakaðar pönnukökur. Fyrstu tvö veturna gættu þau eldri sonardóttur sinnar. Þar átti hún, eins og reyndar hin þijú, síðan athvarf þegar á þurfti að halda. Minningarnar, um ömmu að snúast í eldhúsinu meðan afi pijónaði; um ömmu sem alltaf var með á nótun- um í ímyndunarleikjum og afa sem alltaf hafði tíma og frá honum staf- aðai ró og friði þótt ekki segði hann margt, eru henni afskaplega dýr- mætar. Aðalsmerki Jensínu var að hugsa fyrst um aðra. Átti það ekki síst við þegar Hermann átti í hlut. Eft- ir að heilsa hans bilaði verulega gengu þarfir hans fyrir öllu öðru. Þó hún berðist við þann sjúkdóm sem dró hana til dauða, var eins og hún gæti haldið honum í skefjum með viljastyrknum, meðan hún fann að Hermann þurfti á henni að halda. Eftir að hann lést 12. maí sl. hall- aði undan fæti og heilsu hennar hrakaði jafnt og þétt. Þau Jensína og Hermann áttu góða að, þar sem börn þeirra voru. Þau voru þeirra stoð og stytta í einu og öllu mörg síðustu árin og gerðu þeim m.a. kleift að búa heima. Síðustu mánuði ævinnar dvöldu þau á Umönnunar- og hjúkr- unarheimilinu Skjóli og létust þar. Við undirrituð þekktum Jensínu aðeins síðustu 15-20 árin sem hún lifði, en okkur er löngu ljóst, að þar fór manneskja með stórt hjarta og vilja til góðra verka; vilja sem í engu hlýddi takmörkunum mann- legs líkama. Við vitum að minning hennar mun lifa meðal allra þeirra sem henni kynntust. Tengdabörn. Þökkum af alhug auðsýnda samúð, vináttu og hlýhug við andlát og útför okkar ástkæra föður, fósturföður, tengdaföður og afa, HALLDÓRS ÁGÚSTSSONAR, Ásgarði, Vogum, Vatnsleysuströnd. Andrea Ágústa Halldórsdóttir, Lilja Sólrún Halldórsdóttir, Þórunn Halldórsdóttir, Þuríður Kristín Halldórsdóttir, Auður Kristinsdóttir, og barnabörn hins látna. Steindór Hjartarson, Hjörtur Þór Björnsson, Aðalsteinn Torfason, Sverrir Heiðar Sigurðsson t Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa, GUÐJÓNS J. BRYNJÓLFSSONAR blikksmíðameistara, Fannborg 8. Sigríður G. Steindórsdóttir, Bryndfs F. Guðjónsdóttir, Hafsteinn Þór Stefánsson, Steindór V. Guðjónsson, Erla María Eggertsdóttir, Jófríður Guðjónsdóttir, Gunnar Randver Ingvarsson, barnabörn og barnabarnabörn. t Eiginkona mín og móðir okkar, MAGNHILDUR INDRIÐADÓTTIR frá Drumboddsstöðum, Bergholti, Biskupstungum, andaðist 16. september. Sveinn Kristjánsson og börn.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.