Morgunblaðið - 26.03.1993, Qupperneq 36
36
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. MARZ 1993
Björg Einars-
dóttir — Minning
Fædd 21. september 1905
Dáin 19. mars 1993
Mig langar að minnast ömmu
minnar, Bjargar Einarsdóttur, sem
lést hinn 19. mars sl., 87 ára gömul.
Fyrstu æskuminningar mínar eru
tengdar ömmu. Ég var þriggja ára
þegar hún og Lúlli afi bjuggu um
skamman tíma í kjallaranum heima
í Hrauntungunni. Oft kom það fyr-
ir um helgar að við systkinin vökn-
uðum mjög snemma og vorum ekki
lengi að hlaupa niður og ýta við
ömmu sem þar af leiðandi fékk
ekki að sofa frameftir frekar en á
virkum vinnudögum sínum. En hún
lét sér fátt um finnast og tók okkur
með sinni alkunnu góðsemi og
súkkulaðibitakexi sem við svo örlát-
lega muldum niður í sængina henn-
ar í staðinn.
Arið 1971 fluttust amma og afi
í Snælandið og voru helgarnar oft
þéttbókaðar af okkur systkinunum.
Ég man að ég beið alltaf í eftirvænt-
ingu eftir því að röðin kæmi að
mér að fá að gista hjá þeim. Amma
tók aldrei annað í mál en ég svæfi
í rúminu hennar og svaf hún þá
sjálf á gólfinu, en ekki kvartaði hún
frekar en fyrri daginn. Helgarnar
liðu hratt þar sem við sökktum
okkur niður í Ólsen-ÓIsen og veiði-
mann af mikilli baráttu. Þau áttu
líka púsluspil sem svo gaman var
að púsla, aftur og aftur. Amma
kenndi mér einnig að leggja kapal.
Við brölluðum mikið saman stöll-
umar. Á aðfangadag vorum við
nöfnurnar iðulega tvær í Hraun-
tungunni á meðan fullorðna fólkið
fór að keyra út pakka. Á meðan
við biðum eftir að fólkið kæmi í hús
og hátíðin gengi í garð dunduðum
við okkur m.a. við að príla upp á
skáp þar sem pakkarnir voru
geymdir og þukla þá og þótti mér
með ólíkindum hve getspá hún var.
Við sögðum að sjálfsögðu aldrei
neinum frá þessu beinum orðum,
en heimilisfólkinu þótti sjálfsagt
grunsamlegt hversu fáar gjafir
komu á óvart þegar amma átti í
hlut.
Amma var aðdáunarverð í fleiri
augum en mínum. Bæði hún og afi
virtu okkur systkinin og önnur ung-
menni, sem sérstaka einstaklinga
og töluðu alltaf við okkur sem jafn-
ingja sína. Þó að aldursmunur væri
eðlilega mikill þá háði það okkur
ekki og við uxum aldrei hvert frá
öðru. Við ræddum um heima og
geima og ávallt var stutt í gaman-
semina. Þó að árin liðu var amma
alltaf ung í anda og sýndi okkur
hve aldur er afstæður.
Amma hafði mikið yndi af bókum
og las mikið alla tíð. Hún notaði
aldrei gleraugu og allt fram á síð-
ustu stundu gat hún lesið það sem
hún þurfti að finna í símaskránni
hikstalaust. Hún vann líka fullan
vinnudag allt til 85 ára aldurs og
taldi að í vinnunni væri lækning
flestra meina.
Það er svo margt sem við systkin-
in lærðum af ömmu og afa og erum
þakklát fýrir að hafa fengið að
hafa þau hjá okkur svo lengi sem
raunin varð. Það er ekkert óeðlilegt
að fólk í hárri elli hverfi á braut,
en eftir situr samt sem áður mikill
söknuður. Þau voru svo örlát, ekki
síst á hina sönnu gjöf sem er að
gefa af sjálfum sér.
Þú átt ætíð eitthvað til
auðmagn þó að bresti.
Guð þér bæði gleði og yl
gaf í veganesti.
(Guðm. Björnsson)
Björg Ragna.
Öldruð íslensk kona er látin.
Þessi kona, Björg Einarsdóttir,
fædd 21. september 1905, dáin 19.
mars 1993, var föðursystir mín,
vinnufélagi og vinkona. Lát hennar
var ekki forsíðufrétt blaðanna en
var vissulega frétt sem snerti okkur
sem kynntumst henni og vorum
henni samferða því hún var litríkur
persónuleiki og hafði til áð bera
eiginleika sem vöktu virðingu.
Við Björg vorum vinnufélagar í
u.þ.b. 20 ár en hún hóf störf á Til-
raunastöðinni Keldum strax og sú
stofnun tók til starfa 'og var þar í
42 ár eða þar til hún sjálf kaus að
hætta störfum fyrir þremur árum.
Starf hennar var annars vegar að
sjá um dauðhreinsun og þvott á því
gleri sem var notað á rannsóknar-
stofunum og hins vegar að sjá um
kaffistofuna. Þessi ríkisstofnun var
ekki svikin af vinnu hennar. Sam-
viskusemi hennar, nákvæmni í
vinnubrögðum og ótrúleg afkasta-
geta einkenndu hana alla tíð.
Mér er til efs að hún hafi nokk-
urn tíma tekið fullt sumarfrí, veik-
indadagar hennar voru fáir því að
hún var með eindæmum hörð~ af
sér. Eitt sinn lét hún það eftir syni
sínum að litið væri á handarmein
sem hafði aftrað henni frá vinnu í
tvo daga. Kom í ljós að hún var
handleggsbrotin, en röntgenmyndin
sýndi einnig að hún var með gam-
alt brot sem ekki hafði verið með-
höndlað, því að hún hafði einfald-
lega harkað það af sér.
Við glerþvottinn kom fyrir að hún
skar sig og oftar en einu sinni sá
ég hana standa við vaskinn og
draga stærðar glerbrot úr annarri
hendi með töng, hrylla sig aðeins
yfir sársaukanum en hella síðan
joði yfir sárið, vefja um það tusku
og halda síðan áfram verkinu eins
og ekkert hefði ískorist. Nei, heil-
brigðisþjónustunni var ekki íþyngt
af henni.
Persónuleiki hennar hafði áhrif á
lífið á kaffistofunni. Hún fór ekki
í manngreinarálit, sagði sínar skoð-
anir óhikað við hvem sem var og
tilsvör hennar gátu verið óvænt og
skemmtileg. Þegar Björg var hlý
var hún eins og sól á sumardegi
en hún gat lika verið eins og norð-
anvindurinn ef svo bar við og stund-
um gat fas hennar eitt og sér tjáð
okkur skýrar en nokkur orð að
matartímanum væri lokið og hún
þyrfti að komast að til að þvo upp.
Björg var ekki með miklar vífi-
lengjur eða orðskrúð í kringum það
sem hún sagði eða gerði og var
uppsögn hennar á Keldum dæmi-
gerð fyrir þennan þátt í fari hennar.
Það var snemma árs 1990 að
Björg veiktist af flensu, en fram
að því hafði hún þrátt fyrir háan
aldur stundað vinnu sína að fullu
og mætt sérhvern dag. En nú brá
svo við að það leið líklega um ein
vika án þess að Björg mætti. Eftir
þessa, á hennar mælikvarða, óvenju
löngu fjarveru, hringdi hún í síma-
stúlkuna á Keldum og bað hana að
skila því til forstöðumannsins að
hún væri hætt og þar með lagði
hún á. Haft var samband við hana
og henni tjáð að hún væri ekki
nauðbeygð að segja upp störfum
þótt hún veiktist, hún ætti veikinda-
daga eins og aðrir. En Björg hafði
tekið sína ákvörðun og kom ekki
til vinnu eftir þetta, hún vildi hætta
meðan hún enn sinnti starfinu af
reisn. Hún saknaði þó staðarins og
vildi helst heyra fréttir þaðan dag-
lega.
Hennar er saknað vegna þess
sem hún hafði lagt af mörkum í
starfi en ekki síst vegna þess sem
hún var mannlegu samfélagi þeirra
sem vinna þarna saman.
Daginn sem hún verður jörðuð
verður vinnustaðnum hennar lokað
vegna jarðarfararinnar. Það segir
nokkuð um þann sess sem Björg
skipaði í hugum samstarfsmanna
sinna. Það segir líka eitthvað um
þau mannlegu samskipti og hlýju
sem hefur ríkt á vinnustaðnum sem
henni var svo kær.
Björg frænka mín sóttist ekki
eftir auði eða fallvöltum munaði
þessa heims. Hennar ríkidæmi voru
góðir mannkostir. Hún mat mikils
fjölskyldu sína sem studdi hana
dyggilega. Sérstakur persónuleiki
hennar og reisn eru litbrigði sem
við munum öll sakna.
Þegar ég stóð við rúm nýlátinnar
frænku og vinkonu voru tilfínningar
mínar friður, þakklæti, hlýja og
söknuður en einnig tilfinning fýrir
fegurð í lífshlaupi íslenskrar, ald-
innar konu sem hafði alla tíð lagt
sig fram til hins ýtrasta. Það var
eins og hún væri að útskrifast með
láði.
Elsa Benediktsdóttir.
Bopar aldrei - brotnar í
bylnum stóra seinast.
(St. G. St.)
Þessar ljóðlinur úr kvæðinu
„Greniskógurinn" komu ósjálfrátt
upp í huga minn þegar ég frétti
af andláti kærrar frænku minnar,
Bjargar Einarsdóttur. Líf hennar
auðkenndist af stolti og baráttulund
sem svo vel er lýst í kvæðinu og
þannig lauk líka göngu hennar hér
á jörð.
Björg, móðursystir mín, fæddist
á Stöðvarfirði í Suður-Múlasýslu í
upphafi aldarinnar og hafði því
sannarlega lifað tímana tvenna.
Hún var dóttir Einars Benedikts-
sonar sjávarútvegsbónda og síðar
símstöðvarstjóra á Stöðvarfirði og
fyrri konu hans, Bjargar, sem lést
langt um aldur fram frá dóttur sinni
kornungri. Einar giftist nokkru síð-
ar ungri heimasætu frá Kirkjubóli,
Guðbjörgu Erlendsdóttur og gekk
hún, þótt ung væri, Björgu í móður-
stað. Þau Guðbjörg og Einar reistu
sér bú á nýbýlinu Ekru og þar ólst
Björg upp og tók þátt í gæslu og
uppeldi sex yngri systkina sinna
ásamt öðrum störfum sem börnum
og unglingum voru ætluð í þá daga.
Sterk bönd og væntumþykja var
alla tíð milli Bjargar og systkinanna
allra, en best þekki ég til sambands
þeirra systra Bjargar og Þorbjarg-
ar, móður minnar. Þau tengsl ein-
kenndust af miklum systurkærleik
og vináttu sem aldrei bar skugga
á. Þótt langt væri á milli þeirra síð-
ustu árin töluðust þær við í síma
vikulega og skiptust á skoðunum
um menn og málefni, bókmenntir
og trúmál. Mikill er því söknuður
móður minnar við fráfall Bjargar
og stórt skarð er höggvið í systkina-
hópinn þar sem yngsti bróðirinn,
Björn, lést fyrir tveimur mánuðum.
Áður voru látnar systurnar Elsa og
Ragnheiður sem báðar létust ungar
og ennfremur nýfæddur bróðir.
Eftirlifandi systkini Bjargar eru
Þorbjörg, Benedikt og Ánna.
Björg fór snemma að heiman og
kynntist ástinni og manninum sem
varð örlagavaldur í lífi hennar, Lúð-
vík Gestssyni. Þau giftust og sett-
ust að í Reykjavík og Austfírðingur-
inn Björg varð óforbetranlegur
Reykvíkingur. Þau Björg og Lúðvík
eignuðust tvo myndarlega syni, þá
Einar og Erling. Erlingur lifir móð-
ur sína en Einar lést um tvítugt
af vinnuslysi, en lét eftir sig ungan
son, Einar Ingþór. Dauði sonarins
setti svo mjög spor sín á líf Bjargar
að mér er til efs að hún hafí nokk-
urn tíma orðið söm eftir það. En
hún hélt lífinu áfram, vann og gerði
skyldu sína. Hún lifði ekki síst fyr-
ir yngri son sinn og fjölskyldu hans
þegar hún kom til sögunnar. Erling-
ur er kvæntur Jakobínu Ingadóttur
og eiga þau þijú mannvænleg börn,
Inga, Elvar og Björgu. Jakobína
varð Björgu sem besta dóttir og
barnabörnin öll endurguldu ást
ömmu sinnar sem áreiðanlega var
besta gjöfín sem hægt var að gefa
henni.
Svo lengi sem ég man eftir mér
t
Ástkœr móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
JÓNÍNA BENEDIKTA EYLEIFSDÓTTIR,
lést í Sjúkrahúsi Vestmannaeyja miðvikudaginn 24. mars.
Böm, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Ástkaer móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐRÚN LIUA GUÐMUNDSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Stokkseyrarkirkju laugardaginn 27. mars
kl. 14.00.
Jóhann T. Ingjaldsson, Ástbjörg S. Gunnarsdóttir,
Sigrún Ingjaldsdóttir, Jónatan Jónsson,
Halldóra Ingjaldsdóttir, Sigurður Ari Bjarnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug vegna andláts
og útfarar ástkærs sambýlismanns míns, sonar, föður, tengdaföð-
ur og afa,
GUÐBJARTS BENEDIKTSSONAR
múrarameistara,
Brekkubyggð 5,
Garðabæ,
Kristín Árnadóttir,
Benedikt Viggó Jónsson,
Guðrún Guðbjartsdóttir, Benedikt Jónasson,
Lilja Guðbjartsdóttir, Eyþór Þorgrímsson,
Vigdis Guðbjartsdóttir, Skarphéðinn Sigurðsson
og barnabörn.
Birting af-
mælis og
minningar-
greina
Morgunblaðið tekur afmæl-
is- og .minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðal-
stræti 6, Reykjavík, og á skrif-
stofu blaðsins í Hafnarstræti
85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin,
að greinar verða að berast
með góðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði að berast
síðdegis á mánudegi og hlið-
stætt er með greinar aðra
daga.
Ákjósanlegast er að fá
greinarnar sendar á disklingi.
HÓPFERÐIR VEGNA ±1
JARÐARFARA
HÖMÍM GÆÐA HÓPBII RllDAR FRÁ12TIL65 FARÞHGA Á n
LEITIÐ UPPLÝSINGA MUNIB!
HÓPFERÐAMIÐSTÖÐIN Minningarkort Styrktarfélags krabbameinssjúkra barna
Seld í Garðsapóteki, sími 680990. Upplýsingar einnig veittar
Bíldshöfða 2a, sími 685055, Fax 674969 í síma 676020.
LEGSTEINAR
720 Borgarfirðl eystra,
sími 97-29977, fax 97-29877
VETRARTILBOÐ
t
Frændi okkar og mágur,
ÁGÚST JASONARSON,
verður jarðsettur frá Hólskirkju, Bolungarvík, laugardaginn 27.
mars kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Sjúkrahúsið í Bolungar-
vík eða uppbyggingu gömlu húsanna í Ósvör.
Jóhann Kárason, Maríus Kárason,
Guðrún Káradóttir, Ástríður Káradóttir,
Jakobína Guðmundsdóttir, Hólmfríður Hafliðadóttir
og fjölskyldur.
Tökum að okkur
erfidrykkjur í
ný uppgerðum
Gyllta salnum.
Hlaðborð og
nýlagað kaffi
kr. 790,-
Hótel Borg
sími 11440.