Morgunblaðið - 22.01.2000, Síða 49

Morgunblaðið - 22.01.2000, Síða 49
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR LAUGARDAGUR 22. JANÚAR 2000 49 AÐALHEIÐ UR SÓLVEIG ÞORSTEINSDÓTTIR + Aðalheiður Sól- veig Þorsteins- ddttir fæddist á Siglufírði 26. mars 1925. Hún lést á Sjúkrahúsi Siglu- fjarðar 13. janúar síðastliðinn. Foreldr- ar hennar voru Þor- steinn Gottskálks- son, verkamaður, Gottskálkssonar, bónda á Mið-Hóli í Haganeshreppi og víðar, Erlendssonar, bónda á Vatni og í Hólakoti á Höfðast- rönd, Jónssonar, bónda á Undhóli í Óslandshli'ð og Jóna Aðalbjörns- dóttir, bónda og verkamanns Björnssonar, bónda á Róðhóli, Björnssonar, bónda á Syðra- Hvarfi í Svarfaðardal, Guðbran- dssonar. Um tvítugt hóf Aðalheið- ur Sólveig sambúð með Þorkeli Árnasyni vélstjóra í Grindavík og átti með honum tvö börn: Ámi, f. 20.9. 1945 í Grindavík, verkamað- ur, alinn upp hjá föður sínum í Grindavík. Kona hans (skildu), Eygló Sigurðardóttir. Bam þeirra er Ágústa, f. 17.10. 1971, búsett á Akranesi, sambýlismaður Sigurð- ur Halldór Bjarnason, þau eiga tvö börn, Bjama Maron, f. 3.12. 1993 og Auðun, f. 30.1. 1990. Með sam- býliskonu sinni Fjólu Felixdóttur átti Árni þijár dætur; Sóleyju Sig- urdsk, f. 28.12. 1978, Guðbjörgu, f. 29.11. 1981 og Gyðu Rán, f. 8.12. 1984. Að auki á Árni Ómar Jón, f. 13.3.1967, móðir hans er Ástrfður Jónsdóttir og Sif Dórotheu, f. 11.4. 1977, móðir hennar er Gréta Mörk Evensen. Jóna, f. 1.7. 1947 í Grindavík, verkakona og húsfreyja í Grinda- vík, alin upp hjá Jónu Aðlbjörns og Þor- steini Gottskálks á Siglufirði. Maki henn- ar er Halldór Sigurðs- son verksljóri. Þeirra börn em: 1) Sigurður, f. 9.1. 1967, rafvirki. Kona hans er Laufey Þórdís Sigurðardóttir og eiga þau tvö börn; Halldór, f. 10.10. 1990 og Ólaf Inga, f. 25.9. 1996.2) Unnur Heiða, f. 2.12.1970, skrifstofumaður og 3) Þorkell, f. 26.9. 1977. Aðalheiður Sólveig og Þorkell slitu samvistir og flutti hún þá aftur til Siglufjarðar. Hinn 8.7. 1951 giftist hún Elíasi Bjarna ísfjörð, f. 30.8. 1927 á ísa- firði, d. 12.9. 1988 á Siglufirði. Hann var sjómaður fram undir 1980 er hann fór í land og vann sem lagermaður hjá SR á Siglu- firði. Böm Aðalheiðar Sólveigar og Elíasar Bjarna eru: Kristján Sigurður, f. 7.8. 1950, stýrimaður, búsettur í Reykjavík. Kona hans er Lilja Eiðsdóttir. Börn þeirra 1) Gottskálk Hávarður, f. 22.7. 1973, fulltrúi hjá Eimskip í Reykjavík, sambýliskona hans er Inga Rún Ellefsen og eiga þau einn son; Kri- stján Elmar, f. 26.7. 1998. 2) Bryn- hildur Þöll, f. 17.6. 1975, þjónustu- fulltrúi hjá íslandsbanka í Nokkur orð í minningu móður minnar. Hún var einn af kvenskörungum 20. aldarinnar. Ekki mikil fyrir mann að sjá en afrekaði að fæða ell- efu börn sem öll eru á lífi í dag, það segir nokkuð um upplagið, eða hvað? Frá því að foreldrar mínir kynntust var faðir minn á sjónum í fjölda ára og uppeldi okkar systkin- anna var alfarið í höndum móður minnar. Þá voru ekki dagheimilin til að hjálpa við uppeldi barna, en hún átti góða að sem allir voru tilbúnir til að aðstoða við barnahópinn, s.s. ömmu og afa, þau Jónu Aðalbjörns og Steina Gosa og góða nágranna sem sáu baslið með barnahópinn, því auðvitað var þetta basl, sér í lagi á veturna þegar litla húsið okkar á Hverfisgötu 12 var hreinlega á kafi í snjó svo mánuðum skipti. Sjómann- slaunin hafa ekki alltaf verið eitt- hvað til að hrópa húrra fyrir, ekki frekar þá en nú, og oft hafði móðir mín úr litlu að spila til heimilisins, en það var bara eins og gerðist í sfldarplássinu Siglufirði; stundum voru síldarár og stundum ekki. En þó sveiflur væru á sjómannslaunun- um var aldrei að finna hnökra á gæsku móður minnar, meiri gæða- manneskja er vandfundin. Þrátt fyrir stóran barnahóp og umstangið við hann var hún alltaf boðin og búin að hjálpa þeim sem til hennar leituðu og maður skyldi ætla að henni hafi fundist nóg að gera vor- og jólahreingerningarnar fyrir sjálfa sig en ég minnist þess að hún var á eilífum þönum við að gera hreint fyrir hinar og þessar konur í bænum sem annaðhvort gátu eða vildu ekki standa í svoleiðis veseni. Kátína móður minnar var líka óendanleg. Hún gat gantast svo með okkur systkinunum að ókunnugum þótti nóg um og hún lagði sig í líma við að ala okkur upp í lífsgleði og skemmtilegustu stundir æsku minn- ar voru þegar hún sat með okkur systkinin allt um kring og söng fyrir okkur lögin um hann Villa litla, Guttavísurnar og Fram í heiðanna ró, sem var hennar uppáhaldslag alla tíð, og mörg, mörg önnur lög. Og sögurnar, maður lifandi! Hún var hafsjór af sögum, ævintýrum jafnt sem sögum af samtímafólki. Þekkingu á ætt og uppruna sínum hafði hún tekið í arf eftir föður sinn, Steina Gosa og stóð, að mér vitandi, aldrei á gati í þeim efnum. Og allur þessi söngur og allar þessar sögur og bíóferðirnar, þegar við höfðum aldur til að fara slíkar ferðir, urðu til þess að við steingleymdum í æsi- spennandi leikjum okkar að það væri þrengra í búi hjá okkur en öðr- um, sem, þegar á allt er litið, hefur kannski alls ekki verið. Auðvitað hvessti hún sig af og til, slíkt var óhjákvæmilegt með svo stóran barnahóp, en það var úr henni nánast áður en hámarkinu var náð. Prakkarastrikin sem við bræð- urnir stóðum fyrir á Brekkunni voru ekki ófá og oft talin fleiri en þau eig- inlega voru og það var sama þó við værum því sem næst staðnir að verki við sum þeirra, hún móðir mín stóð fastar á því en fótunum að við værum alsaklausir og það var ekki fyrir hvern sem er að standa uppi í hárinu á henni þegar hún var að verja englana sína. Hitt er svo ann- að mál að þótt við slyppum við refs- ingu af hendi þeirra sem fyrir prakkarastrikunum urðu sluppum við alls ekki við hirtingu fyrir þau hin sömu strik hjá móður okkar. Hún sá um að framfylgja réttlætinu, en hún vildi gera það á sinn hátt. Þó húsið okkar á Hverfisgötunni væri ekki stórt, þrjú herbergi og eldhús, en fjölskyldan tíu manna, var alltaf rúm fyrir þá sem leituðu á náðir móður minnar og ég man að stundum sváfum við öll fjölskyldan í einu herbergi vegna þess að móðir okkar hafði eftirlátið einhverjum gestum hin herbergin og stundum voru þessir gestir hjá okkur í mán- uði, en þó þröng væri oft á þingi kom það ekki niður á uppeldinu, ég held við systkinin séum bara umhyggju- samari og nærgætnari fyrir vikið. Hún móðir mín var alla tíð heilsu- hraust, kannski hefur hún ekki mátt vera að því að vera veik, en síðustu árin var hún þó farin að láta á sjá sem að sumu leyti er eðlilegt af ell- efu barna móður á áttræðisaldri, en það var ekki á henni að heyra, alltaf jafnhress og stutt í glensið og hlát- urinn. Þegar kemur að slíkri kveðju- stund sem nú fer í hönd er svo Reykjavík, hún á eina dúttur; Telmu Dögg, f. 1.12.1996.3) Eiður Ágúst, f. 23.9. 1982, nemi. Þor- steinn, f. 23.8.1951, verkamaður á Siglufirði. Rafn, f. 29.7. 1953, trésmiður á Akureyri. Kona hans er Una Þórey Sigurðardóttir og eiga þau eina dóttur; Dagnýju, f. 4.2. 1998. Gísli Jón, f. 20.2. 1956, verkamaður á Siglufirði. Dagmar, f. 11.6 1957, verkakona á Siglu- firði. Hennar maki var Magnús Ás- mundsson skipstjóri (slitu samvist- ir). Böm þeirra em; Þórarinn, f. 28.12.1982, Helga, f. 12.2.1986 og Freyja, f. 11.9. 1992. Núverandi sambýlismaður Dagmarar er Jacques Warren Loxton, verka- maður á Siglufirði. Heiðar, f. 17.4. 1959, verkamaður á Akureyri. Kona hans er Anna Júlíusdóttir. Börn þeirra eru; 1) Freydís, f. 20.6. 1981, sambýlismaður hennar er Hjalti Jónsson og eiga þau eina dóttur, Guðbjörgu Ingu, f. 27.6. 1999, 2) Eva Björk, f. 19.4. 1983, nemi á Akureyri og 3) Heiðar Smári, f. 14.5. 1989. Sólrún, f. 9.5. 1960, verkakona á Siglufírði. Hennar maki er Ómar Geirsson, sjómaður. Börn þeirra eru: 1) Lísa Dögg, f. 23.9. 1982. 2) Arnþór Helgi, f. 14.8. 1985. 3) Steinunn Helga, f. 22.4. 1991. Sigurbjörg, f. 19.12. 1961, verkakona á Siglu- firði. Sambýlismaður hennar er Sigurður Friðfinnur Hauksson, löndunartæknir. Börn þeirra: 1) Elías Bjarni Isfjörð, f. 20.1. 1981. 2) Guðný, f. 20.10. 1984. 3) Aðal- heiður Jonna, f. 22.12. 1991. 4) Þórey Vala, f. 7.8. 1998, Sverrir Eyland, f. 8.2. 1963, verkamaður á Siglufirði. Kona hans er Sigurrós Sveinsdóttir. Böm þeirra eru: 1) Erla Heiða, f. 6.7. 1988. 2) Sveinn Filippus, f. 2.1. 1991. 3) Ámdís, f. 3.10.1993.4) Hildur, f. 11.11.1994. Útför Aðalheiðar fer fram frá Siglufjarðarkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. margt ósagt, svo margar minningar koma upp í hugann, fleiri en hér komast fyrir og þær munum við bara eiga saman í huganum á leið okkar fram í heiðanna ró. Kristján. Elsku amma. Síðustu mánuði hefur sú hugsun læðst að mér, „ætli hún amma hafi nú ekki gaman af því að fá frá mér bréf'? En svo skyndilega varstu far- in og ég veit því miður ekki póstfangið í himnarfld. Betra er seint en aldrei og skrifa ég þér því þessar línur og vona að þær berist þér. Sæl og blessuð amma mín. Ja, ef ég þekki þig rétt þá flýtirðu þér strax að lesa lok bréfsins til að komast að því hver sé eiginlega að skrifa þér, þannig að til að spara þér ómakið þá er þetta hún Binna þín. Mig langaði til þess að þakka þér fyrir þær góðu stundir sem ég átti með ykkur Ella afa. Á Hverfisgötunni þar sem þið afi bjugguð fyrst skapaðist sú hefð að öll fjölskyldan kom alltaf í kaffí á sunnudögum. Þar fékk maður alltaf nýbakað bakkelsi og auðvitað kaffi með mjólk og miklum sykri, þó að pabbi og mamma hefðu eflaust eitt- hvað á móti því, þá var það leyfilegt hjá ykkur. Stundum eftir skóla kom ég til ykkar og við afi spiluðum veiðimann eða ólsen, ólsen, og þú læddir að mér einum dísætum kaffibolla. Þá fannst mér ég sko vera fullorðin að- eins rétt sjö ára eða svo. Á jólunum var eins og að litla hús- ið á Hverfisgötunni breyttist í töfra- hús. Þama komum við saman öll fjölskyldan, rúmlega 20 manns í þá daga, og áttum saman yndislega stund, en auðvitað um leið og skarkalinn í okkur barnabörnunum var orðinn of mikill, þá létuð þið afi nú heyra í ykkur, og við hlýddum eins og skot (ja, eða oftast). Á Hverfisgötunnni var ákaflega gaman á sumrin, en þá hjálpaði maður til við að rífa rabarbarann niður í garðinum, því ekki var til betra álegg í þá daga en rabbabara- sultan þín, amma mín. Þegar húsið á Hverfisgötunni var orðið lúið, var kominn tími til að flytja sig um set, og varð þá gatan fyrir ofan valin, og flutt var inn á Háveginn. Þetta var nú miklu stærra og betra hús og hlýleikinn sem umlék Hverfisgötuna myndaðist fljótt á Háveginum, og þar átti maður nú góðar stundir í garðinum á sólpallin- um í sólbaði með ykkur afa. Þegar Elli afi féll frá fannst mér veröldin bókstaflega hrynja, sér- staklega þegar ég sá tómleikann umlykja þig, elsku amma mín. Og þessi tómleiki var enn til staðar dag- inn sem hann kallaði þig til sín, 11 árum síðar. Þú upplifðir mikil erfiði eftir and- lát afa, fluttir á Eyragötuna og nú síðast varstu komin í gamla bakaríið á Hvanneyrabrautinni. En samt átt- ir þú alltaf til fullt af hlátri og hlý- leika. En amma, við áttum nú saman góðar stundir fyrir rúmum þremur árum, ekki satt? Þegar ég kom og tilkynnti þér að ég væri barnshaf- andi. Þú varst svo ánægð og auð- vitað hafðir þú mikla reynslu og margar skemmtilegar sögur sem þú gast deilt með mér, þar sem þú hafð- ir nú gengið með 11 böm sjálf. Og yndislegt var það 1. desember 1996 þegar þú hélst á Telmu Dögg nýf- ERLA LÁR USDÓTTIR + Erla Lárusdóttir fæddist í Reykja- vík 11. nóvember 1935. Hún lést 8. jan- úar síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Kotstrand- arkirkju f Ölfusi 18. janúar. Aldrei hélt ég að hún amma myndi fara. Hún hefur alltaf, allt mitt líf verið til staðar fyrir mig og alla fjölskyld- una sína. Ég hélt að hún amma mín væri óhagganlegur klett- ur sem ég myndi eiga að alla ævi, en núna er hún farin. I hjarta mínu veit ég að hún verð- ur alltaf hjá mér. Ég veit að hún verður til staðar þegar ég eignast mitt fyrsta barn, þegar það verður skírt, þegar erfið- leikar steðja að og einnig er allt gengur vel. Ég finn að hún er hjá okkur öllum núna í sorginni. Elsku hjartans amma mín, ég man þegar ég var h'til stúlka er ég var vön að sita í kjöltu þinni og þú raulaðir sofðu unga ástin mín. Þú gerðir þetta ekki aðeins fyrir mig heldur öll bömin þín sjö, öll bamabömin þín fjórt- án og bamabarnabörn- in þín tvö. Ég man þegar ég kom til þín á hverju sumri og var með þér í gróðurhúsunum, í kar- töflugarðinum, í heyskapnum og hjálp- aði þér í sumarbústað- num. Það var einmitt heima hjá þér sem ég kynntist fyrstu ástinni minni og án þín, amma mín, hefði ég heldur ekki kynnst manninum mínum, þeim sem ég er gift í dag. Elsku amma mín, ég þakka þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig þegar ég var í skólanum á Selfossi, þegar ég átti engan að nema þig. Þú hringdir alltaf í mig að minnsta kosti einu sinni á dag, þú komst til mín og hughreystir mig þegar mér leið illa og gladdist með mér þegar allt gekkvel. Ég þakka þér líka fyrir síðastliðið æddri í fangi þér og grettir þig og gantaðist framan í hana og varst ákveðin í að fá fram hennar fyrsta bros strax, því í raun voru þessar grettur þínar ómótstæðilegar og fékk hvert barn og barnabam þitt til*- að skelhhlæja. En því miður lá leið mín suður fljótlega eftir þetta og hún Telma mín náði aldrei að kynn- ast þér eins og ég gerði og þykir mér það miður. Elsku Heiða amma mín, allt hefur sinn endi, og þetta bréf líka. Von- andi líður þér betur í fanginu hjá honum Ella afa, og ég bið að heilsa langömmu og langafa, kysstu þau öll frá mér. Þín Brynhildur Þöll. Elsku Heiða amma. Þegar við hugsum til þess að þú sért farin frá okkur, þá hugsum við fyrst um það, að loksins kemstu til Élla afa, loksins eruð þið saman aft- ur. Hann er búinn að bíða svo lengi eftir þér. Það huggar okkur svo mikið að vita þetta, að vita að þú sért komin á betri stað. Nú á þér alltaf eftir að líða vel. Við eigum aldrei eftir að gleyma þér. Vertu sæl, amma. Þin barnabörn, Eli'as, Guðný, Heiða Jonna og Þórey Vala. Elsku amma mín. Sú stund er runnin upp. Þú ert farin frá okkur og við sjáum þig ei meir. Ég get varla lýst því með orðum hve sárt var að fá þær fregnir að þú hefðir kvatt þennan heim og ég fengi aldrei að sjá þig aftur. Mér finnst við hafa átt allt of stuttar stundir saman. Ég var svo viss um að þú yrðir enn hér þegar kæmi að stóru stundunum í lífi mínu eins og að fara að búa og að finna drauma-«r starfið mitt. Því miður verður mér ekki að ósk minni, svo því kveð ég þig nú, amma mín, og hafðu þökk fyrir allar okkar samverustundir og fyrir hlýjar kveðjur mér til handa. Vor hinsti dagur er hniginn af himnum í saltan mar. Sú stund kemur aldrei aftur, sem einusinnivar. Því okkur var skapað að skflja. Við skfljum. Og aldrei meir. Það líf kemur aldrei aftur, sem einu sinni deyr. (Halldór Éljan Laxness.) Til allra eftirlifandi ættingja sendi ég innilegar samúðarkveðjur. Megi Guð fylgja okkur öllum á þess- um sorgarstundum. Unnur Heiða. nýárskvöld þegar þú varst hjá mér langt fram á nótt og skemmtir þér með okkur krökkunum. Þú veist að ég elska þig, amma mín, og ég mun aldrei gleyma þér. Ég mun aldrei gleyma ilminum sem fylgdi þér, fallega brosinu þínu, mjúku hálsakotinu né heldur hlýjum faðmi þínum. Elsku hjartans amma mín, með ljóðinu okkar rugga ég þér, í huga mínum, til hinstu hvflu. Sofðu ungaástinmín, -útiregniðgrætur. Mamma geymir gullin þín, gamla leggi og völuskrín. Við skulum ekki vaka um dimmar nætur. Það er margt, sem myrkrið veit, - minn er hugur þungur. Oft ég svarta sandinn leit svíðagrænanengireit. í jöklinum hljóða dauðatjjúpar sprungur. Sofðu lengi, sofðu rótt, seintmunbestaðvakna. Mæðan kenna mun þér fljótt, meðan hallar degi skjótt, að mennimir elska, missa, gráta og sakna (J.S.) Elsku afi Siggi og fjölskyldan á Reykjavöllum. Ég og Tobbi vottum ykkur samúð okkar. Guð geymi ykkur öll. Anita Éngley Guðbergsdóttir. j,

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.