Dagblaðið Vísir - DV - 30.09.2000, Blaðsíða 18

18
LAUGARDAGUR 30. SEPTEMBER 2000
Helgarblað
I>V
Victoria er á batavegi.
Posh Spice veik:
Hélt
hún
myndi
deyja
Victoria Beckham varö líf-
hrædd þegar hún fékk heila-
himnubólgu fyrir fjórum vikum
síðan. „Ég var virkilega hrædd og
hélt að ég myndi deyja,“ segir
Victoria í The Sun.
„Ég mun aldrei gleyma orðum
læknsisins. Þetta var sjokk sem
setur enn mark sitt á mig enda
býst maður ailtaf við því versta,"
segir Victoria sem var nýlega val-
in flottasta kona ársins af Elle
Magazine. Victoria er á batavegi
en segir að síðustu vikur hafi ver-
ið mjög leiðinlegar þar sem henni
hafi verið skipað að taka það ró-
lega.
Gárinn Pollýanna hefur breytt um persónuleika:
„Páfagaukurinn minn
er umskiptingur“
- segir eigandinn sem þekkir ekki fuglinn lengur
Það var haust-
ið 1994 að blaða-
maðurinn Stein-
unn Stefánsdótt-
ir gaf einni dótt-
ur sinni páfa-
gauk í 10 ára afmælisgjöf. Fuglmn,
sem er blágrænn gári, fékk nafnið
Pollýanna og varð hún strax mið-
punktur heimilisins.
„Hún fékk að fljúga frjáls um íbúð-
ina og var virkilega skemmtileg. Hún
settist gjaman á öxlina á manni og
spjallaði við mann og allir heimilsmeð-
limir dáðu hana,“ minnist Steinunn. í
dag er öldin önnur. Pollýanna vill
helst hanga inni í búrinu sínu og hef-
ur ekki lengur gaman af því að stela
komflexi af morgunverðardiskunum
eða hamast í Morgunblaðinu þegar
húsráðendur era að lesa það.
Botninn datt úr búrinu
Breytingamar á Pollýönnu áttu sér
stað árið 1997 og nú, þremur árum
seinna, er Steinunn þess fullviss að
það sé einhver allt annar fúgl en Poliý-
anna sem hún sé með á heimilinu.
„Við höfðum sett Pollýönnu í pöss-
un og vorum að ná í hana að afloknu
vel heppnuðu sumarfríi þegar botninn
dettur úr búrinu og fúglinn flýgur út,“
segir Steinunn sem man vel þennan
hrollkalda dag. „Það var farið að
dimma og veðrið var mjög hráslaga-
legt. Við gengum um allt hverfið og
kölluðum á fuglinn en án árangurs,"
minnist Steinunn, en dóttir hennar
grét alla nóttina vegna fuglsins.
Fannst hjá nágrónnunum
Pollýanna hafði þá áður týnst fyrir
tveimur árum síðan en fundist heil á
húfi hjá góðviljuðu fólki sem skotið
haíði yfir hana skjólhúsi. „Þá voram
við í sumarfríi í Danmörku og fúglinn
var í pössun hjá vinafólki en slapp út
um glugga. Það var fyrir algjöra tilvilj-
un að hann fannst aftur,“ segir Stein-
unn og riijar upp þá skemmtOegu
sögu. „Faðir minn bjó í sömu götu og
vinafólk okkar sem hafði fúglinn í
pössun og dag einn tók hann eftir fugli
Er þetta virkilega Pollýanna?
Steinunn meö fuglinn sem líkist Pollýönnu í útliti en ekki persónuleika.
í glugganum hjá nágrönnunum sem
líktist mjög Pollýönnu. Hann var alltaf
að sjá fuglinn og var að lokum orðinn
handviss um að hann væri Pollýanna.
Hann vissi þá ekkert um það að Pollý-
anna væri týnd en þegar hann komst
að því bankaði hann upp á hjá ná-
grönnunum og grunur hans var réttur,
fuglinn í glugganum var Pollýanna,"
segir Steinunn.
Varö fyrir losti
Þegar Pollýanna týndist i seinna
skiptið var fjölskyldan vongóð um að
finna hana aftur eins og í fyrra skiptið
en eftir árangurslausa leit í hverfinu
var sett auglýsing í Morgunblaðið.
Auglýsingunni var svarað og Steinunn
fór og náði í Pollýönnu.
„Fuglinn var alls ekkert líkur sjálf-
um sér eftir að hann fannst, hann var
svo styggur og leiðinlegur, en við héld-
um náttúrulega að hann hefði einfald-
lega orðið fyrir svo miklu áfalli að
hann þyrfti tíma til að ná sér á strik,“
útskýrir Steinunn.
Vikumar liðu sem og mánuðimir
og nú era liðin þrjú ár en ekki virðist
Pollýanna vera rönkuð við úr „lost-
inu“. „Vinir og kunningjar fóra fljót-
lega að segja við okkur að þetta væri
alls ekki sami fuglinn, en við óskuðum
þess svo innilega að þetta væri Pollý-
anna að við hlustuðum ekki á þær
raddir og vonuðum að fuglinn næði
sér og yrði eins skemmtilegur og
áður,“ segir Steinunn, sem viðurkenn-
ir að í dag sé hún orðin sannfærð um
það að fúglinn sé ekki Pollýanna. Héð-
an í frá verður hann þó varla látinn
fara af heimilinu enda virðist hann
una sér ágætlega innan um hin gælu-
dýr hússins, tvo ketti og kaninu.
-snæ
Þjóðremba
Það var á dögunum að við heiðurshjónin
sátum fyrir framan sjónvarpið og ég veitti
því athygli að kona min flóði í tárum og ég
sagði einsog ég segi oft þegar hún grætur:
- Er eitthvað að?
Hún svaraði með því að lýsa yfir að ég
væri sálarlega bæklaður og tilfinningalega
lamaður að beygja ekki af útaf því sem var
á skjánum í sjónvarpinu.
Og ég var fljótur að sjá að hún hafði
nokkuð til síns máls. Það var semsagt verið
að veita Völu Flosadóttur bronsverðlaun
fyrir stangarstökk á Ólympíumótinu í Ástr-
alíu og mín heittelskaða grét með ekkasog-
um, tárum og nefrennsli.
Það var alveg á mörkunum að ég þyrði að
ávarpa konu mína á þessu viðkvæma
augnabliki en lét þó vaða:
Er þetta ekki allt of mikill óhemjugangur
útaf ekki meira tilefni?
- Ég græt bara þegar mér sýnist, svaraði
kona mín og þú myndir áreiðanlega gráta
líka ef þú værir ekki gersamlega tilfinn-
ingalaus, sálarlega lamaður og trúlaus í
þokkabót.
Og þama kom hún við veikan blett.
Stundum einsog sakna ég þess að vera
ekki handgengnari himnafeðgunum en ég
er.
Amma lét mig fara með faðirvorið á
hverju kvöldi upphátt á meðan hún ennþá
réði við mig. Síðar kom að þvi að ég samdi
við hana um að fara með bænina annað-
hvort kvöld og þá í hljóði.
Fljótlega fór ég að svíkjast um þetta
einsog gengur, aðallega vegna þess að mér
fannst bænin ekki þjóna neinum tilgangi.
Þessu er öfugt farið með konu mína. Hún
er bæði trúuð, bænheit og tilfinningarík og
flnnst það helsti ljóður á ráði mínu hvað
samband mitt við himnafeðgana er lítið.
Hún segir semsagt að sá maður hljóti aö
vera tilfinningalega lamaður sem ekki sé í
upphöfnu sálarástandi útaf því að vera ís-
lendingur þegar við séum að sigra hverja
greinina á fætur annarri á Ólympíuleikun-
um.
Og að á svona augnablikum gráti hver ís-
lendingur.
Hér flnnst mér eiga við orö hetjunnar
forðum:
- Eigi græt ég kona nema harmur sé upp
kveðinn.
Og sem við sátum þama fyrir framan
sjónvarpsskjáinn og verið var að veita stöll-
unum þrem - þeirri amerísku, þeirri
áströlsku og þeirri íslensku, gull, silfur og
brons - eiginkonan hágrátandi með vasa-
klút fyrir vitunum og ég svona einsog hálf-
vandræðalegur, varð okkur snöggvast orð-
fall.
Þá lét ég þessi orð falla:
- Hún samsvarar sér nú glettilega vel
þessi ástralska.
Þetta hefði ég ekki átt að láta útúr mér.
Það fór ekki milli mála að athugasemdin
átti ekki við í stöðunni.
Enda mælti konan:
- Þú ert ekki normal.
Og nokkuð til í því, enda voru þær sem
unnið höfðu til verðlauna í stangarstökkinu
allar komnar í íþróttagalla og ekki með rök-
um hægt að leiða getum að því hvemig sú
ástralska væri í laginu þarna á pallinum.
Ég haföi hinsvegar fylgst með henni í
stangarstökkinu sjálfu og vissi þessvegna
fullvel hvað ég var að tala um.
En auðvitað hefur konan mín talsvert til
síns máls. Sá maður er ekki normal heldur
tilflnningalega lamaður sem ekki hrífst þeg-
ar blessaðir elsku krakkarnir okkar eru að
slá í gegn suðrí Ástralíu á Ólympíuleikun-
um, hvort sem þau nú eru þriðju, fjórðu,
sjöundu eða bara mætt til að taka þátt í
drengilegum leik.
Megi forsjónin og gæfan verða þeim hlið-
holl um alla framtíð. Hitt er svo annað að
þjóðremban sem fjölmiðlar hafa þyrlað upp
í sambandi við þátttöku íslands í leikunum
er svo smekklaus og hallærisleg áð það
jaðrar við að maður skammist sín fyrir að
vera íslendingur þegar samansöfnuð minni-
máttarkennd íslensku þjóðarinnar brýst út
í blöðum og ljósvakafjölmiðlum.
Þessi endalausi komplexarembingur fjöl-
miðla útaf íslenskum afreksmönnum á er-
lendri grund virðist öngvan enda ætla að
taka og varpar einungis skugga á frábær af-
rek íslensku þátttakendanna í Ólympíuleik-
unum.
Til hamingju.
Flosi