Vísir - 28.07.1973, Blaðsíða 12

12
Vlsir Laugardagur 28. júli 1973.
Eftirtalin lög koma ný á vinsældalista útvarpsþáttarins
Top Tiu:
1. Skweeze me, pleeze me. Slade.
2. I believe in you (you believe in me). JohnnieTaylor.
3. Gypsy Man. War.
4. Here I am. (come and take me). A1 Green.
5. Welcome Home. Peters and Lee.
Þoð bezta, sem hefur
verið gefið út hér!
Þvi hefur oft verið lialdið
fram, að við islendingar ættum
sizt verri tónlistarmenn en bezt
gerist i heiminum. Satt er það,
hér hafa starfað margar góðar
hljómsveitir. En einhvern veg-
inn hefur þessum hljómsveitum
ekki tekizt að koma til skila á
plötu þvi, sem þær hafa gert
bezt á böllum. Astæðan fyrir
þessu er senniiega sú, að þegar
islenzkar hljómsveitir hafa far-
ið utan til upptöku, hafa þær
tekið stúdió á leigu I 1-3 vikur og
á þeim tima lokið við LP-plötu.
Þrjár vikur fyrir menn, sem llt-
ið scm ekkert þekkja mögu-
leika stúdiósins er enginn timi.
Jóhann G. Jóhannsson, fór
utan I mai-byrjun til upptöku á
sex lögum, sem hann átti i fór-
um sínum. Það tók hann 7 vikur
aö ná þvi fram, sem hann vildi
fá fram. Hvað vildi hann fá
fram? Sýnishorn af þvi getið þið
lesendur góðir fengið að heyra á
nýútkominni plötu með honum,
en þar er að finna tvö þessara
sex laga, „Don’t Try to Fool
Me” og ,,5th Floor”.
Það er einfaldast að segja það
beint út. Þetta er það bezta sem
komið hefur út i islenzkri pop-
tónlist. Þetta er i fyrsta skipti,
sem Islendingi tekst að ná fram
þeirri fágun, sem einkennir að-
eins það bezta, sem út kemur i
pop-heiminum.
„Don’t Try to Foll Me”er það
lag, sem örugglega á eftir að
verða vinsælt, bæði hér og úti i
heimi, ef þeir, sem þar búa fá
tækifæri til að heyra lagið
„Don’t Try to Fool Me” er eitt
af þessum undurfallegu lögum,
sem lætur mann ekki i friði, eft-
ir að maður hefur einu sinni
heyrt það. Lagið gripur mann
svo, að það er ómögulegt að
losna við það úr kollinum. Sama
hvað reynt er, maður veit ekki
fyrr en maður stendur sjálfan
sig að verki, raulandi lagið.
,,5th Floor”er einnig gott lag,
hraðara en hið fyrrnefnda, en
ekki eins gripandi, og á varla
eftir að ná þeim vinsældum,
sem ég spái „Don’t Try to Fool
Me”, en það er samt alls ekki
óhugsandi, þvi lagið venst mjög
vel.
Eins og áður er getið, tók það
Jóhann sjö vikur að fullvinna
þessi tvö lög ásamt fjórum öðr-
um, sem koma út seinna. Það er
öruggt, að þessi langi timi borg-
aði sig músiklega, og á vonandi
eftir að borga sig peningalega,
þvi það er ódýrt að leigja stúdió
til langs tima.
Frægastur aðstoðarmanna
Jóhanns, er án efa trommu-
leikarinn Mick Waller, en hann
var áður með Jeff Beck og hef-
ur verið með Rod Stewart á sóló
plötum hans. En það er greini-
legt, að hinir aðstoðarmenn
hans hafa ekki verið af verra
taginu, þó ekki kunni ég á þeim
nein deili. Þvi allur hljóðfæra-
leikur og öll vinna við lögin er
eins og bezt verður á kosið. Sér-
staklega er ég hrifinn af notkun
hörpunnar i „Don’t Try to Fool
Me”, en það er mjög óvenjulegt
aö heyra hörpu notaða i pop-
músik. Annað áberandi atriði er
söngur Jóhanns, en hann er
mjög sérstæður og skemmtileg-
ur.
Eins og þið sjáið lesendur
góðir, þá er ég mjög hress yfir
þessu framlagi Jóhanns, og þið
munuð skilja af hverju, þegar
þið hafið heyrt lögin, sem ég var
að enda við að tala um. Það er
öruggt að Jóhann veit hvað
hann syngur, þegar hann segir,
„Listen to just what I’m trying
to say/Everything is comming
my way”.
Hún er góð
Beggars Oþers: Get
Your Dog of Me.
Þetta er þriðja plata Beggars
en hinar tvær fyrri plötur þeirra
hafa ekki gert mikið fyrir
hljómsveitina. Aðeins skipað
þeim I þann stóra hóp hljóm-
sveita, sem vinna botninn úr
buxunum til að verða frægir.
Flestar þessara hljómsveita
þola ekki álagið, sem þessu
fylgir, og aðeins broti af þeim
hljómsveitum, sem tekst að
halda þetta út, fellur frægð i
skaut. Og nú litur út fyrir að
Beggars Opera verði ein þeirra.
„Get Your Dof og Me” er góð
rokkplata. 011 lög plötunnar risa
hátt yfir meðalmennskuna,
sem var of mikið ráðandi á fyrri
plötum þeirra. Og tvö þeirra,
titillaga plötunnar og hið gamla
góða „Classical Gas” eru
„súper” og yrðu örugglega
vinsæl ef þau væru gefin út á
litlum plötum.
Það er alltaf gaman að fylgj-
ast með þegar hljómsveitir eins
og Beggars Opera, sem hafa
þrælað og púlað i langan tima,
hljóta loks náð fyrir augum
fólks. Ég veit ekki, hvernig mót- J
tökur þessi plata þeirra hefur I
fengið i Englandi, en þær hljóta i
aö vera góðar, ef ekki þá má
hundur heita i hausinn á mér.
Cat Stevens:
Foreigner
Foreigner, siðasta plata Cat
Stevens er talsverð breyting frá
þvi sem hann hefur áður gert.
Breyting til hins betra og breyt-
ing til hins verra. Með þessari
piötu er Cat Stevens að reyna að
fara út fyrir hina frekar ein-
skorðuðu linu sem hann hefur
haldið sig á. Notar hann kven-
bakraddir og blásturshljóðfæri,
til þess að fá meiri tilfinningu á
tónlistina auk þess sem hann
syngur með meiri tilþrifum en
áður. Einnig er mjög áberandi,
hvað pianóið er meira notað en
áöur og gitarinn minna, en það
mun vera vegna þess að nú nýt-
ur hann ekki lengur aðstoðar
gitarleikarans Alun Davis.
Breytingin til hins verra
finnst mér vera, að á þessari
plötu er ekki ein einsta róleg,
Sœtabrauðs-
drengirnir
að koma til
falleg melódia, en svoleiðis lög
hafa átt mestan þátt i þvi að
gera Cat Stevens að þvi, sem
hann er. En kannske er það af
vilja gert, þvi eins og ég sagði,
þa ér Cat Stevens að reyna að
breyta þeirri tónlist, sem gert
hefur hann frægan.
Hlið 1.
hefur aö geyma eitt verk sem
nefnist Foreigner Suite.
Flutningur þess tekur rúmlega
18 min og er það sizt of langt
vegna þess, að verkið er i átta
köflum. A hinni hliðinni er að
finna 4 lög, öll þeirra ágæt nema
lagið „Later”, en auk þess að
það sé ekki nógu gott, þá eru
kaflar úr þvi fengnir að láni frá
hinum bandarisku Temptation,
og svoleiðis er alltaf leiðinlegt
að heyra.
Þegar á heildina er litið, er
varla hægt annað en að vera
ánægður með „Foreigner”. Þó
ekkert lag sé eins ogtt og það
bezta, sem Cat Stevens hefur
látið frá sér fara, þá er platan i
heild sterk, sérstaklega hið 18
min. Foreigner Suit. Cat Stev-
ens stendur á timamótum og ég

CAT
STEVENS
tel, að annað hvort sé þessi
plata upphaf af breyttri og betri
músikstefnu hjá honum, eða þá
að platan sé upphaf hnignunar i
tónlist hans. Þvi þegar á toppinn
er komið fer aftur að halla
undan fæti.
Osmonds: The Plan.
Osmonds. Enginn sem vit
þykisthafa á góðri músik mundi
viðurkenna að honum þætti
gaman að Osmonds. Af hverju?
Af þvi að þau tilþrif, sem
Osmonds hafa sýnt hingað til,
hafa verið spor afturábak i pop-
tónlistinni. Þess vegna er furðu-
legt, hvernig þeim hefur tekizt
aðalfa sér þeirra vinsælda, sem
þeir njóta nú um allan heim.
Nú búast vist allir við, að ég
ætli að fara að hafa einhver ljót
orð um siðustu plötu þeirra
„The Plan”, en þvi er fjær.
„The Plan” er alls ekki léleg
plata, og meira að segja er
’grarnm"raasnnEiaM—a
margt á plötunni mjög vel gert.
Sætabrauðsdrengirnir Osmonds
eru að koma til, en öll lögin á
plötunni eru eftir þá sjálfa.
Loksins hafa þeir tekið á sig
rögg og sýnt, að i þeim býr tón-
list sem gæti verið fyllilega
sambærileg við það bezta, sem .
er i pop-músikinni.
Ég hef leyft nokkrum
kunningjum minum að heyra
„The Plan” og eftir að þeir hafa
hlustað á plötuna og ég segi
þeim að þetta séu Osmonds,
segja þeir. „Nú, þetta er nú
bara ekkert svo lélegt”.
Það þarf kjark til að gjör-
breyta svona um stefnu eins og
Osmonds gera á „The Plan”.
Þeir geta ekki búist við þvi aö
veröa skyndilega teknir i tölu
múslkanta eftir að hafa haft
sætabrauðsstimpilinn á sér i
langan tima. Og það, sem verra
er, þeir geta vel átt það á hættu
að aðdáendur þeirra snúi við
þeim baki. Þess vegna get ég
ekki annað en vottað Osmonds
virðingu mina. Þó „The Plan”
sé ekkert ofsaleg plata þá er hún
„ekki svo léleg” og þar er
margt, sem sýnir að Osmonds
geta ýmislegt. Nú er bara að
biða eftir næstu plötu þeirra
bærðra, sem ég vona að þeir séu
menn til að fylgja eftir, þvi
jákvæða sem þeir gera á „The
Plan”.
■^■■■■■■■HaHBHi