Vísir - 20.06.1979, Blaðsíða 16

16
Flutningur Halldóru Bjarnadóttur féll i góðan jarðveg hjá áhorfendum.
Þaö voru ekki aliir háir I loftinu á vfsnakvöldinu, eins og sjá má á þeim stutta sem situr
hér hjá pabba sinum.
Að skemmta
sér við vísnasðng
íslendingar eru þekkt-
ir fyrir margt annað en
framfærni, en þó brá svo
við á Hótel Borg á
mánudagskvöldið að
fjöldi fólks bauðst til að
syngja og spila fyrir
áhorfendur.
Viisnavinir efndu þá
til visnakvölds, þar sem
skemmtiatriðin voru lit-
ið sem ekkert undirbúin,
heldur treyst á framtak
gestanna. Það traust
var vel grundað, þvi allt
kvöldið var nægilegt
framboð efnis og komust
færri að en vildu, þótt
haldið væri áfram allt til
miðnættis.
Meðal þeirra sem
skemmtu voru bæði
þekktir og óþekktir
söngvarar og hljóðfæra-
leikarar. Margir fluttu
frumsamið efni, en einn-
ig voru flutt gömul ís-
lensk og erlend þjóðlög.
Rikti mikil stemmning i
salnum og fólk jafnvel
raulaði svolitið með.
„Visan lifir”
Mesta athygli vakti gömul
kona, Halldóra Bjarnadóttir, sem
fór með nokkrar visur eftir sjálfa
sig og aðra. Hún var eini fulltrúi
elstu kynslóðarinnar, sem þarna
kom fram, en meðal viðstaddra
voru margir komnir vel yfir miðj-
an aldur. Það var reyndar at-
hyglisvert, að svo virtist sem
þarna væru komnar tvær kyn-
slóðir, ungt fólk og gamalt, en
hins vegar svo til enginn á miðj-
um aldri, 35-55 ára.
Visir ræddi stutta stund við
Halldóru og spurði hana þá
hvernig henni likaði samkoman.
,,Æ, ég veit það ekki,” sagði
hún. „Hér er of mikið reykt og of
mikill hávaði. En það er gott að
það kemur i ljós að visan lifir.”
Halldóra sagðist hafa kunnað
fjöldann allan af visum um ævina
og enn kynni hún nokkrar. Hún
hefur sjálf fengist viö að setja
saman visur, en ekki vildi hún þó
gera mikið úr þvi.
Opið öllum
Þetta er annað visnakvöldið
sem Visnavinir halda á stuttum
tima, en félagið var fyrst stofnað
haustið 1976. Gísli Helgason for-
maður félagsins sagði við Visi að
siðan hefði starfað harður kjarni
félagsmanna, Hins vegar væri nú
verið að reyna að auka starfsemi
félagsins til muna.
50-60 manns eru nú félagar i
Visnavinum og þurfa þeir ekki
endilega að geta sungið og spil-
að.
„Tilgangur félagsins er að efla
flutning alþýðutónlistar og gefa
sem flestum tækifæri til að koma
á framfæri sinu eigin efni,” sagði
Aðalsteinn Sigurðsson, einn
stjórnarmanna Visnavina. „En
félagið er opið öllum sem hafa
hauga á visnasöng. Við viljum ýta
undir þjóðlagatónlistina, aðallega
þá islensku. Þetta er eina félagið
sem rekur áróður fyrir henni.”
Næsta visnakvöld verður senni-
lega 24. júli en næsta vetur er
ætlunin að hafa þau hálfs-
mánaðarlega ef þetta gengur eins
vel áfram og hingað til. Næsta
sumar verður hér norrænt visna-
mót og mun þá visan verða hafin
til vegs og virðingar I 10 daga
samfleytt. _ sj
Gisli Helgason, formaöur Visnavina, ásamt félaga sinum úr M'Usica Nostra, Helga
Kristjánssyni.
A þessari mynd má þekkja Magnús Sigmundsson, en hann var meðal þeirra sem komu
fram. Visismyndir: GVA
Hjalti Einarsson, ieigubilstjóri:
— Ég hef verið atvinnubil-
stjóri i mörg herrans ár, og þeg-
ar éggeng hérum innan um alla
þessa gömlu bfla minnir þaö
mig á æskudagana, þegar mað-
ur var að byrja i þessum
bransa.
Fyrsti billinn sem ég átti var
Ford ’36 en slðan átti ég lengi
40-módeliö af Dodge sem var
mjög góður bfll. Núna á ég
79-módelið af Concord.
Það skemmtilegasta við
þessa sýningu er að rifja upp
gamlar minningarogég verð nú
að segja þaö að mér fannst bil-
arnir hér áður fyrr fallegri en
þeir nýju, sagöi Hjalti og leit
dreymandi augum á gömlu
kunningjana.
„BARA DELLIMENN SEM ERIII
ÞESSU FORN BILASTÚSSI
Hvað finnst fólki um gamla bila? Vekja þeir ánægjulegar endurminningar? Voru bilarnir hér áður fyrr
fallegri en nú gerist?
Með siikar spurningar á lofti ræddi biaðamaður Visis við nokkra gesti á fornbilasýningu, sem nú stend-
ur yfir I Reykjavik.
Valtýr Guðjónsson:
— Ég kem nú bara hingað til
þess að llta á þessa gömlu gripi.
en mér finnst þeir nýju nú samt
vera fallegri. 1 þeim er hyggi-
legri útbúnaður og lagið á þeim
gerir að þeir smjúga betur i
gegnum „atmosferuna”.
Renault ”46, eða „hagamús”
eins og hann var kaílaður, var
fyrsti bilinn sem ég eignaðist,
en seinna átti ég tvo
Packard-bila og ég er nú eigin-
lega að vonast eftir að sjá ein-
hvern sllkan hér, sagði Valtýr
og rölti áfram I leit aö
Packardnum.
Gunnar Eriendsson:
— Ég hef lengi verið blleig-
andi. Fyrsta bilinn keypti ég
1949 og var þaö Hillman '36.
Hann var i rusli þegar ég keypti
hann, en eftir að ég hafði gert
hann upp varð hann mjög góöur
og ég átti hann alveg til 1960.
Mér fannst bilarnir hafa verið
stilmeiri í gamla daga og það
var óskaplega mikið lagt i þessa
stóru bila. Gallinn við þá var
bara hvað þeir voru óþægilegir
ámargan háttog eins var slæmt
útsýni úr þeim.
Ég myndi ekki vilja skipta á
gömlum bil og nýjum, ja nema
þá að maður fengi einhvern af
þessum allra flottustu i staðinn
fyrir nýja bilinn, sagði Gunnar
og bendir á glæsivagn sem var I
eigu Ludvig Storr.
Kristin Bögeskov og Maria
Bj örnsdóttir:
— Ég hef nú engan sérstakan
áhuga á gömlum bilum, en hún
dóttir min hérna vildi endilega
fá mig á þessa sýningu.
Fyrsti billinn sem ég átti var
Bradford ”56, en seinna átti ég
„blööruskóda” eins og þann
sem er hér. Núna eigum viðFiat
125.
Ég hef það alitaf á tilfinning-
unni að þessir gömlu bilar séu
að hrynja, svo að ég vildi alls
ekki skipta á þannig bil og nýj-
um. Enda held ég að það séu
bara dellumenn sem eru i þessu
fornbilastússi, sagði Kristin.
Þeir gömlu eru nú samt fall-
egri, bætti Maria við. p M
Myndir: GVA.