Morgunblaðið - 15.11.2002, Side 48

MINNINGAR
48 FÖSTUDAGUR 15. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Gestur Jónssonfæddist í Reykja-
vík 25. ágúst 1943.
Hann lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 8. nóvember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans eru Inga Sig-
ríður Gestsdóttir, f.
14. ágúst 1918, og
Jón G. S. Jónsson
múrari, f. 30. ágúst
1909, d. 7. júlí 1992.
Systur hans eru
Gerða Sigurrós, f. 10.
september 1938,
maki hennar er Ólaf-
ur Gíslason, f. 16. nóvember 1936,
Sigríður, f. 25. september 1952,
og Guðbjörg, f. 3. maí 1963, maki
hennar er Karl Eldar Evang, f. 30.
apríl 1962.
Gestur kvæntist 26. október
1968 Þóru Þorgrímsdóttur deild-
arstjóra hjá Lífeyrissjóði verzlun-
armanna, f. 16. maí 1938. Foreldr-
ar hennar voru Þorgrímur
Ármannsson, bóndi á Presthólum
í Núpasveit, f. 13. apríl 1898, d. 30.
janúar 1978, og kona
hans Guðrún Guð-
mundsdóttir, f. 16.
febrúar 1905, d. 24.
desember 1989.
Dóttir Gests og Þóru
er Heiða Sigurrós, f.
18. október 1976.
Maki hennar er Stef-
án Þór Magnússon, f.
29. ágúst 1977. Synir
þeirra eru Svanur
Þór, f. 25. október
1999, og Gestur
Magnús, f. 14. des-
ember 2000.
Gestur lauk loft-
skeytaprófi 1963, símritaraprófi
1967 og yfirsímritaraprófi 1970.
Hann starfaði sem loftskeytamað-
ur á Raufarhafnarradíói og á tog-
urum til ársins 1964. Frá þeim
tíma starfaði hann óslitið á fjar-
skiptastöðinni í Gufunesi síðustu
árin sem yfirvarðstjóri og vakt-
stjóri.
Útför Gests verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Hjartfólginn bróðir okkar er
genginn á braut. Andlát hans bar
brátt að, þó að við höfum vitað um
nokkurra mánaða skeið að hann væri
með krabbamein er erfitt að vera
undirbúin þegar kallið kemur.
Við systur eigum því láni að fagna
að hafa átt góðan og tryggan bróður,
sem var umhugað um okkur og
áhugasamur um líf okkar og gerðir.
Hann var næstelstur í systkinahópn-
um og var því bæði litli og stóri bróð-
ir okkar. Sem stóri bróðir var hann
umhyggjusamur og ábyrgur. Hann
gat líka verið ákveðinn og strangur
eins og þegar hann sat með litlu syst-
ur í fanginu og sá til þess að órólegur
barnskroppurinn sæti kyrr svo hægt
væri að einbeita sér að stafrófinu og
læra að lesa. Á sunnudögum var oft
farið með litlu systur í þrjú-bíó.
Gestur bróðir var mjög örlátur mað-
ur og ósjaldan laumaði hann aurum
að okkur yngri systrum sínum sem
kom sér vel á stúdentsárunum.
Minningar um hjartkæran bróður
koma upp í hugann. Við vorum alin
upp á Valsheimili og ófáar voru ferð-
irnar með pabba út á Melavöll þegar
Valur var að spila. Búandi vestast í
vesturbænum, á Kvisthaga, gerðist
hið óumflýjanlega að við lentum öll í
KR! Gestur spilaði handbolta í yngri
flokkunum og síðan var hann knatt-
spyrnu- og handknattleiksdómari í
mörg ár. Á unglingsárunum tefldi
hann mikið en seinna varð bridge að-
aláhugamálið og var hann keppnis-
maður í bridge í mörg ár. Framan af
notaði hann okkur systur sem makk-
era í æfingaspilum þegar ekkert
betra gafst.
Gestur og Þóra áttu yndislegt
heimili og voru höfðingjar heim að
sækja. Það var mikil gleðistund í lífi
þeirra þegar þau eignuðust sólar-
geislann og pabbastelpuna, hana
Heiðu. Það er erfitt til þess að hugsa
að við eigum ekki eftir að njóta fleiri
fjölskyldustunda með Gesti.
Gestur var mjög stoltur af barna-
börnum sínum, sonum Heiðu og
Stefáns, þeim Svani Þór og Gesti
Magnúsi. Hann var mikill afi og naut
hverrar stundar með þeim. Það er
mikill missir fyrir ungar barnasálir
að afi skuli vera farinn.
Síðustu ár átti Gestur við van-
heilsu að stríða. Þóra stóð alla tíð
trygg við hlið hans og studdi hann
dyggilega. Hún var Gesti mjög kær.
Honum tókst með hjálp hennar að
komast í betri farveg um tíma og
njóta meiri lífsgæða. Því miður varð
sú gæfa skammvinn því ekki leið á
löngu þar til eldingunni sló niður.
Fjölskylda okkar er afar þakklát
Þóru sem á óeigingjarnan og ósér-
hlífinn hátt hlúði að Gesti okkar, með
einstakri natni og umhyggju til
hinstu stundar.
Bróðir okkar var stór maður í allri
merkingu þess orðs. Fyrir okkur var
stórleiki hans mikilvægastur og
mestur hvað snertir hlýju og hjarta-
rúm. Við systur munum lengi búa að
þeirri hjartahlýju. Við munum ávallt
sakna milda og þýða brossins og
stóra og hlýja faðmlagsins. Við mun-
um ávallt minnast þægilegu og góðu
samverustundanna með honum.
Stórt skarð er höggvið í systkina-
hópinn sem aldrei verður hægt að
bæta. Við sem eftir sitjum munum
ylja okkur við góðar og dýrmætar
minningar um yndislegan bróður.
Guð gefi Þóru, Heiðu, Stefáni,
barnabörnum og móður okkar, Ingu,
styrk í sorg þeirra.
Guð blessi minningu um mætan
mann.
Gerða, Sigríður og Guðbjörg.
Góður drengur er fallinn í valinn.
Gestur var einn af þessum heiðar-
legu og traustu mönnum sem mátti
ekki vamm sitt vita. Var gaman að
ræða við Gest um alla skapaða hluti,
hvort sem það voru nýir eða gamlir
sigrar og töp KR eða önnur alvar-
legri málefni.
Gesti var margt til lista lagt og var
hann t.d. orðinn einn af okkar bestu
bridgespilurum, þegar ég kynntist
Gerðu, systur hans, og var tekinn inn
í fjölskylduna. Voru þá oft tekin fram
spilin og hafði hann yndi af að taka
nokkrar rúbertur við okkur áhuga-
fólkið, þótt okkur yrði ýmislegt á við
spilaborðið.
Margar ánægjustundir voru við
byggingu sumarbústaðarins í Þrast-
arskógi, endu nutum við Gestur þar
góðrar leiðsagnar og samveru við
föður hans, Jón G. S. Jónsson, þann
kunna sómamann.
Oft var glatt á hjalla, þegar þau
systkinin hittust, enda óvenju náinn
og samstilltur hópur. Gestur naut
þess að hafa systurnar þrjár í kring-
um sig og var þá stutt í brosið.
Heimili þeirra Þóru var rausnar-
legt og allir velkomnir. Brátt skap-
aðist sú hefð að þau héldu fjölskyld-
unni mikla veislu á jóladag og
hlökkuðum við alltaf jafn mikið til,
enda var norðlenska sauðahangi-
kjötið sem Þóra framreiddi engu
líkt.
Já, Gestur lést langt um aldur
fram, en eftir lifa ljúfar og skemmti-
legar endurminningar sem væntan-
lega eiga eftir að gera líf nánustu að-
standenda hans bærilegra eftir þetta
ótímabæra fráfall.
Ólafur Gíslason.
Elsku Gestur minn, nú þegar þú
hefur lokið veru þinni hér á þessari
jörð, þá kveð ég þig með trega í
hjarta og þökk fyrir allar þær stund-
ir sem við áttum saman.
Hafðu það sem best á nýjum stað.
Ég sakna þín.
Ólafur Logi.
Okkar elsku besti afi. Ánægðir
vorum við með afa okkar, við vorum
gimsteinarnir hans. Alltaf var hann
glaður er við komum og rétti út
höndina og heilsaði okkur með
handabandi. Núna er guð að passa
afa okkar og honum líður vel, en
hann er alltaf hjá okkur og fylgist
með okkur vaxa og stækka.
Elsku afi, við söknum þín ofsalega
mikið og elskum þig.
Sofðu rótt, elsku afi.
Þínir afastrákar
Svanur Þór og Gestur Magnús.
Fallinn er frá í blóma lífs síns góð-
ur og traustur vinur Gestur Jónsson.
Gestur var stórbrotinn persónu-
leiki sem bjó yfir einstakri hjarta-
hlýju sem hann átti gott með að
miðla. Hann var skarpgreindur,
heiðarlegur og hreinskiptinn í sam-
skiptum, en hann var einnig ákveð-
inn og mjög fastur fyrir ef því var að
skipta. Hann var traustur vinur jafnt
á gleði- sem sorgarstundu. Þessum
eiginleikum sínum hélt hann þar til
yfir lauk.
Hugurinn leitar aftur til ársins
1972, þegar unglingsstúlka utan af
landi kom í höfuðborgina til að
mennta sig. Gestur og Þóra frænka
opnuðu faðminn sinn hlýja og heimili
sitt fyrir stúlkunni, veittu henni
öruggt skjól og einstaka vináttu sem
aldrei hefur borið skugga á.
Það sama á við þegar stúlkan
kynnti unnusta sinn fyrir þeim hjón-
um, honum var tekið opnum örmum
og bundin traust vináttubönd sem
styrktust enn frekar eftir því sem ár-
in liðu.
Áleitnar verða myndir samveru-
stunda liðinna ára, þegar kær vinur
er kvaddur hinsta sinni.
Myndir, þar sem við í glaðværð
freistuðum þess að finna lausn á lífs-
gátunni, stundum langt fram á rauða
morgun.
Myndir, þar sem hluttekning og
hlýja veitti okkur styrk á erfiðum
stundum.
Myndir, þar sem alvaran réð ríkj-
um, málin rædd og fundin lausn.
Það eru forréttindi að hafa átt
samleið með jafn heilsteyptri per-
sónu.
Samleið í trausti og vináttu í yfir
30 ár.
Vin okkar Gest Jónson kveðjum
við með söknuði, megi minning um
vandaðan mann veita ljósi í líf þeirra
sem til hans þekktu.
Mér hefur fyrir sjónum syrt,
sól er hætt að skína,
nú hefur þú bæði byrgt
brjóst og arma þína.
Þegar þú svo færist fjær
og fetin heyrast eigi,
finnst mér eins og fagur-skær
fugla rómur þegi.
(Páll Ólafsson)
Eiginkonu, dóttur, barnabörnum,
móður og öðrum aðstandendum
vottum við djúpa samúð.
Guðrún og Viðar.
Í dag kveðjum við góðan vin og fé-
laga, Gest Jónsson. Við Gestur
kynntumst í fríklúbbnum fyrir rúm-
um 30 árum og þessi kynni okkar
urðu að ævarandi vináttu. Við
bridge-borðið vorum við makkerar í
mörg ár, svo áttum við ásamt dætr-
um okkar í 25 sumur ógleymanlegar
helgar með þeim hjónum Gesti og
Þóru, á þeim tíma bættist við ljós-
geislinn í þeirra lífi, Heiða Sigurrós.
Þar var spilað, grillað og hlegið í 48
tíma að ógleymdu „meðlætinu“.
Undir það síðasta fylgdu barnabörn-
in með.
Við viljum þakka Gesti vini okkar
og traustum félaga sem var hans að-
alsmerki alla tíð fyrir samveruna.
Einnig vottum við elsku Þóru okkar,
Heiðu Sigurrósu og öðrum ættingj-
um okkar dýpstu samúð.
Sverrir, Sigríður
og fjölskylda.
Það eru liðin nokkuð mörg ár síð-
an fjórir vaktarfélagar af „Árna-
vakt“ á flugradíóinu í Gufunesi stofn-
uðu sjóð sem hafði þann tilgang að
fjármagna knattspyrnuferðir til
Englands fyrir meðlimina. Að sjálf-
sögðu var Gesti Jónssyni falin sú
ábyrgð að sjá um sjóðinn og ávaxta
hann. Á þessum árum voru knatt-
spyrnuferðir til útlanda ekki eins al-
gengar og þær eru í dag. Því þótti
okkur við vera að taka þátt í nokkuð
miklu ævintýri. Þrátt fyrir að nokk-
ur aldursmunur væri á okkur, bund-
umst við félagarnir traustum vin-
áttuböndum og ekki spillti fyrir
sameiginlegur áhugi okkar á knatt-
spyrnunni.
Með árunum fækkaði þessum
skemmtilegu ferðum, aðstæður
breyttust og einn dag voru við allir
orðnir vaktstjórar og gátum því ekki
farið frá allir í einu.
Haldnir voru þó „sjóðsfundir“ af
og til og var þá glatt á hjalla og
margt rifjað upp.
Í sumar fórum við vaktstjórarnir á
þriggja daga námskeið á Leirubakka
í Landsveit og kom Gestur með þó að
veikindi væru farin að segja til sín.
Þessi ferð var einkar ánægjuleg fyr-
ir alla þátttakendur og ekki síst
Gest.
Nú sjáum við á eftir góðum félaga
sem fallinn er frá allt of snemma.
Minningin um hann mun þó lifa
áfram meðal okkar í gegnum árin.
Við sendum Þóru og fjölskyldu
hennar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minningin um góðan
félaga.
Sveinn Bjarklind,
Steingrímur Hálfdanarson,
Kári Jónsson.
Gestur Jónsson starfaði við Flug-
þjónustuna í Gufunesi í nær fjörutíu
ár, þar af yfirvarðstjóri síðasta ára-
tuginn. Hann reyndist afar vandaður
starfsmaður, aðgætinn, glöggur og
nákvæmur en um leið kappsfullur
um að leysa verk sín vel af hendi.
Hann var maður með skýra og
sterka hugsun, engan veginn fljót-
huga, en eftir að hafa lagst yfir málin
og velt vöngum um hríð, þá mátti
ganga að því vísu að niðurstaðan
væri klár. Og þegar stefnan var einu
sinni tekin, þá varð honum ekki auð-
veldlega þokað af leið. Leiðir af
sjálfu sér að slíkum manni voru falin
hver þau ábyrgðarstörf sem hann
gaf kost á sér til.
Gestur átti við vanheilsu að stríða
síðustu árin og á hann voru lagðar
þungar byrðar í orðsins fyllstu
merkingu. Ég held að þær byrðar
hafi verið honum öllu spauglausari
en hann lét jafnaðarlega uppi. Hann
var hláturmildur, gamansamur og
góður félagi og sannarlega traustur
vinur vina sinna.
Kynni mín af honum skilja eftir
minningar um góðan og hlýhuga
mann. Ég sá um daginn fallega ljós-
mynd af Gesti, skellihlæjandi með
afastrákana sína í fanginu. Þessi
mynd var tekin síðastliðið sumar og
mér þykir hún ákaflega lýsandi fyrir
Gest og þá hæglátu ljúfmennsku og
góðfýsi og sátt við umhverfið sem frá
honum stafaði.
Fyrir hönd starfsmanna Fjar-
skiptastöðvarinnar í Gufunesi sendi
ég Þóru, Heiðu, Stefáni, litlu strák-
unum og öðrum aðstandendum
Gests innilegar samúðarkveðjur og
þakka um leið fyrir það að hafa feng-
ið að kynnast þessum prýðilega
manni. Hvíl þú í friði.
Reynir Eggertsson.
GESTUR
JÓNSSON
Kærleikurinn hreyk-
ir sér ekki og leitar
ekki síns eigin. Þessi
orð hefðu getað verið
einkunnarorð Óskars
Guðmundssonar og
þau lýsa vel sambandi hans við
Cortó, sonarson minn. Cortó á ættir
sínar að rekja til fjögurra landa, en
hann mun þó alltaf líta á sig sem Ís-
lending fyrst og fremst og það er
ekki síst Óskari að þakka. Ég mun
ævinlega hugsa til þessa góða og göf-
uga manns með þakklæti fyrir að
hafa tekið að sér hlutverk sem ég
vanrækti: að gera drenginn að Ís-
lendingi í hjarta sínu. Aldrei tjáði ég
Óskari þakkir mínar á meðan hann
var í tölu lifenda og gat því miður
ekki verið viðstödd útförina. Ég verð
því að láta þessi fátæklegu orð
nægja.
Því erfiða verkefni, að gera Cortó,
sem varla kunni orð í íslensku þegar
hann kom fyrst frá París, þar sem
hann er fæddur og að mestu leyti
uppalinn, að þáttakanda í íslensku
þjóðlífi, sinnti Óskar af eðlislægri al-
úð, léttleika og hógværð. Hann kom
fram við drenginn rétt eins og hann
væri afi hans, innvígði hann í leynd-
ardóma knattspyrnuheimsins, fór
með hann á knattspyrnuleiki og lét
hann leika badminton og aðrar
íþróttir. Þeir urðu strax mestu mát-
ar og ekki varð þess vart að tungu-
málaörðugleikar háðu þeim á nokk-
ÓSKAR
GUÐMUNDSSON
✝ Óskar Guð-mundsson fædd-
ist í Reykjavík 16.
janúar 1932. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut 3.
nóvember síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Neskirkju
12. nóvember.
urn hátt. Hlutur Erlu,
konu Óskars, var ekki
minni. Cortó leit brátt
á hana sem ömmu sína
og Guðný Arndís, yngri
dóttir Óskars og Erlu,
tók Cortó af móður-
legri hlýju, þótt ung
væri, þegar hún giftist
Fahd, syni mínum og
föður Cortós. Þórunn,
eldri dóttirin, varð þá
eðlilega frænka og
Styr, fóstursonur
hennar, varð frændi
Cortós. Cortó eignaðist
þannig fjölskyldu á
Nesveginum á meðan margir af nán-
ustu ættingjum hans bjuggu erlend-
is og hann mun ætíð líta á þau öll sem
ættingja sína, hvernig sem allt velt-
ist í lífi hans. Viðmót þessa samlynda
og lífsglaða fólks í garð drengsins
einkenndist af góðvild og hlýju sem
verða honum vegarnesti alla ævi.
Á þessum árum lék allt í lyndi og
ekkert útlit var fyrir en annað en að
sú hamingja myndi standa áfram án
stórvægilegra hremminga. En svo
dundi ógæfan yfir í formi þjáning-
arfulls sjúkdóms. Óskar tók veikind-
um sínum af æðruleysi eins og öllu
öðru og aldrei kvartaði hann né tal-
aði um sjúkdóminn þótt augljóst
væri að hann var sárþjáður. Fjöl-
skylda hans, samheldin í stríðu jafnt
sem í blíðu, stóð að sjálfsögðu við hlið
hans og styrkti hann og studdi í lang-
vinnri sjúkdómsbaráttunni. Nú er
þjáningum Óskars lokið og hann
horfinn sjónum okkar í bili, en eftir
stendur minning um mann sem
rækti, af meiri kostgæfni en flestir
aðrir menn, æðstu skyldu okkar í
heimi hér: að umgangast meðbræður
okkar af virðingu og skilningi. Á þá
minningu ber engan skugga.
Guðrún Finnbogadóttir.