Tíminn Sunnudagsblað - 19.04.1964, Blaðsíða 9

M*S*M#M*M*M*M*M*M*M*M*M*M#M*M*M#M#M*M*M*M*M*M*M*M*M*M*M-M
• ••••••••••"••»"#’•••; •••"•••"••••"••"••"•••"•"•••••••••••••"••••••a
«»»»*«» » • » «*»*»*« »*»V»V»*»*»!»*»V»V»V»V»J»V«V»V«*« »»••»’» »»»»»»•»«*».
Sólin hellti geislum sínum yfir láð
og lög, sumariö var í algleymi. Það
vár búið að þvo og þurrka ullina, og
nú átti ég að fara með hana í kaup-
staðinn í dag. Við vorum snemma
á fótum. Ég flýtti mér að sækja
hestana. Á meðan batt húsbóndinn
ullina í klyfjar. Ullin var aðeins á
tvo hesta. Féð var fátt, og fóstra
mín tók alltaf töluvert af úll til
vinnslu í heimahúsum.
Ég var fljótur að finna hestana og
reka þá heim. Reiðingarnir lágu til-
búnir á hlaðinu. Vorum _við fljótir
að leggja þá á hestana. Ég fór inn
í eldhúsið og drakk eins mikla mjólk
og ég gat í mig látið, og svo
fékk ég nestisböggul, sem ég stakk
niður í tösku. Þá var ekkert annað
eftir en að kveðja fólkið og leggja
af stað.
Af því ég var nú í fyrsta sinn að
fara í kaupstaðarferð, aðeins seytján
ára gamall, þá var ekki vogandi að
láta mig vera einan. Svo var því ráð
fyrir gert, að ég yrði samferða bónda-
syni af næsta bæ, sem líka var að
fara með ullarlest. Hann var rúm-
lega tvítugur og orðinn vanur ferða-
lögum. Við mættumst við Lagarfljóts-
brú, og var svo haldið sem leið liggur
eða lá þá,(því að nú er allt breytt
síðan bílarnir komu) upp hjá Miðhús-
um og upp heiðarbrekkurnar að svo-
kölluðum Fardagafossi. Þar var venja
að æja. Við kipptum ofan af hestun-
um og tókum út úr þeim beizlin,
svo þeir ættu hægara með að grípa
niður.
Veðrið var alltaf fagurt, sólskin og
sunnanandvari. Það var dýrðleg sjón
að líta yfir Héraðið þarna af foss-
brekkunni.
Eftir stutta viðdvöl tókum við
hestana og settum upp klyfjarnar.
Var svo haldið aftur af stað, og
teymdi hvor sína hesta. Þannig
mjakaðist þetta upp á Fjarðarheið-
ina og áfram sem leið lá. Við fórum
fram hjá sæluhúsi, sem var á miðri
heiðinni, en gátum ekki stanzað
neitt þar, enda ekki nein þörf á því.
En stuttu eftir að við fórum fram
hjá sæluhúsinu, leit ég til baka, og
þá sá ég, að einhver kom á eftir
okkur með ullarflutning á mörgum
hestum. Hann rak hestana og fór
greitt. Það var því strax auðséð, að
hann dró á okkur. Innan stundar
var svo þessi maður búinn að ná
okkur. Það var stórbóndi af Jökuldal.
Hann var með átta hesta undir ull,
og voru þeir einkennilega samlitir.
Þeir voru ýmist móskjóttir eða bleík-
skjóttir eða eitthvað þar á milli.
Bóndi heilsaði okkur mjög glað-
lega og sagði, að við værum gamal-
dags að teyma hestana. Nú skyldníga
við binda taumana upp á öllum
hestunum og reka þá með hans
hestum og sjá, hvort okkur fyndist
það ekki frjálslegra. Við vorum undir
eins til í þetta og fannst víst einhver
upphefð að því, að þessi mektarbóndi
skyldi vilja hafa samfylgd okkar.
Við bundum taumana upp á okkar
hestum, og svo var rekið af stað.
Þetta gekk eftir öllum vonum. Okkar
hestar vildu að vísu ryðjast fram
með svona fyrst, og þá kom fyrir, að
klyf snaraðist af klakki. En þetta
lagaðist brátt og allt gpkk vel niður
á Efri-Staf — þar er heiðarbrúnin.
Þá segir bóndinn við okkur, að nú
sé orðið svo framorðið dags, að við
munum ekki ná háttum til Seyðis-
fjarðar, bezt muni vera, að einn fari
nú á undan lausríðandi og panti
gistingu fyrir okkur alla. Bauðst
hann til þess að fara og annast um
þetta. Við tókum þessu vel og fannst
þetta hlyti að vera góð hugmynd.
Svo kvaddi bóndi okkur og var á
svipstundu horfinn.
Nú tóku við heiðarbrekkurnar,
sem kallaðar eru Efri- og Neðri-
Stafur. Var þar mjög bratt niður og
ekki um annað að gera en fara mjög
hægt. Við létum því hestana lesta
sig sjálfa þarna niður. En það kom
brátt í Ijós, að við höfðum ekki
tekið allt með í reikninginn, þegar
við vorum svona fljótir að samþykkja,
að Jökuldalsbóndi færi á undan og
sklldi okkur eftlr með alla slna hesta.
Okkur átti eftir að hefnast fyrir það.
Hans hestar voru orðnir mjög mjó-
slegnir af langri ferð og auk þess
farið að losna um allar gjarðir á
þeim. Við vorum aðeins komnir 10-
20 metra niður í brekkuna, þegar
við rákum okkur á fyrsta hestinn,
þar sem hann stóð með haus við
jörð og reiðinginn með klyfjunum
frammi við eyru. Við brugðum skjótt
við og björguðum honum úr þessari
prísund, lögðum reiðinginn á og
settum klyfjarnar á klakkana í mesta
snatri.
Nú vorum við búnir að missa reið-
heslana frá okkur. Þeir höfðu fylgt
hinum eftir, enda skipti það engu
máli, því að eftir þetta höfðum við
ekki undan að laga á Jökuldals-
Skjónunum. Það biðu oftast tveir
þegar einn hafði verið afgreiddur.
Seinast tókum við það til bragðs að
setja rófustag á þá með beizlunum
af þeim. Þá fór allt að ganga betur.
Loksins komumst við niður í dalinn,
og þá vorum við orðnir þreyttir og
sveittir. Og nú var komið miðnætti,
en drjúgur spölur var ennþá út í
kaupstaðinn. Við reyndum að láta
hestana ganga liðugt, það sem eftir
var leiðarinnar, og hlökkuðum til að
fá hressingu, þegar í kaupstaðinn
kæmi.
Enginn maður var sjáanlegur á
götunum, þegar í kaupstaðinn kom.
Við sveigðum hestana til vinstri hand
ar út á Ölduna og alla leið að Fram-
tíðinni. Þar áttum við að verzla með
ullina. Nú var kippt ofan af hest-
unum í flýti og þeir svo reknir út
fyrir kaupstaðinn og upp í hlíðar-
brekkurnar.
Næst var að stafla ullinni saman
og breiða reiðingana ofan á hana, ef
rigna skyldi um nóttina. Þegar við
vorum búnir að þessu, fórum við
fyrir alvöru að skyggnast eftir ferða-
félaga okkar. Félagi minn sagði mér,
að eina gistihúsið í kaupstaðnum
væri úti á Búðareyri. Þangað gengum
við en sáum engan mann neins staðar
á ferli, enda var nú komið langt
fram yfir miðnætti. Vonsviknir rölt-
um við til baka aftur til farangurs
okkar, sárgramir yfir því að vera
sviknir svona í tryggðum, en reynsl-
unni ríkari um óorðheldni mannanna.
Við byrjuðum nú á því að fá okkur
matarbita. Svo fórum við að laga til
reiðinga til þess að leggjast á, svo
við gætum sofið einhverja stund.
Við lögðumst þarna hlið við hlið og
fannst þetta hvílurúm okkar vera
framar öllum vonum. Félagi minn
sofnaði strax, en ég gat ekki sofnað.
Þetta hafSl verið óvenjuerfiður dag-
EFTIR BJARNA HALLDÓRSSON Á AKUREYRI
T T M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
345